یک مطالعه جدید روی سهره های گورخری (Zebra Finches) نشان می دهد که شدت آوازخوانی پرندگان با میزان انتظار و انگیزه درونی آن ها برای آغاز روز، مرتبط است . این پژوهش بر این فرضیه تأکید می کند که آواز پرندگان در سپیده دم، نه تنها یک اعلام حضور، بلکه نوعی فشار انباشته شده از انگیزه سرکوب شده در طول تاریکی شب است.

محققان به رهبری ادنی باروس دوس سانتوس از مؤسسه تحقیقات مغز کره، در یک آزمایش کنترل شده، نحوه تعامل شب و روز را بر آوازخوانی سهره های نر بررسی کردند. آن ها دریافتند که:

محققان نتیجه گرفتند که پرندگان در تاریکی شب، انگیزه درونی بالایی برای آوازخوانی پیدا می کنند، اما تاریکی به طور موقت این رفتار را سرکوب می کند.

برای تأیید فرضیه فشار انباشته شده ، محققان طلوع خورشید مصنوعی را در آزمایشگاه به مدت سه ساعت به تأخیر انداختند (چراغ ها را دیرتر روشن کردند). نتایج این تأخیر عجیب بود:

تأیید بی قراری با یک سوییچ :

برای اثبات این ناشکیبایی ، یک سوییچ در اختیار پرندگان قرار داده شد که با فعال شدن آن، 10 ثانیه نور زودرس ایجاد می شد. پرندگانی که طلوعشان به تأخیر افتاده بود، مکرراً از این سوییچ برای روشن کردن نور استفاده کردند، در حالی که پرندگانی که طلوع عادی داشتند، تمایلی به این کار نشان نمی دادند.

تیم تحقیقاتی پیشنهاد می دهد که این آوازخوانی شدید صبحگاهی، علاوه بر اینکه تخلیه انگیزه انباشته شده است، کارکرد مهم دیگری نیز دارد: گرم کردن تارهای صوتی .

پس از استراحت شبانه، این فعالیت شدید آوازی به پرندگان کمک می کند تا عملکرد صوتی خود را به سرعت تقویت کرده و شانس موفقیت تولید مثلی خود را در طول روز افزایش دهند.

محققان بر این باورند که این مکانیسم و کارکرد، حداقل تا حدی، می تواند برای توضیح پدیده کُر سحرگاهی در پرندگان وحشی در سراسر جهان نیز اعمال شود.