محمد صالح علا در اطلاعات نوشت: سلام به دزدهای عزیز! دزدهای نازنینی که این روزها چرخ شان نمی چرخد. دست شان خالی است، دلشکسته اند، از گذشته با حسرت و حرمان یاد می کنند. از آن سال ها که ما مردم درهای خانه هامان باز بود و کثیرالرماد و جبان الکلب بودیم.

جبان الکلب یعنی صاحب خانه ای که از فرط گشاده دستی، سگ نگهبان خانه، باغ و تجارتخانه اش را عمداً از میان سگ های ترسو انتخاب می کرد تا اگر دزد عزیزی آمد، گرفتار ترس سگ او نشود و با خیال راحت رفت و آمد کند.

اما اکنون همه، درهای خانه هاشان را بسته اند. بر در آپارتمان ها و مغازه ها قفل دیجیتالی گذاشته اند. همه جا دوربین، همه جا آژیر خطر است. آژیرهای پر سر و صدایی که هنوز چیزی دزدیده نشده، چنان جیغی می کشند که دیگر آبرویی برای دزد محترم نمی گذارند.

چنان که دزد عزیزی به شکوه می گفت: آخر ما هم آبرو داریم. خانواده ای داریم، فرزندانی داریم. عروس داریم، داماد داریم. ما که از زیر بوته در نیامده ایم. ماهی نیستیم که از دریا آمده باشیم.

ما روزگاری این کار را انجام می دادیم که دزدی کار آسانی بود. درها باز بودند. نیاز به سرمایه، نیاز به آموختن زبان انگلیسی نبود. شاگرد پاره وقتی می گرفتیم که بتواند از هر سوراخی بگذرد و به او هم انعامی می دادیم. در حالی که امروز شاگردها خودشان شریک می شوند. امروز برای بردن چیزهای بزرگ، نیاز به شریک بزرگی داریم که بتواند سر آن چیز را بگیرد. نیاز به ماشین تندرو، ماشین آخرین مدل داریم.

امروز شاگردها می گویند ما هم شریک… نصف… نصف! می گویم من عمری حبس کشیده ام، در هر شعبه آگاهی پرونده ای دارم؛ انصاف است سهم من با شما برابر باشد؟ می گویند: بله، برای همین که شما سابقه داری، عکس و اثر انگشت داری و نشانی خانه ات آنجاست. گذشت آن زمان که خانه ات تهران، محل کارت شهرستان بود. امروز همه چیز در کامپیوترهاست. حتی اگر به خارج هم بروی، در چشم بر هم زدنی پیدایت می کنند.

می گویم: آخر تو چه دانی زبان مرغان را که ندیده شبی سلیمان را؟ … ما سابقه داریم. عمری با انصاف دزدی کرده ایم. همواره به اندازه نیازمان دزدیده ایم. برای همین امروز تنگدستیم که روزگار دیگر شده. همه جا دوربین گذاشته اند، قفل ها دیجیتالی است. کتابچه راهنماشان انگلیسی است.

خواندنش سواد می خواهد. کتابچه راهنما را کسی برای ما پیش پیش ترجمه نمی کند و در اختیارمان نمی گذارد. ما باید خودمان زبان انگلیسی بلد باشیم. برای همین هم الان اسفندماه است، شب عید است، ولی همه درها بسته است. رادیو و تلویزیون هم دائماً نمک روی زخم ما می پاشد و دائماً می گوید: مردم مواظب خانه هاتان باشید! مواظب چیز میزهاتان باشید. به سفر می روید، پلیس را در جریان بگذارید.

پس آخر ما چه کنیم؟ آن هم با این گرانی! نه می توانیم اعتراض کنیم، نه دولت به ما اجازه می دهد که اعتصاب کنیم. تازه اجازه هم بدهد اعتصاب کنیم، به کار ما رسیدگی نمی شود. می گویند بهتر؛ اصلاً چه کسی به شما اجازه داد دزد باشید؟ ما هم که نه بازنشستگی داریم، نه بیمه تامین اجتماعی. تازه تو می پرسی چرا دلتنگی؟ …

من او را نگاه می کنم. او آهی می کشد و لابه لای بغضی می گوید:

هر دو سه روز و پاره ای در اثر ستاره ای

بر در هر کسی زند چرخ و فلک نقاره ای