فرارو- شکارچیان معمولاً برای جلوگیری از آسیب دیدن، پیش از خوردن، طعمه های خطرناک را به طور کامل می کشند. اما اگر طعمه تهدیدی جدی نباشد و از پا درآمده باشد، ممکن است زنده خورده شود.

مثلاً وقتی گروهی از شیرها بوفالوی نر آفریقایی را شکار می کنند، معمولاً سعی دارند مطمئن شوند حیوان کاملاً بی حرکت یا مرده است تا از لگد یا شاخ هایش در امان بمانند. بااین حال، در بسیاری موارد، حتی پیش از مرگ کامل طعمه شروع به خوردن می کنند، نه از سر ترحم نسبت به بوفالو، بلکه برای حفظ امنیت خودشان.

شکارچیانِ تنها نیز گاهی چنین کاری می کنند، اما تنها زمانی که شرایط کاملاً به سودشان باشد می توانند خطر خوردن طعمه زنده را بپذیرند. درست همان وضعیتی که در این صحنه شاهدش هستیم.

کایمن در گل گیر کرده و توان فرار ندارد؛ جگوار از این موقعیت نهایت استفاده را می برد. او برخلاف روش معمول جگوارها — که با گاز گرفتن پشت سر، جمجمه طعمه را خرد کرده و آن را سریع می کشند — این بار مستقیماً به سراغ خوردن رفت. گویی فکر می کرد کایمن به زودی از شدت خستگی جان می دهد و او می تواند تا آن زمان از این سفره گل آلود بهره ببرد.

اما این تصمیم اشتباه بود: به گفته شاهد عینی، کایمن توانست آخرین رمق خود را جمع کند و دوباره به آب بگریزد. جگوار مغرور، در نتیجه چند روز غذا را از دست داد.