ماه ها بود که باران از آسمان مدینه بریده بود. زمین خشک و ترک خورده، نخل ها پژمرده، و چاه ها کم آب شده بودند. بادِ داغ، غبار از بیابان می آورد و دل ها از بیم قحطی می لرزید. مردم، چشم امیدشان را به خانهٔ پیامبر گره زدند.

به گزارش خبرآنلاین، صبح یکی از روزها، جماعتی از مردم مدینه نزد پیامبر خدا صلی الله علیه وآله آمدند و گفتند: ای رسول خدا، باران از ما دریغ شده است؛ دام هایمان تلف می شوند و کشتزارها خشکیده اند. برای ما از پروردگارت طلب باران کن.

پیامبر مهربان که در چهرهٔ مردم آثار سختی و خستگی را می دید، فرمود:
فردا همه به بیرون شهر بروید تا برای نزول باران نماز بگزاریم.

صحنه ای ماندگار در تاریخ مدینه

فردای آن روز، مردم مدینه ــ زن و مرد، پیر و جوان ــ همراه با پیامبر به صحرای نزدیک شهر رفتند. پیامبر در حالی بیرون آمد که لباسش را از پشت به جلو برگردانده بود؛ نشانه ای از فروتنی و دگرگونی حال دل در برابر خدا. بر لبانش ذکر و استغفار بود و چشمانش رو به آسمان.

دو رکعت نماز خواند؛ در رکعت نخست سوره حمد و اعلی و در رکعت دوم سوره غاشیه را تلاوت کرد. پس از نماز، دستان خود را به سوی آسمان بلند کرد و با صدایی آرام ولی پرشکوه گفت:

خدایا، ما بندگان توایم؛ گناه کاریم اما ناامید نیستیم.
زمین خشکیده است، رحمتت را بر ما بفرست؛
بارانی نافع و گوارا، نه ویرانگر و زیان آور.

مردم همراه او به گریه افتادند و آمین گفتند.

آسمانِ بسته، باز شد

هنوز دعا تمام نشده بود که نسیمی خنک از سمت اُحد وزیدن گرفت.
در افق، ابرهای خاکستری جمع شدند و صدای رعد از دور شنیده شد.
ناگهان آسمان گشوده شد و بارانی نرم و پیوسته بر زمین تشنه بارید.
چهرهٔ پیامبر از شادی درخشید. لبخندی زد و فرمود:
این رحمتی است که خدا بر شما نازل کرد. شکر خدای را به جای آورید.

باران سه روز پی درپی بارید. چاه ها پر آب شد، نخل ها جان گرفتند و زمینِ خشک، سبز شد. مردم که با پای برهنه در کوچه های گل آلود مدینه شادمان می دویدند، می گفتند:
این همان باران دعای محمد است.

یادگار یک سنت نبوی

از آن روز، نماز طلب باران به عنوان سنتی نبوی در اسلام ماندگار شد.
نمازی دو رکعتی با نیت پاک، توبه، استغفار و حضور جمعی مردم.
سنتی که در سراسر تاریخ اسلام، هرگاه خشکسالی و قحطی روی داده، بارها تکرار شده است؛ از مدینه و دمشق گرفته تا بغداد، قاهره و تهران.

این نماز، تنها دعایی برای آب نیست؛ یادآور این حقیقت است که خداوند هم زمان مالک زمین، آسمان و دل های بندگان است.