فرارو- سریال رابین هود با ترکیبی از فانتزی تاریخی، طنز ناخواسته و اجرای اغراق آمیز شان بین، تجربه ای ارائه می دهد که هم خنده دار و هم به طرز عجیبی لذت بخش است.

به نقل از گاردین، به سختی می توان اثری را یافت که تا این حد تمام ویژگی های لازم برای یک درام تاریخی اغراق آمیز و در عین حال سرگرم کننده را یک جا داشته باشد: شان بین در نقش کلانتر ناتینگهام، اندکی افسانه و افسون، لحظاتی از طنز عامیانه انگلیسی.

پاییز رو به پایان است و زمستان در راه. این یعنی فصل تازه ای از سریال های فانتزی و افسانه ای که معمولاً در دوران های دور و خیالی می گذرند، فرا رسیده است؛ آثاری که پر هستند از بازیگران جوانی که می خواهند توانایی خود را بیازمایند و چهره های کهنه کار سینما که برای تأمین بودجه پروژه های هنری آینده شان در چنین آثار پر زرق وبرقی نقش می گیرند.

در میان آن ها، امسال رابین هود از شبکه ITV شاید درخشان ترین یا بهتر بگوییم، بدترین اما در عین حال لذت بخش ترین نمونه باشد. دو نکته کافی است تا بدانید با چه اثری روبه رو هستید. نخست اینکه، شان بین در نقش کلانتر ناتینگهام بازی می کند. همین یک جمله برای بسیاری از مخاطبان کافی است تا پای تماشای سریال بنشینند.

دوم اینکه، در این سریال حتی یک کلاه گیس بد دیده نمی شود! بله، هیچ کدام از آن موهای مصنوعی بلند و نخ نما که معمولاً بلای جان درام های قرون وسطایی هستند، در این جا وجود ندارند. گویی دستی ناپیدا، طراح لباس و گریم را از جعبه موهای عهد عتیق دور کرده و به او فرمان داده که این بار بازیگران را بی آنکه شبیه به عروسک های تاریخی شوند، شاد و سرزنده نگه دارد.

تنها همین نکته برای جلب عشق و وفاداری مخاطب کافی است. اما رابین هود فراتر از این وعده ساده می رود. از همان تیتراژ ابتدایی، مشخص است که با اثری روبه رو هستیم که هیچ چیز را به تصادف واگذار نکرده و در عین حال، دقیقاً همین تلاش افراطی است که آن را به طرز خنده داری بامزه کرده است.

سریال با متنی آغاز می شود که مخاطب را به روشنی در دل تاریخ قرار می دهد: سال ها از فتح نورمن ها گذشته است. انگلستان اکنون زیر سلطه هنری دوم است. قوانین نورمن و مسیحیت بر مردم ساکسون تحمیل شده و آنان باید مالیات بپردازند و به اربابان جدید خود احترام بگذارند.

در همین چند جمله، لحن بیش ازحد توضیحی و رسمی نویسندگان آشکار می شود. جمله هایی که به جای روایت ظریف، بیشتر شبیه متنی از کتاب های درسی تاریخ هستند. اما این لحن تصنعی، بخشی از جذابیت ناخواسته سریال است. با گذشت زمان، زمین ها و املاک بیشتری از ساکسون ها گرفته شد و قوانین نورمن همه جا را فراگرفت تا انگلستان به طور کامل مطیع فرمانروایان تازه شود.

شاید در همین لحظه به دقت تاریخی اثر شک کنید، اما پیش از آنکه فرصتی برای تحلیل پیدا کنید، سریال به سرعت به دل داستان می پردازد؛ به دنیایی پر از زره پوشان نورمنی، تیرهای ساکسونی، و درگیری های طبقاتی میان اشراف و دهقانان.

همه عناصر آشنا اینجا هستند: شوالیه ها، تیر و کمان، قهرمانان جوان و عشق های ساده. هیو آو لاکسلی (با بازی تام میسون) پدر رابین است و پسرش را آموزش می دهد تا تیراندازی بیاموزد. صحنه ای که با جمله کلاسیک استعداد داری، پسرم کامل می شود. در سوی دیگر، همسر هیو رؤیای دیدن پسرش در دربار پادشاه را در سر دارد، در حالی که ارباب شکارچی و حیله گر، ارل هانتینگدن (استیون وادینگتون) در حال توطئه برای تصاحب زمین های خانواده لاکسلی است.

در همین میان، رابین جوان با ماریان، دختر ارباب، آشنا می شود. در ابتدا ارتباطی روحانی و کودکانه میان آن ها شکل می گیرد، اما به زودی هر دو بزرگ می شوند (با بازی جک پاتن و لورن مک کویین) و کشش عاشقانه ای میانشان پدید می آید. فیلمنامه حتی برای کاستن از لحن کودکانه نام رابین ، او را راب صدا می زند؛ حرکتی کوچک اما هوشمندانه برای به روزرسانی اسطوره ای قدیمی.

در این میان، هیو به مقام جنگلبان سلطنتی می رسد، مقامی که در ظاهر افتخارآمیز است اما برای یک ساکسون تحقیرآمیز به شمار می آید. او به زودی به دلیل نافرمانی از قوانین ظالمانه نورمن ها از جمله خودداری از بریدن دستان شکارچیان فقیر به دردسر می افتد. در این نقطه، کلانتر ناتینگهام (شان بین) وارد میدان می شود: مردی سرد، مقتدر و بی رحم، که با بازی طنزآمیز اما جذاب بین، هم تهدیدناک است و هم کمی مضحک.

اما ستاره واقعی بخش میانی سریال، پریسیلا، دختر کلانتر است (با بازی لیدیا پکهام). او زنی است سرکش، اغواگر و به تعبیر منتقدان، نیفومانیاک قرون وسطایی ؛ شخصیتی که میان وسوسه و سیاست در نوسان است. او وقتی نگهبانان را اغوا نمی کند، در پشت درها گوش می ایستد و مکالمات پدرش و ارباب هانتینگدن را دنبال می کند؛ اطلاعاتی که قطعاً در قسمت های آینده به کار خواهد آمد.

افزون بر شخصیت های انسانی، روح جنگل و پریان نیز در داستان حضور دارند. مادر رابین در واپسین لحظات زندگی، از روح جنگل می خواهد پسرش را محافظت کند. ظاهر شدن این موجودات ماورایی با جلوه های ویژه نه چندان پیشرفته همراه است، اما در عوض حس طنزآمیزی به فضای اثر می دهد، نوعی فانتزی روستایی که میان جادو و خنده در نوسان است.

سرعت روایت به اندازه فیلم های اکشن نیست، اما همین ریتم کند به تماشاگر اجازه می دهد جزییات دکور و جلوه های بصری را تحسین کند: قلعه های CGI، روستاهای پوشالی، و خانه های چوبی ای که درخشش مصنوعی آن ها آشکار است. با این حال، اگر قرار بوده هزینه ای صرف شود، این جا خرج خوبی کرده اند چون همان بودجه معمول کلاه گیس ها صرف ساخت محیط شده است!

در پایان دو قسمت نخست، رابین هنوز تنها در اندیشه شورش و یاغی گری است و هنوز کاملاً به دزد شرافتمند جنگل شروود بدل نشده. با این حال، حضور بازیگران بزرگی چون کانی نیلسن در نقش النور آکیتن و نوید معرفی چهره های آشنای افسانه مانند لیتل جان، گی گیسبرن، راهب تاک و حتی شاه جان، نویدبخش قسمت های بعدی است.

بی هیچ تردیدی، از منظر فنی و هنری، رابین هود اثری ضعیف است: دیالوگ ها مصنوعی اند، ریتم گاه کُند و گاه شتاب زده و صحنه های احساسی هنوز خام و ابتدایی اند. اما از منظری دیگر، تماشای آن لذتی بی بدیل دارد. درست مانند دیدن فیلمی است که می داند بد است و با این آگاهی، بی پروا خود را به نمایش می گذارد.

شان بین با وقار همیشگی اش نقشی را بازی می کند که میان جدیت و خودآگاهی طنزآمیز در نوسان است و نتیجه اثری است که هم خنده دار است و هم به طرز عجیبی صادق. شاید رابین هود از دیدگاه منتقدان فاجعه باشد، اما از دید مخاطبانی که با نگاهی شوخ طبع به تماشایش می نشینند، دقیقاً همان چیزی است که در روزهای سرد پاییزی نیاز دارند: سرگرمی بی ادعا و پر از لحظات به یادماندنی.