فرارو- محمد اقبال، ملقب به اقبال لاهوری، در سال 1877 در سیالکوت در پاکستان امروزی متولد شد. او یکی از افراد تاثیرگذار در تجزیه و استقلال پاکستان از هند بود.

به گزارش فرارو، اقبال لاهوری که در پاکستان به عنوان شاعر ملی شناخته می شود، ازجمله شاعرانی است که در قرن گذشته تاثیر بسیار زیادی بر سیاست های منطقه ای داشت. لاهوری به دو زبان فارسی و اردو شعر نوشته است و اشعار او برای اولین بار آرمان جدایی پاکستان از هند را در اذهان عموم مردم کاشت.

اقبال لاهوری یکی از چهره های بسیار تاثیرگذار و درعین حال چندوجهی تاریخ معاصر جهان است. لاهوری در پاکستان امروزی دیده به جهان گشود. اجداد او در واقع از برهمنان هندی ای بودند که در نهایت به اسلام روی آوردند. لاهوری، دوران ابتدایی تحصیلاتش را در اسکاتلند سپری کرد و در نهایت برای ادامه تحصیل در رشته فلسفه وارد دانشگاه های لاهور و پنجاب شد.

بعداز اخذ مدرک کارشناسی ارشد در رشته فلسفه، لاهوری برای دریافت مدرک دکتری فلسفه راهی آلمان شد و در آلمان موفق به کسب مدرک دکتری فلسفه شد. اقبال که از ابتدای عمرش شیفته فرهنگ ایران بود، علاوه بر سرودن شعر به زبان فارسی که درهند و پاکستان از زبان های اصلی به شمار می رود، رساله دکتری اش را نیز با موضوع سیر فلسفه در ایران نوشت.

فعالیت های سیاسی لاهوری از همان روزهای نوجوانی او آغاز شد. او در دوران جنگ جهانی اول به عضویت در تعدادی از سازمان های فعال علیه استعمار انگستان درآمد. در ادامه آرمان جدایی پاکستان از هندوستان در اشعار اقبال لاهوری رشد کرد و افرادی مانند محمدعلی جناح به این آرمان جامه عمل پوشاندند. آرمان حقیقی اقبال در این دوره، جدایی ملت مسلمان هندوستان، تحت ملتی جدید بود که در سال 1947 و 9 سال پس از مرگ او این اتفاق افتاد.

جدایی پاکستان از هندوستان با ریختن خون افراد زیادی در سال 1946 همراه بود. درعین حال، پس از جدایی پاکستان از هندوستان، در سال 1971، پاکستان شرقی نیز با خونریزی های بسشتری از پاکستان غربی جدا شد. پاکستان شرقی این روزها با نام بنگلادش و پاکستان غربی با نام پاکستان شناخته می شود.

ارادت لاهوری به ایران تا آن پایه بود، که بسیاری او را ایرانی ترین غیرایرانی تاریخ به شمار می آورند. بخش اعظم نوشته های لاهوری به زبان فارسی هستند و درعین حال او پیوسته و در تمام عمر از شیفتگان فرهنگ ایرانی بود.

هند و پاکستان در قرن بیستم از منظر جغرافیایی متعلق به ایران نبودند. بااین وجود، فرهنگ ایرانی و زبان فارسی محبوب ترین فرهنگ و زبان در بین مردم این دو کشور به شمار می رفت. زبان علم و هنر پاکستان و هند برای سال ها زبان فارسی بود و فرهنگ ایرانی نیز تاثیر شگفتی بر فرهنگ این دو کشور به جا گذاشته بود.

اقبال لاهوری نیز که یکی از سخنوران زبان فارسی بود، ترجیح می داد که بیشتر از زبان فارسی برای ثبت اندیشه هایش استفاده کند. به همین سبب، اکثر نوشته ها و اشعار لاهوری به زبان فارسی به نگارش درآمدند.