دعوا نکنید ؛ این جمله را بارها از زبان مسعود پزشکیان به ویژه پس از پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم شنیده ایم تا جایی که در تعریف وفاق که به عنوان رویکرد دولت چهاردهم به میان آمد؛ بعد از مدتی که کم کم موتور دولت برای شروع فعالیتش روشن شد؛ این برداشت نیز عنوان شد که منظور از وفاق در ادبیات پزشکیان همین دعوا نکنیم است.

به گزارش هم میهن، از همان روزهای مناظره های انتخابات ریاست جمهوری گذشته این عبارت مطرح شد و در آخرین جلسه مناظره ها در دور اول اکثر کاندیداها از تقبیح دعواهای سیاسی و ضرورت دوری از آن سخن گفتند.

محمدباقر قالیباف از این سخن گفت که این دعواها و تنش ها هیچ ثمری ندارد و گشایشی ایجاد نمی کند و مردم را ناامید می کند.

پزشکیان از این گفت که حرف های درست را باید آدم های درست اجرا کنند و در این موضوع با هم دعوا نکنیم.

و امیرحسین قاضی زاده هاشمی نیز با اشاره به سخنان پزشکیان تاکید کرد: آقای پزشکیان از وفاق و اجماع صحبت می کند؛ ما توفیق داشتیم 12 سال خدمت شان باشیم و ایشان می داند من هم روحیه دعوا و تنش ندارم…اما… برای مردم باید دعوا کرد.

پس از آن هم پزشکیان در همان روز خداحافظی از مجلس در 31 تیر 1403 در صحن حاضر شد و طی سخنانی بیان کرد: بارها در مناظرات و در مجلس گفته ام کشور را با اختلاف و دعوا نمی شود اداره کرد.

بعد هم که در دیدارهای مختلف از ضرورت این دعوا نکنیم سخن گفت. برای نمونه او در تاریخ 2 دی 1403 درباره توسعه گفت: توسعه یعنی احترام به فرهنگ دیگران، مشکلات با دعوا کردن و تضاد حل نمی شود. باید به دیدگاه دیگران احترام بگذاریم و در جامعه ی ما مواردی هست که شاید برتابیده نشود ولی باید احترام گذاشته شود.

یا در جایی دیگر چنین تصریح کرد: می توانیم راه پیدا کنیم یا راه بسازیم و شرط موفقیت در این مسیر پرهیز از دعوا و اختلاف است. مرتب به من می گویند و گلایه می کنند که آقا فلان فرد یا فلان گروه با رویکرد وفاق مثلاً اینطور عمل کرده است، من اما می گویم که ما راه دیگری جز وفاق نداریم. اگر بخواهیم مرتب دعوا کنیم، وضع هر روز از اینکه هست بدتر خواهد شد. (21 اسفند 1403)

پزشکیان بعد از جنگ دوازده روزه و در روز خبرنگار که او به خبرگزاری جمهوری اسلامی رفته بود هم بار دیگر از همین عبارت استفاده کرد و گفت: مشکل اصلی، دعوا و اختلاف است و این همبستگی اخیر می تواند راهگشای حل بسیاری از مشکلات داخلی باشد…هیچ جامعه ای نمی تواند قوام یابد، مگر اینکه بدون دعوا و نزاع، سلایق مختلف را بپذیرد و اجازه دهد که همه سلایق در چارچوبی مسالمت آمیز در کنار هم زندگی کنند.

پزشکیان بارها از دعوا نکنیم استفاده کرده است و در این بین بعد از هر دعوا نکنیم به ضرورت به رسمیت شناختن تنوع و اختلاف نظر نیز تاکید داشته است. اختلافات سیاسی میان جریان های سیاسی مختلف، طبیعت دنیای سیاست است اما چگونه می شود که اختلاف باشد و بلد باشیم که چگونه دعوا نکنیم .

روزگذشته غلامحسین کرباسچی، مدیرمسئول روزنامه اصلاح طلب و فعال سیاسی در گفت وگو با انصاف نیوز هم به موضوع دعواهای سیاسی اشاره کرد و گفت: دولت نباید خود را درگیر این دعواها کند.

او اضافه کرد که این دعواها برای مرعوب کردن دولت است. دولت باید تمام همّ و غم اش را روی حل مسائل مردم بگذارد و وارد این بحث های سیاسی هم نشود. این بحث ها نباید مخل کار اصلی دولت شود. سعی کند این جرّوبحث ها تأثیری روی خدمات دولت نگذارد. امثال این موضوع که فلانی طرفدار کیست و چیست یا فلان ایده را دارد و امثال این دعواها برای این است که دولت را مرعوب کنند و دولت از خدمت رسانی به مردم بازداشته شود. به نظر من مهمترین مسئله برای دولت این است که به وعده هایی که داده عمل کند و فشار را از روی دوش مردم بردارد حالا بقیه هم هرچقدر دعوای سیاسی می خواهند کنند دعوا کنند!

البته در این راستا بین درخواست دعوا نکنیم و چگونگی مواجهه با دعواهای سیاسی از سوی دولت تفاوت هایی وجود دارد.

همانطور که پیشتر با استناد به سخنان خود پزشکیان اشاره کردیم؛ اختلاف میان جریان های سیاسی و اختلاف نظر در میان تشکل ها و احزاب سیاسی از جمله مواردی است که موجب پویایی فضای سیاسی و البته تقویت جایگاه احزاب و مفهوم تحزب می شود. پویایی در کشورداری نیز بر اساس همین تنوع نظرات و اختلافات است و انتظار هم بر این است که جریان های مختلف سیاسی و تشکل ها وقتی پا به عرصه سیاست و اعلام موجودیت می گذارند در مسیر تبیین نظرات خود بر همین تفاوت ها تاکید داشته باشند.

تا اینجای قضیه روندی است که معمولاً در همه کشورهایی که برای سیستم سیاسی آن تحزب معنا دارد و کشورهایی که در مسیر توسعه سیاسی می خواهند گام بردارند به چشم می خورد اما موضوع دعواهای سیاسی فراتر از این مسائل است. دعواهای سیاسی محدود به سیستم سیاسی خاصی نیست و همه جا و در همه نوع حکومت ها شکل می گیرد.

در ایران ما امیدواریم تنوع نظر و اختلاف سلیقه در زمینه های مختلف از جمله در حوزه سیاسی به رسمیت شناخته شود. تشکل ها و جریان های سیاسی برای تدوین، تبیین و بیان آن ورود کنند و البته دولت هم در این مسیر با قبول این تنوع و اختلاف نظر شرایط ابراز آن را فراهم سازد و در نهایت هم موضع خودش را بر اساس خاستگاه و برداشتش از خواسته جامعه و نیازهای کشور یا همان منافع ملی پیگیری کند.

درباره پزشکیان و دولت متبوعش هم انتظار این است که تصمیمات را بر اساس ارزیابی و نظر کارشناسی که در همان روزهای مناظرات انتخاباتی و شروع به کار دولت مطرح کرده بود و مبتنی بر عللی که مردم او را برای این سمت برگزیدند و به پاستور فرستادند، اخذ کنند؛ حتی اگر جریان هایی در پی دعواهای سیاسی به دنبال غوغاسالاری باشند.

درباره دعوای سیاسی باید به این موضوع اشاره داشت که معمولاً دعوای سیاسی فراتر از آن بحث اختلاف سلیقه و نظر در کشورهای مختلف از جمله کشور ما مطرح می شود؛ گاهی صرفاً این دعواها در راستای فشل کردن و ناکارآمدسازی دولت هاست.

در بیان این تفاوت این را می توان بیان کرد که معمولاً در پی اختلاف نظرها میان جریان های سیاسی و مسیری که آن ها ترسیم می کنند، مردم در مواقعی مانند انتخابات بین گزینه ها تصمیم می گیرند و فرمان بخشی از امور را به گزینه مد نظر خود می دهند. البته در همین اثنا هم انتظار می رود جریان های مختلف نظرات خود را مطرح کنند و نقد و حتی اعتراض خود را بیان کنند.

در چنین شرایطی منتخب مردم که در اینجا منظور رییس جمهوری است باید آنچه از موقعیتش انتظار می رود را به اجرا درآورد. البته در این مسیر بسیار محتمل است که آن ها که مخالف نگاه جریانی دولت هستند با دعوای سیاسی در جایگاه رقیب به دنبال ایجاد مانع در مسیر راه باشند و در این بین دولت ها باید مراقب باشند در ورطه این دعواها نیفتند با این تاکید که معنی آن نشنیدن صداهای مختلف نیست. بالاخره دولت باید سلایق و نظرات مختلف را بشنود و البته همانطور که پزشکیان همه را به دعوا نکردن دعوت می کند؛ تلاشش را بر جلوگیری از دعواها و تمرکز کار بر تحقق وعده ها و انجام وظایفش بگذارد.

در این بین هم دولتمردان حواس شان باشد این دعوا نکنیم قرار نبود در کریدور ترس از جریان مقابل و کوتاه آمدن از خواست های مردم باشد بالاخره اینکه رییس جمهور کوتاه بیاید و به حرف شما رقیب گوش دهد که فقط دعوا نشود هنر نیست؛ باید تعامل ایجاد شود. همانطور که از دولت پزشکیان انتظار آن است که وارد بازی های پشت این دعواهای سیاسی نشود؛ انتظار بوده و هست در مسیر جلب نظر مردم و حامیانش راه معقولی را در پیش بگیرد.

معمولاً دعواخواهان و سنگ اندازان در برابر تحقق وعده های دولت بیش از آنکه در این دعواهای سیاسی پیرو دغدغه های مردم یا راهکاری برای بهبود زندگی مردم بدهند، در مسیر خواست جریان سیاسی و منافع حزبی قرار دارند.

سخن آخر اینکه انتقاد و حتی اعتراض به دولت و تصمیماتش نه اشتباه بلکه در مواردی به شفاف سازی موضوعات و ترسیم راه بهتر کمک می کند اما در کشور ما با توجه به اینکه این موارد در فضاهایی مانند مجلس مطرح می شود؛ تبدیل به ابزاری برای چوب لای چرخ دولت گذاشتن مثلاً به قیمت رای آوردن در انتخابات بعدی است.

بنابراین در فضای سیاسی اینکه چگونه اختلاف نظر داشته باشیم اما دعوا نکنیم بسیار مهم است و اینکه دولت چقدر و چگونه نسبت به این دعواهای سیاسی واکنش نشان دهد موضوع مهم تری است. در این راستا با محمد مهاجری، فعال سیاسی اصولگرا، افشین حبیب زاده، عضو شورای مرکزی خانه کارگر و غلامعلی جعفرزاده ایمن آبادی، عضو شورای مرکزی حزب اعتدال و توسعه گفت وگو داشتیم که در ادامه می آید.

1- در فضای سیاسی ایران یک جریان حامی دولت داریم و در مقابل آن جریانی قرار دارد که منتقد دولت است. طبیعتاً نوع نگاه آن ها به مسائل، بحث های مختلفی در فضای سیاسی ایجاد می کند و اختلافاتی به میان می آید. چقدر دولت ها باید بر این اختلافات اشراف داشته باشند و چقدر باید نسبت به آن واکنش نشان دهند؟

محمد مهاجری: منتقدان دولت دو گروه هستند. یک گروه تندروهای پایداری هستند که حساب شان جداست. یکسری دیگر هستند که به آقای پزشکیان رای داده اند و به دولت ایشان اعتقاد دارند و معتقدند که باید دولت را حمایت کرد اما همچنان باید نسبت به دولت نظارت جدی داشت و اگر جایی کوتاهی وجود دارد، باید انتقاد کرد. این گروه از منتقدان را باید از مخالفان تندی که منطقی در انتقاد ندارند، جدا کرد.

من اعتقاد دارم که دولت باید به این منتقدان نوع 2 خیلی بیشتر توجه کند و آن ها را هم صنف گروه اول نداند. اینها کاملاً همسو با دولت و دنبال حل مشکلات کشور هستند. اما در بین افرادی که مدافع دولت هستند، افرادی وجود دارند که به هیچ وجه انتقادی را به دولت برنمی تابند و یک گروهی هم هستند که می گویند اگر هم قرار است انتقادی شود، باید در فضای ملایم و غیررسانه ای باشد.

من معتقدم که در بین این 4گروه، آن گروه دوم قابل اعتناتر و قابل توجه تر هستند و دولت باید به آن ها توجه کند که این مشکلات را رسانه ای هم می کنند؛ حتی ممکن است گاهی اوقات تند شوند و از دایره انصاف خارج شوند اما به مراتب از افرادی که می خواهند ماله کشی کنند و همه اشکالات دولت را حُسن ببینند، ارجحیت دارند.

افشین حبیب زاده: وقتی که جناحی قدرت را به دست می گیرد و آن شخصی که معرفی کرده، در مسند قدرت می‎ نشیند؛ از لحظه ای که در قدرت می نشیند باید تمام همّ و غمش اجرای وعده ها و برنامه‎ هایی باشد که ارائه کرده است. این تنها اولویت است و حتی اولویت دومی هم نداریم که دولت بخواهد به آن بپردازد. دولت باید از بازی های سیاسی فاصله بگیرد و بازی های سیاسی را به جریانی واگذار کند که دولت را معرفی کرده است.

جریان های سیاسی در کشور ما، رسانه و سخنگو دارند و افراد شناخته شده ای را دارند که می توانند از دولت دفاع کنند. دولت تنها باید به اجرای برنامه بپردازد، در واقع دولت باید از صحنه سیاسی از منظر رقابتی، به طور کامل فاصله بگیرد و به برنامه ها و وعده هایش بپردازد تا در آن مرحله کیفیت حکمرانی را افزایش داده و باعث افزایش و ارتقاء رفاه و آسایش مردم شود.

جعفرزاده ایمن آبادی: دولت باید کار خودش را انجام دهد. این فضاسازی ها یک جنگ روانی برای این است که دولت را مشغول حاشیه کرده و به این وسیله، دولت را از کار بیاندازند. دولت باید تلاش کند که وارد حاشیه نشود اما نکته ای که باید اشاره کنم این است که افرادی که در دوره سه ساله آقای رییسی، ظلم ها، کم کاری ها، بداخلاقی ها را دیدند اما حرفی نزدند؛ الان حق حرف زدن ندارند، آن ها باید سکوت کنند.

افرادی که آن سه سال را دیدند، آن همه مشکل و گزارش خلاف واقع را دیدند و چیزی نگفتند، حق ندارند منتقد این دولت باشند. اینها دلسوز مردم نیستند، بلکه افرادی هستند که فقط دنبال منافع شخصی می روند. دولت هم باید تلاش کند که وارد بازی این تندروها نشود. اینها می خواهند میدان حاشیه ای درست کنند که دولت مشغول این حاشیه شود. دولت باید سعی کند مشکلات مردم را حل کند. هیچ دولتی بدون ایراد نیست و یکی از کم ایرادترین ها همین دولت است.

این دولت هم که مشکلات را از دولتی تحویل گرفته که هیچ کاری برای این کشور نکرد و فقط خلاف واقع تحویل مردم داد. دولت آقای پزشکیان باید تلاش کند وارد حاشیه نشود و خیلی هم توجهی به این مسائلی که تندروها می گویند نداشته باشد. هدف اینها این است که بتوانند شورای شهر و مجلس را به دست آورند و مردم را بدبین کنند. همان کاری که با دولت آقای روحانی کردند را می خواهند با دولت پزشکیان هم انجام دهند. همانطور که گفتم، دولت نباید وارد این بازی ها و جنجال های سیاسی شود و در این میدان توپ نزند. دولت فقط باید خدمت کند، رفاه ایجاد کند و مشکلاتی که مردم دارند را کمتر کند. متاسفانه، به دلیل چیزی که به ارث برده خیلی مشکل دارد.

2- تحلیل تان از اختلافات و دعواهای سیاسی و نسبتش با دولت و تصمیمات دولت چیست؟

محمد مهاجری: بعضی ها به صورت ژنتیک با دولت مشکل دارند و اصلاً کاری به کارکرد دولت ندارند، آن ها فقط ناسزا می‎ گویند. اما بخشی که از دولت انتقاد منطقی می کند، ذره بین برداشته و نقاط ضعف و قوت دولت را رصد می کند. این گروه، قاعدتاً بدون غرض و مرض هستند و باید قدر آن ها را دانست. اما معنایش این نیست که دولت نباید به انتقادهای افرادی که به شدت مخالف دولت هستند توجهی نکند. حتی در دشمنی هم ممکن است از دست شان در برود و حرف درست بزنند.

افشین حبیب زاده: دولت وقتی که با برنامه مشخصی می آید و به واسطه آن وعده ها، رای می گیرد، طبیعتاً باید به وعده هایش جامه عمل بپوشاند. فرقی ندارد این برنامه در چه حوزه ای است. دولت موظف است نظر رای دهندگان به خودش را تامین کند چون به واسطه برنامه هایی که داشته با مردم ارتباط برقرار کرده و توانسته رای بیاورد. این دعواها قطعاً تاثیر خواهد داشت. افرادی که از جناح مقابل هستند، وقتی می بینند خواسته هایشان عملی نمی شود اعتراض می کنند.

این موضوع و اعتراض ها طبیعی است منتهی اصل بر این است که دولت باید به وعده هایی که به حامیانش داده عمل کند. اینکه جناح مقابل به حرکت دولت در مسیر عمل به وعده هایش اعتراض می کند، موضوعی نیست که دولت از آن تاثیر بپذیرد و با تاثیر گرفتن از آن، حرکت خود را تغییر دهد. این تصمیمات، عمدتاً باعث نگرانی و ناراحتی بخش هایی می شود که به ایشان راه نداده اند و کاندیدا نداشته اند اما اولویت با حامیان و بدنه رای دولت است.

دولت باید بدون اعتنا به موارد، سیاست های اصلی خودش را دنبال کند. البته این موضوع نافی از این نیست که با آن ها صحبت نکند، ما به گفت وگو اعتقاد داریم، دولت نظرات را می شنود اما اصل، وعده هایی است که به مردم داده شده است.

جعفرزاده ایمن آبادی: قطعاً تصمیماتی که دولت گرفته تاثیر دارد. همین موضوع عدم اجرای لایحه عفاف و حجاب را نگاه کنید که دولت آن را به درستی اجرا نکرد. همین امروز یک نماینده مجلس گفته است که آقای پزشکیان گناهی که شما در ارتباط با قانون حجاب مرتکب شدید باعث شده که باران نبارد. اتفاقاً ظلمی که اینها در حجاب بر دختران ایرانی کردند، گناه است. مردم خدمت می خواهند و این خدمت را باید دولت آقای پزشکیان ارائه کند.

3- برخی برای این اختلافات و دعواها قابلیت مانع سازی در برابر راه دولت را مطرح می کنند. آیا این دعواها و اختلافات می تواند مانعی پیش پای دولت شود؟

محمد مهاجری: این اختلافات تا وقتی که در حد رسانه و نظر است، تهدید نیست بلکه فرصت است. اما باید نگران بود از تشکل ها و گروه های فشاری که از جاهای دیگری چیزهایی را به دولت تحمیل می کنند. آن هایی که فشارهای بیرون از نقد سیاسی انجام می دهند، توانایی این را دارند که دولت را زمین گیر کنند. برای نمونه می توان به موضوع فیلترینگ اشاره کرد. هر عقل سلیمی می پذیرد که باید فیلترینگ برداشته شود، خود آقای پزشکیان هم یک سال و نیم است که مدافع این موضوع است. معلوم است که گروه های فشاری وجود دارند که نمی خواهند بگذارند این موضوع اتفاق بیفتد. یا مثلاً در قضیه CFT، گروه فشاری را در مجمع داشتند و تلاش می کردند که نشود.

افشین حبیب زاده: این هم تاثیرگذار است. خصوصاً در مواردی بیشتر تاثیر می گذارد که منتخب از سوی اصلاح طلبان باشد. چون وقتی منتخب از سوی اصلاح طلبان است، اصول گرایان در جایگاه های مختلفی در قدرت جای گیری کرده اند و تغییر رییس جمهور هم باعث تزلزل آن جایگاه ها نمی شود. حتی اگر هم تغییر کند، اصول گرایی می رود و اصول گرای دیگری جای او را می گیرد؛ لذا وقتی که این منتخب از سوی اصلاح طلبان است، آن فرد به صورت جدی با این موضوع مواجه خواهد بود.

کما اینکه در دوره ای آقای خاتمی رییس جمهور بودند، به خاطر داریم که هر 9 روز یک بار، یک بحران درست می شد، اینها بحران هایی بود که اصول گرایان ایجاد می کردند. زمان آقای روحانی هم همین بود، بحران های بسیار زیادی را پشت سر گذاشتند و بخش قابل توجهی، از جانب جناح رقیب بود و یک بخش هم که مربوط به شرایط کشور بود.

البته عکس آن هم وجود دارد. زمانی که منتحب اصول گرایان قدرت را در دست دارد، جناح رقیب وارد شده و نقد می کند اما میزان هجمه در زمانی که اصلاح طلبان قدرت را در دست دارند، بسیار متفاوت تر از زمانی است که قدرت در اختیار اصول گرایان است. همه اینها در پیشبرد اهداف از سوی دولت ها تاثیرگذار است. دکتر پزشکیان، بنابر همین دلیل اعلام وفاق کردند.

شاید ایشان به نوعی از دولت آقای هاشمی رفسنجانی برداشت کرده بودند که اصلاح طلبان و اصول گرایان در کنار هم دولت را اداره می کردند و دولت هم موفق بود. شاید با برداشت از آن دولت، وفاق را اعلام کردند اما نکته قابل توجه این است که به رغم اینکه آقای پزشکیان اعلام وفاق کرد و پست های قابل توجهی را هم در اختیار رقیب قرار داده است، باز از درون جناح رقیب، گروه دیگری پا به میدان گذاشت و شروع به اختلاف افکنی و جلوگیری از پیشبرد سیاست های دولت کرد.

جعفرزاده ایمن آبادی: مسلماً اینطور است. دولت با یک عبارت وفاق آمد و هیچ اصلاح طلبی را نتوانست در کابینه جای دهد چون تایید نشدند. این وفاق یکطرفه شد. دولت با جریان رقیبش همراهی کرد و آن ها را جذب کرد اما امتیاز نگرفت و دیدیم که دولت را هم تنها گذاشتند. باید آقای پزشکیان دوران وفاق و باج دادن را تمام کند.

4- با توجه به آنچه که در یک سال اخیر گذشته و تجربه ای که به دست آمده است؛ چه توصیه ای برای ادامه راه به دولت و شخص مسعود پزشکیان دارید؟

محمد مهاجری: دولت هم یکسری محدودیت ها و هم یکسری اختیارات دارد. تحریم و جنگ، موانع جدی است اما دولت اختیاراتی دارد که می تواند در همین روزگار سخت، از انتصابات بهتری استفاده کند تا کار را پیش ببرد. من احساس می کنم که دولت از همه اهرم هایی که دارد استفاده نمی کند، برخی از وزرا، معاونین وزرا، رییس سازمان ها و برخی استانداران، افرادی هستند که بازدهی نزولی برای دولت دارند و شاید تغییر آن ها بتواند یک امیدی را در خود دولت هم ایجاد کند.

افشین حبیب زاده: شاید عمدتاً گله ها مبتنی بر این باشد که دولت خیلی کُند در جهت تحقق وعده هایی که داده حرکت می کند. بیش از یک سال از ریاست جمهوری دکتر پزشکیان گذشته اما می بینیم که برخی از وعده هایی که برای مردم مهم هم بوده عملیاتی نشده است. همین در بحث فیلترینگ، هنوز تغییر محسوسی دیده نشده است و این جای گله دارد. موضوعی که همه گروه های مردم با آن سر و کار دارند و بسیار هم آسیب زده است، اما هنوز کار جدی انجام نشده است.

البته کارهای زیادی در دولت انجام شده و منکر آن کارها نیستیم اما می توان بخش عمده ای از مشکلات را شمارش کرد. مثلاً در حوزه اقتصاد، ما همچنان با تورم بسیار بالا روبه رو هستیم و اقشار ضعیف هر روز ضعیف تر می شوند. خیلی کارها بوده که می توان آن را سریع تر انجام داد اما در وزارت خانه ها گیر کرده است. دولت باید حتماً در روند وزارت خانه ها تجدیدنظر کند. دکتر پزشکیان گردنش را برای این خواسته ها گرو گذاشته بود.

دولت باید مصمم تر و با قدرت بیشتر پیش برود. اگر لازم به ترمیم کابینه است، انجام شود و در مسیر عمل به وعده ها حرکت کند. مثلاً در حوزه سیاست خارجی، همه می دانستند که بخشی از گره ها مربوط به تحریم ها است و همچنان مردم منتظر هستند که دولت به وعده هایش در این خصوص عمل کند ولی ما با مشکلات بیشتری مواجه شده ایم و عدد تورم به 50 نزدیک شده است و این تورم با افزایش حقوق اصلاً همخوانی ندارد.

تاکید بر تحقق وعده های دولت است، هر جایی هم که دکتر پزشکیان می بیند وعده ای بوده که امکان تحققش از سمت ایشان وجود ندارد، آن ها را هم به مردم گزارش دهد. یکی از انتقادهایی که وارد است، این است که ایشان کمتر مستقیم با مردم حرف می زند. تحقق سریع تر وعده ها، کنار زدن موانع حتی اگر ترمیم کابینه باشد و سخن گفتن مستقیم با مردم، کارهایی است که باید دولت در ادامه انجام دهد.

جعفرزاده ایمن آبادی: سال اول دولت که گذشت و نمی توان سخت گرفت اما دیگر دولت باید دستش آمده باشد که برخی از گروه ها که با آن ها وفاق شد، دلسوز ایران نیستند و فقط می خواهند این کشور را نابود کنند. همانطور که گفتم، آقای پزشکیان باید دست از این وفاق بردارد و بنشیند کار خودش را بکند. همان راهی را برود که دولت آقای روحانی و آقای خاتمی رفته بودند.

به خصوص دولت آقای خاتمی که چقدر مقتدرانه اصلاحات را به پیش برد و پاک ترین، درست ترین و پرکارترین دولت را درست کرد چون کار خودش را کرد. این نسخه ای که آقای پزشکیان چیده جواب نداد. افرادی که با پزشکیان مخالف بودند و تا شب انتخابات مقابل آقای پزشکیان قرار داشتند، وزیر و استاندار شدند. باید در کابینه خانه تکانی کند و تیم خودش را از اصلاح طلبان و اعتدالیون بچیند و مثل آقای خاتمی و روحانی، کشور را با طرفداران خودش پیش ببرد نه اینکه به دشمنانش پست بدهد.