مهرداد احمدی شیخانی در یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: برای من، استان خوزستان معنایی فراتر از موطن و محل تولد دارد. خوزستان جایی است که هویتم را ساخته، سرزمینی که با افتخار و سربلندی از این می گویم که عزیزانم برای دفاع از این کشور، در آن خاک خوابیده اند. برای همین، وقتی یکی از دوستانم به بالاترین رده مدیریتی این استان انتخاب شد، بسیار خرسند شدم.

دوستی با رفاقت 50 ساله و از دل جمعی کوچک که حالا جز من و او، کسی از آن جمع در قید حیات نیست و دیگر عزیزان آن جمع، یا در جنگ 8 ساله میهنی با عراق به شهادت رسیدند یا از عوارض آن جنگ، بعدها به درجه شهادت رسیدند و حالا از آن جمع، فقط ما دو تن مانده ایم و لذا آنچه در این چند خط می نویسم، نامه یک دوست به دوستی دیگر است که راه ارتباطی چندان همواری با او ندارم، هر چند در عرصه سیاست و قدرت که عرصه ای عمومی است، صلاح آن است که گفت وگو با یک صاحب منصب و از مقامات سیاسی در عرصه عمومی انجام شود تا جامعه هم شاهد آن باشد، بلکه گفت وگویی این چنین، هرچند بین دو رفیق قدیمی که اینک یکی، پای در ساختار تصمیم گیری دارد و دیگری، آدمی معمولی است که فقط دستی به قلم و فرصتی برای نوشتن دارد، از لکنت زبان کم کند و فرصتی شود برای مطالبه ای محترمانه تا بلکه شنیده شود و موثر افتد. ماجرا و دلیل نوشتن این سطور برمی گردد به واقعه و خبری تلخ که این روزها رسانه ای شده و متاسفانه تاثیری ناخوشایند بر افکار عمومی داشته.

داستان از این قرار است که ماموران شهرداری در جایی از شهر اهواز، قصد تخریب دکه ای را داشته اند و بین صاحب دکه و ماموران شهرداری بر سر این تصمیم درگیری رخ می دهد. در ادامه، پسر آن صاحب دکه وارد ماجرا شده و تهدید می کند که اگر ماموران شهرداری از تصمیم خود برنگردند، او هم اقدام به خودسوزی می کند.

در اینجا لازم می دانم به خاطره ای نزدیک از آخرین گفت وگویی که با دوست قدیمی ام، جناب موالی زاده استاندار خوزستان داشتم، برگردم. در این آخرین دیدار، ایشان تعریف می کرد که به قصد انجام کاری مربوط به استانداری در شهر تردد می کرده که می بیند روی یکی از پل های شهر شلوغ است. از همراهانش دلیل این شلوغی را می پرسد و آنها می روند و برمی گردند و می گویند جوانی در بالای پل، قصد انداختن خود به پایین و خودکشی دارد. جناب موالی زاده تعریف کرد که از خودرو پایین آمد و به بالای پل رفت و با آن جوان صحبت کرد تا بالاخره توانست او را راضی به تغییر تصمیم و بازگشت از خودکشی سازد. حالا این خاطره نزدیک را داشته باشید و برگردیم به تهدید آن پسر جوان به خودسوزی.

در آن ماجرای تهدید به خودسوزی، صاحب دکه، یعنی پدر آن پسر جوان می گوید وقتی بین پسرم و ماموران شهرداری، بگو مگو بالا می گیرد، ماموران به تمسخر به آن پسر جوان می گویند حالا که تهدید می کنی، خودت را آتش بزن تا تماشا کنیم که چه جوری می سوزی.

این برخورد مرا به یاد تفاوت برخورد جناب استاندار و تفاوت احساس مسوولیتی انسانی که آنجا بود و اینجا مفقود است، انداخت و از طرفی یاد کتاب خودکشی خوشه ای اثر دکتر کاظم ملکوتی. در این کتاب، دکتر ملکوتی به روشنی و براساس شواهد و مستندات نشان داده که چقدر نوع برخورد در بازداشتن از خودکشی و تهییج به خودکشی موثر است که متاسفانه در ماجرای آن جوان، گویا این برخورد غیرمسوولانه، نهایتا به تهییج جوان و انجام خودکشی انجامیده و حالا این جوان با سوختگی 70درصد در بیمارستان است، ولی این پایان ماجرا نبود.

خوزستان شرایط بسیار حساس و ملتهبی دارد که جای گفتنش در این یادداشت نیست، ولی در پیامد آن خودسوزی، جمعی جلوی بیمارستان گرد آمدند و گویا مسائلی هم بروز کرد و در ادامه دادستان اهواز هم وارد ماجرا شد و سخنانی گفت که بازتاب هایی داشت که از آن می گذرم.

اما حالا ببینیم برخورد نهاد استانداری با این موضوع که حتی ظرفیت ایجاد التهاب را دارد و به همین دلیل، رسانه های فارسی زبان ضدایرانی نیز به آن پرداخته اند، چه بوده؟

واقعیت این است که تا زمان نوشتن این مطلب، به رغم جست و جوهایم، هیچ واکنشی را در منابع خبری استانداری، نسبت به موضوع ندیدم و با وجود تماس های مکرر با مسوولان مختلف استان و به خصوص روابط عمومی استانداری، هیچ کس حتی گوشی را برای جواب دادن برنداشت. در مقابل، خبرهای منعکس شده استانداری از این قبیل است در پلتفرم های مختلف، بازتاب های متعدد از حضور زنان در استادیوم با تلاش استاندار، تاکید استاندار بر تسریع اجرای پروژه های نیمه تمام، بازدید از پروژه بیمارستان قلب، دستور کار توسعه گردشگری و اخباری دیگر از این دست بود.

مساله این است که حتما همه اینها خوب است، ولی اینکه مثلا بازدید و تاکید و این گونه کارها که معمول و روتین است و از طرفی اینکه خوزستان آخرین استانی شد که زنان بالاخره امکان حضور در استادیوم پیدا کردند، آنچنان هم این آخر شدن برای حضور بانوان در استادیوم افتخار ندارد که روابط عمومی استان آن قدر آن را در بوق کند. مساله این است که استانداری و استاندار، احتیاج به مشاوران و معاونان و مدیران چابک و خلاق دارند که فراتر از نگاه بسته کارمندی، ضرورت های اجتماعی را در لحظه درک کنند و فهمی مناسب از موضوعات داشته باشند.

اینکه در همه خبرهای استانداری، هیچ بازتاب و واکنشی نسبت به پربسامدترین خبر استان نیست، حکایت از آن دارد که متاسفانه مدیران و معاونین و مشاورین استاندار حتی متوجه نیستند که حضور به موقع استاندار در بیمارستان جهت دلجویی از خانواده آن پسر جوان، چقدر می تواند به ایجاد آرامش و کاستن از التهاب کمک کند، آن هم از استانداری که خود به شخصه برای منصرف کردن جوان دیگری از خودکشی، وارد عمل شده است.

و در پایان، متاسفانه نگاه کارمندی، بدون خلاقیت و فقط منتظر ماندن که رییس چه فرمان دهد، که تازه، آن دستور را هم انجام بدهند یا نه، کل ساختار اداری ما را فرا گرفته و گمان ندارم حتی این مطلبِ خطاب به یک دوست قدیمی هم حتی در ساختار زیرنظر آن دوست به طور خاص و ساختار کارمندی بدون خلاقیت اداری کشور، دیده شود و موثر افتد.

هر چه بود من رسم رفاقت را در این یادداشت به جا آوردم. پیش از این و در همه این سال ها، هشدارهایی به کل ساختار داده ام که ناشنیده مانده، شاید هشدار به یک دوست قدیمی نتیجه بخش باشد؛ دیگر ایشان دانند.