فرارو- واردات خودرو در ایران چهره ای دوگانه دارد؛ بازاری لبریز از برندهای متنوع که در بطن خود گرفتار آشفتگی ساختاری، نبود ارتباط رسمی با شرکت های مادر و ضعف مزمن در شبکه خدمات پس از فروش است.

به گزارش فرارو؛ شرکت های واردکننده که باید نقش نمایندگی و اتصال صنعتی را ایفا کنند، این روزها به تجاری بدل شده اند که تنها نشان برندها را نقل وانتقال می دهند.

نتیجه این چرخه نیز همین بازار پررزرق وبرقی است که می بینید؛ در ظاهر رنگارنگ با ساختاری آشفته و تکه تکه.

نکته یک: بازار خودروهای وارداتی در ایران ساختاری تکه تکه و نامنسجم دارد. آخرین داده های رسمی نشان می دهد 53 شرکت در این عرصه فعالند؛ از این میان، 40 شرکت تنها از یک برند خودرو وارد کرده اند اما 13 شرکت به صورت مولتی برند وارد میدان شده اند.

بررسی های فرارو از واردات تویوتا، کیا و دیگر برندها نشان می دهد که واردات خودرو از چند برند مختلف به بی نظمی صنعتی منجر خواهد شد. مانند داستان تویوتا کرولا الیت سایپا که با قیمتی نامشخص و تاخیرهای طولانی عرضه شد و حتی خریداران درباره مشخصات خودرو اطلاعات دقیقی نداشتند.

این در حالی است که بسیاری از همین خودروهای وارداتی، هرچند با نام برندهای ژاپنی، کره ای یا آلمانی عرضه می شوند اما تولید خطوط چین هستند. امروز در بازار خودرو ایران، نه تویوتا از ژاپن می آید و نه بنز از آلمان. مبدا واقعی اغلب آن ها کشور چین است.

نکته دو: چینش مدل های وارداتی برخی شرکت های مولتی برند، نه تنها در بازارهای رسمی جهانی بی مثال است بلکه عملا ناممکن تلقی می شود. برای مثال بی ام کارز مجموعه ای ناهمگون از فولکس، جتور، بی وای دی و مزدا را در یک پکیج وارد کشور کرده. برندهایی با خاستگاه، کیفیت و حتی مخاطبان کاملا متفاوت.

راسا موتور خاورمیانه نیز از مرسدس بنز تا سوزوکی و جی ای سی را ذیل یک ساختار قرار داده و از لوکس ترین تا ارزان ترین سطوح بازار را هم زمان عرضه کرده است. همچنین معین خودرو ایرانیان هم برندهایی مانند تویوتا، هوندا و آئودی را کنار هم چیده. چنین ترکیب هایی بطور مستقیم محصول محدودیت های مجوزی و فضای آزاد و بی قاعده واردات است.

نکته سه: بی نظمی در واردات خودرو حالا از سطح مجوزها فراتر رفته و به زندگی واقعی خریداران رسیده است. در یکی از این پرونده ها درباره خودروهای وارداتی، خریداران کیا اپتیما روایتی از مغایرت خودروهای تحویلی با وعده اولیه داشتند. خریداران نه تنها مدلی که خریداری کرده بودند را تحویل نگرفتند، بلکه مبلغ بیشتری هم نسبت به شرکت های هم عرض پرداخت کردند.

در گزارش دیگری، اسپورتیج وارداتی هم به معمایی از اختلاف نسخه ها و قیمت های متناقض بدل شده. مجموعه این روایت ها یک پیام مشترک دارند: واردکنندگانی که نه نمایندگی رسمی دارند و نه انضباط برند، تجربه ای پرهزینه برای مشتریان رقم خواهند زد. دودی که فقط چشم خریداران را هدف گرفته.

نکته چهار: وضعیت نابسمان واردات خودرو سه آسیب اصلی دارد؛ نابرابری در سطح تخصص فنی، خدمات پس از فروش ضعیف و فقدان پشتیبانی کارخانه ای.

چراکه هر برند استاندارد آموزشی و نرم افزاری خود را دارد و شرکت های چندسبدی نمی توانند کیفیت یکسانی ارائه دهند. در نتیجه خدمات پس از فروش باکیفیتی نخواهند داشت که به کاهش اعتماد خریداران و بی اعتباری نمایندگی ها منجر خواهد شد.

علاوه بر این، واردات خودرو به کشور از موضع رسمی نبوده و واردکننده عملا ارتباطی با کارخانه مادر ندارد. در نتیجه، این خودروها نه به روزرسانی نرم افزاری دریافت خواهند کرد و نه مشمول فراخوان های ایمنی کارخانجات مادر می شوند.