محمد عطریانفر، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی، به بیان نکاتی درباره اظهارات اخیر محمدباقر قالیباف و انتقادات اخیر تندروها علیه حسن روحانی، محمدجواد ظریف پرداخت.

به گزارش خبرآنلاین، در ادامه بخشی از این گفت و گو را می خوانید.

نکته این است که آقای روحانی، حداقل در صحبت های اخیرشان با استانداران، درباره روسیه هیچ موضع گیری خاصی نداشتند. اگر آقای ظریف هم موضع گیری ای در رابطه با روسیه داشته اند، آن در پاسخ به اظهارات آقای لاوروف درباره بحث مکانیزم ماشه و برجام بوده است. آیا این به آن معناست که انتقاد از روسیه در کشور جایز نیست و کسی حق ندارد انتقاد کند؟ شما به تسویه حساب سیاسی از گذشته اشاره کردید؛ علت آن چیست؟

بعد از حادثه تلخ جنگ 12 روزه، در سطوح عالی قدرت سیاسی و نظام اجرایی کشور، حقیقتی مکشوف شده وان دلالت دارد بر اینکه رفتارهای افراطی و تندروانه، سمّ مهلک سیاست اند. حضراتی که در برابر مواضع منطقی افرادی چون روحانی و ظریف مقاومت می کنند، همان نمادهای جریان تندرو هستند که بارها و بارها شانس خود را درپیشگاه رای ملت آزموده و شکست خورده اند. تصور می کنم این واکنش ها نشانه ای از ضعف روزمره و پی درپی آن هاست که اکنون خود را آشکار می کند. همان طور که به خود اجازه میدهند به شخصیت هایی چون ظریف و روحانی حمله کنند، باید روشن نمایند که صحبت نقدآمیز یا فحاشی هایشان دقیقاً معطوف به کدام جمله یا اظهار نظر انها است.

در حالت تعلیق و بی منطقی، دیگران را متهم می کنند تا سرکوب کنند؛ من به شما عرض می کنم، هیچ یک از عقلای جریان اصولگرایی که پیشکسوتان و پدرخوانده های جریانات اکثریت مجلس فعلی هستند، رویکردهای تند، افراطی، بی ادبانه و مسئله دار این جدید الاسلام ها را تأیید نمی کنند. آقای روحانی نماد جریان اعتدالی ومنطقی کشوراست؛ وی تقریباً تجمیع کننده ی رویکردهای عقلانی مدیریت حدفاصل سال های 1368 تا 1384 است، که چهار دولت سازندگی و اصلاحات را شامل می شود. شاخص های سیاسی، اقتصادی و عمومی کشور و میزان رضایت مندی در جامعه در آن دوران در اوج خود بود، خصوصاً بعد دفاع مقدس که از مقاومت، ودرگیری با عراق و صدام آزاد شدیم.

آقای احمدی نژاد پدیده ای ناموجه بود که در میانه ی این میدان وارد فرآیند مدیریت توانمند کشور شد و هشت سال ایران را به عقب کشاند؛ آثار و تبعات منفی مدیریت او همچنان نه تنها نزد اصلاح طلبان، بلکه زبان زد یاران دیرین خودش است. دوره ی او، دوره ی اسقاط و انحطاط بود. بعد از او، بنابه تدبیر و احساسات وفهم جامعه، آقای روحانی انتخاب شد. علی رغم این که پایگاه سیاسی او دراغاز ریشه دراصولگرایی داشت، اما چون معقول بود، موفق شد با رویکردهای اصلاح طلبانه در دوره ی اول، یاد و خاطره ی آن شانزده سال تاریخی توسعه ایران حدفاصل 68-84 را احیا کند.

اخیرا شاخص تورم دوازده سال حدفاصل سال هایی که آقای روحانی مسئولیت داشت را بررسی می کردم. اشاره به آن را مناسب می بینم. ایشان در سال 1392 سر کار آمد و سال 1393 اولین سال مسئولیتش بود که گزارش عملکرد ارائه داد. نرخ تورم اخرین سال دولت آقای احمدی نژاد 35 درصد بود. در سال 93 اولین سال مسیولیت روحانی نرخ تورم با کاهشی بزرگ به 15 درصد رسید؛ حتی از نصف هم کمتر شد. سال 94 تورم 11 درصد، سال 95.8 درصد و سال 96 تورم به 7 درصد رسید. دوران اول آقای روحانی امید افرین و شایسته بود و ایران مجدداً در حال احیا وبازگشت به دوران شکوهمند سازندگی و اصلاحات بود.

دربازه زمانی دولت دوم آقای روحانی، به دلیل سخت گیری های بین الملل، تحریم های گسترده، خروج آمریکایی ها از برجام و جرایمی که اعمال می شد، شرایط کشور که خارج از اراده دولت بود بد شد و ناخواسته عملکرد اقتصادی دولت دوم توفیق آمیز نبود؛ اگرچه در همان دولت دوم هم نرخ تورم در سال 96.8 درصد و سال بعد 21 درصد و در سال آخر ایشان 36 درصد بود. اما درست بعد از ایشان، در دولت آقای رییسی، تورم به مرز 50 تا 52 درصد افزایش پیدا کرد.

مردم این موضوعات را می فهمند و آثار رویکردهای مدیریتی را در زندگی خود به روشنی مشاهده می کنند. در قضایای اخیر هم مردم هوشیارند و اجازه نخواهند داد مدیریت کشور مجدداً اسیر تندروها شود؛ هرچند جماعتی می کوشند و سی سال است که برای به دست آوردن قدرت تام وتمام می جنگند و موفق نمی شوند.

صریحاً عرض می کنم، حتی اگر تندروها بتوانند تمام شخصیت های پیشین که در اداره ی کشور مؤثر بودند را در این هیاهوها از صحنه خارج کنند، جامعه باز هم به افراد تندرو اقبالی نشان نخواهد داد و مجدداً نیروهای معتدل ومعقول وجوان تر جایگزین خواهند شد و مسلماً رویکرد و مقابله بین آن ها شدیدتر از حال خواهد شد.

جامعه به هیچ عنوان تندروها را به عنوان عناصر خدوم، دلسوز و افرادی که منافع ملی را بر منافع شخصی رجحان می دهند، باور نخواهد کرد و به خوبی می فهمد که آن ها می خواهند بازی های جناحی، خطی و قبیله ای خود را در هر شرایطی اعمال کنند. فکر می کنند می توانند در هیاهو، ابهام و در گردوغبار سیاسی چیزی به دست آورند، در حالی که چیزی برایشان حاصل نخواهد شد.