شهر قدس، واقع در جنوب غربی تهران، از دوران قاجار به عنوان دشتی حاصلخیز شناخته می شد و با ساخت قلعه ای به همین نام، شهرت یافت؛ این منطقه در گذشته نقش شکارگاه سلطنتی را ایفا می کرد و بسیاری هنوز آن را با نام تاریخی اش، قلعه حسن خان، به یاد می آورند. در سال های اخیر، حضور این شهر به طور غیرمنتظره ای در ادبیات ورزشی ایران پررنگ شده است.

قلعه حسن خان، شهری که تا چندی پیش با کارخانه های صنعتی و جمعیت مهاجر شناخته می شد، این روزها به واسطه میزبانی مسابقات لیگ برتر فوتبال، به یکی از مراکز موقت ورزشی کشور بدل شده است. از نیمه های فصل گذشته، با آغاز بازسازی ورزشگاه آزادی و فرسودگی ورزشگاه تختی، دو تیم پرطرفدار استقلال و پرسپولیس ناچار شدند بازی های خانگی خود را در ورزشگاه شهدای شهر قدس برگزار کنند؛ جایی که ظرفیت رسمی اش تنها حدود 8 تا 10 هزار نفر است، در حالی که این تیم ها سال ها در حضور صدهزار تماشاگر در آزادی بازی می کردند. ادامه این وضعیت باعث شد بسیاری از هواداران قید حضور در ورزشگاه را بزنند. مسیر طولانی، ترافیک سنگین، نبود مترو و امکانات رفاهی حداقلی، تماشای بازی از خانه را به گزینه ای منطقی تر تبدیل کرده است.

اما مسئله فقط فاصله نیست؛ ایمنی ورزشگاه شهدای شهر قدس سال هاست محل انتقاد کارشناسان و خبرنگاران ورزشی است. گزارش هایی از نبود مسیرهای مناسب دسترسی، کمبود امکانات امدادی و حتی خطر ریزش سکوها منتشر شده اند. ورود و خروج تماشاگران از کوچه های تنگ اطراف ورزشگاه با مشکلات امنیتی همراه است. فضای بیرونی ورزشگاه نیز با تصویر یک محیط ورزشی فاصله دارد. روبه روی در اصلی، مکانیکی ها و انبارهای ضایعات ساختمانی دیده می شوند.

زمین های خالی اطراف پر از زباله و نخاله های ساختمانی است و تماشاگران باید از میان این خرابی ها عبور کنند تا به داربست های زنگ زده و گیت های ورودی برسند. در ضلع جنوبی، قبرستانی دیوار به دیوار ورزشگاه قرار دارد. در روزهای بازی، ترکیب صدای مداحی مراسم خاکسپاری با فریادهای تماشاگران، تصویری عجیب می سازد. در روزهای طوفانی نیز گرد و خاک برخاسته از همین قبرستان به سکوها می رسد و چشمان تماشاگران را می سوزاند.

ورزشگاه شهدای شهر قدس امروز نمادی از وضعیت زیرساخت های ورزشی کشور است؛ شهری با میلیون ها جمعیت که هنوز از داشتن ورزشگاهی استاندارد برای برگزاری مسابقات محروم مانده است. آزادی در حال تعمیر است، تختی متروکه، و ورزشگاه هایی چون کارگران و شیرودی سال هاست به فراموشی سپرده شده اند.