قاسم آل کثیر در اعتماد نوشت: بهار امسال بود که شاخص فلاکت در استان خوزستان قد کشید و به 42.2درصد رسید. در گزارش مرکز آمار ایران از شاخص فلاکت یک نکته درخور توجه به چشم خورد و آن اینکه استان نفتخیز ایران در فصل بهار امسال رکورددار فلاکت در کشور شد.

قطعا شاخص فلاکت تنها به معنای افزایش فقر نیست. فقر هم فقط محرومیت اقتصادی نیست. وقتی مردم درگیر تامین معیشت اولیه باشند هر رفتار تحقیرآمیز یا تصمیم اداری خشن به سرعت معنای نمادین پیدا می کند. در چنین شرایطی هر برخورد اداری به جای نظم می تواند بازتولید تحقیر کند و کرامت انسانی آسیب ببیند. از برخورد با جامعه کارگری گرفته تا کشاورزان و دستفروشانِ سطح شهر.

فهم این موضوع باید ساده باشد که در جغرافیایی با تراکم بیکاری جوانان، کمبود خدمات شهری و تخریب محیط زیست، فلاکت فقط در آمار خودش را نشان نمی دهد، بلکه در خلق وخوی اجتماعی و احساس ناکامی جمعی رسوخ می کند. از همین بستر است که یک اتفاق ظاهرا کوچک مانند برخورد ماموران با یک دستفروش یا جوان بیکار می تواند به یک انفجار احساسی و کنش خودویرانگر منجر شود.

به نظرم ماجرای احمد بالدی نیز بی ارتباط با وضعیتِ فلاکت در خوزستان نیست. بخش چشمگیری از جوانانِ بیکار در خوزستان احساسِ به آخر خط رسیدن دارند. احمد بالدی وقتی دید تنها محل ارتزاقِ یک خانواده 8 نفره در حال حذف و نابودی است، احساس کرد در اوج جوانی و سرزندگی، اما به آخر خط رسیده است.

برای همین است که وقتی برخورد با او در گستره عمومی دیده شد پیامش بسیار بازتاب پیدا کرد گویی پیامی بود از هزاران نادیده گرفته شده . زمانی که فرد یا خانواده احساس می کند فرصت ها محدود است، صدایش شنیده نمی شود و نهادی که باید حامی باشد این بار در نقش کنترل کننده ظاهر می شود. این می شود انگیزه ای برای خشم و ناامیدی.

یکی از ابعاد قابل تأمل ماجرا هم که انگیزه غضب را در احمد شعله ورتر کرد، نحوه مواجهه مامورانِ شهرداری با او و خانواده اش بود. نهادهایی همچون شهرداری زمانی اعتبار دارند که نباید صرفا بر اجرا متمرکز باشند باید حتی بر فرآیند عدالت محور و گفت وگوی فعال با جامعه نیز توجه داشته باشند.

مواردی که ازسوی سیستم مدیریت شهری اصلا دیده نمی شود حتی در سخنانِ اخیر شهردارِ اهواز که بدونِ لحظه ای دلجویی از خانواده بالدی، تنها سعی در تکذیبِ دستگیری خودش دارد. در نهایت ماجرای تلخِ سرنوشتِ احمد شاید محصولِ بی مهری و بی توجهی به کرامت انسانی و خلأ مدیریتِ گفت وگومحور با جامعه باشد. نبودِ دیالوگِ مشترک میان مردم و سیستم شهرداری و اجرای تصمیمات برمبنای دستورالعمل بدون درنظر گرفتنِ پیوست های اجتماعی و محلی نتیجه ای جز چنین فجایعی به دنبال نخواهد داشت.