گوشی های هوشمند معمولاً عکس های فوق العاده ای می گیرند، اما چرا هنگام عکاسی از ماه دچار مشکل می شوند؟ پاسخ تا حدی به خودِ سوژه و تا حدی به فناوری دوربین گوشی مربوط است.

شب صاف و پرستاره ای است. ماه زیبا و درخشان در آسمان خودنمایی می کند و شما با شوق گوشی را برمی دارید تا از این صحنه رؤیایی عکس بگیرید اما نتیجه فقط یک لکه سفید محو روی پس زمینه سیاه است!

حتی اگر چند بار تلاش کنید، تصویر باز هم بی کیفیت و بی جزییات می شود. اما چرا؟ مگر دوربین گوشی های امروزی فوق العاده نیستند؟ پاسخ در ترکیب ظریف میان نور خورشید، فیزیک لنزها و تنظیمات خودکار گوشی ها پنهان است.

روی زمین شب است، اما آیا روی ماه هم شب است؟ وقتی از ماه عکس می گیرید، در واقع از سمت آفتاب خورده آن عکاسی می کنید. به عبارت دیگر، از چیزی در روشنایی روز عکس می گیرید. بنابراین، صرف نظر از نوع دوربین، تنظیمات شما باید بیشتر شبیه عکاسی در روز باشد، نه در شب.

اما گوشی های هوشمند معمولاً همه چیز از جمله فوکوس و زمان نوردهی را به صورت خودکار تنظیم می کنند. در نتیجه، وقتی ماه را در پس زمینه ای بسیار تیره (آسمان شب) می بینند، نوردهی را بر اساس تاریکی آسمان تنظیم می کنند نه بر اساس روشنایی ماه و همین باعث می شود ماه در عکس بیش ازحد نورانی و بدون جزییات ثبت شود.

ساده ترین راه برای رفع این مشکل، عکاسی از ماه در روز است. با داشتن پس زمینه ای از آسمان آبی روشن، گوشی شما نوردهی کوتاه تری انتخاب می کند و احتمالاً نتیجه بهتری خواهید گرفت. روش دیگر، در صورت امکان، تنظیم دستی نوردهی و کاهش میزان آن است تا از سفیدشدگی بیش ازحد تصویر جلوگیری شود.

با این حال، حتی اگر همه ی این کارها را انجام دهید، عکس های ماه با گوشی همچنان معمولی به نظر می رسند و جزییات زیادی ندارند. این دیگر دلیلش به طراحی دوربین های گوشی برمی گردد.

گوشی ها در عکاسی از سوژه های نزدیک (مثل سلفی) و مناظر وسیع عالی عمل می کنند. مثلاً بعضی از گوشی ها می توانند عکسی بگیرند که افق را از شمال تا شرق یعنی زاویه ای 90 درجه ای در بر گیرد. اما ماه که تنها نیم درجه در آسمان پهنا دارد، در چنین میدان دیدی گم می شود. این مسئله ناشی از محدودیت های طراحی است که اجازه می دهد دوربین در بدنه نازک گوشی جای گیرد.

دوربین ها و تلسکوپ ها نور را از جهت های مختلف روی حسگر یا فیلم متمرکز می کنند. میزان جزییاتی که دیده می شود، به اندازه ی پیکسل ها و فاصله ی کانونی عدسی بستگی دارد.

لنزهای دوربین گوشی معمولاً فاصله کانونی چند میلی متری دارند و پیکسل های حسگر آن ها در حد چند هزارم میلی متر هستند. در نتیجه، هر پیکسل نوری را از زاویه ای حدود 0٫02 درجه دریافت می کند. از آنجا که ماه در آسمان حدود 0٫5 درجه پهنا دارد، تصویر آن روی حسگر گوشی تنها حدود 25 پیکسل عرض دارد.

تصویری با عرض 25 پیکسل طبیعتاً جزییات چندانی نخواهد داشت. نرم افزار دوربین ممکن است پیکسل ها را افزایش دهد یا تصویر را شارپ تر کند، اما این فرایند جزییات واقعی به عکس اضافه نمی کند.

راه حل بدیهی این است که زوم کنید تا تصویر جزییات بیشتری داشته باشد. در دوربین های حرفه ای، این کار با تغییر فاصله ی کانونی لنز انجام می شود. اما در گوشی ها، زوم معمولاً دیجیتال است، یعنی فاصله کانونی واقعی تغییر نمی کند و فقط تصویر برش داده می شود. بنابراین، نتیجه همچنان ناامیدکننده خواهد بود.

چرا خودتان را به لنز گوشی محدود کنید؟ می توانید گوشی را با تلسکوپ ترکیب کنید. کافی است تلسکوپ را به سمت ماه بگیرید، گوشی را با دقت بالای چشمی نگه دارید و عکس بگیرید. در این حالت، از بزرگ نمایی تلسکوپ برای افزایش مؤثر فاصله ی کانونی دوربین استفاده می کنید.

به جای فاصله ی کانونی 6 میلی متر، اکنون ممکن است با فاصله ای معادل 300 میلی متر کار کنید. به جای 25 پیکسل، تصویری با حدود 1250 پیکسل عرض خواهید داشت و حالا می توانید عکس های واقعاً زیبایی از ماه بگیرید.

طی ده سال گذشته، عکاسی با گوشی و تلسکوپ رشد چشمگیری داشته است. حتی گیره ها و اتصالات مخصوصی طراحی شده اند که گوشی را محکم به تلسکوپ متصل می کنند.

اگر تلسکوپ در دسترس ندارید، به جای زوم کردن، سعی کنید زاویه دید را گسترش دهید. فراموش نکنید که گوشی ها در ثبت مناظر وسیع عملکرد فوق العاده ای دارند. ممکن است گوشی تان برای عکاسی از ماه ایده آل نباشد، اما می تواند تصاویر فوق العاده ای از راه شیری ثبت کند. و اگر خوش شانس باشید، می توانید از شفق های قطبی یا دنباله دارهای درخشان نیز عکس های کم نظیری بگیرید.