محمد حسن گودرزی در عصر ایران نوشت: گزارش حاضر روایتی است از اریتره؛ کشوری که سه دهه پس از آزادی، در چنگال دیکتاتوری مطلق، اقتصاد فروپاشیده و خدمت سربازی مادام العمر گرفتار شده است.البته یکتاتوری و حکومت های اقتدارگرا در قاره آفریقا موضوع جدیدی نیستند. در واقع به مانند بسیاری از حکومت های مستعمره ای که به استقلال دست یافتند قهرمانان استعمارزدایی و مبارزه با استعمار خود تبدیل به دیکتاتور شدند.

در منطقه شاخ آفریقا اگر جیبوتی به دلیل خفقان سیاسی و حکم رانی خانوادگی به کره شمالی تشبیه می شود، اریتره تجسم زنده و کامل تر این لقب است. اینجا، انزوا یک انتخاب سیاسی نیست، بلکه یک استراتژی بقا برای رژیمی است که کشور را به یک پادگان نظامی عظیم و مردمش را به سربازان دائمی تبدیل کرده است.

اریتره، تحت رهبری آهنین ایسایاس آفورکی (Isaias Afwerki)، قهرمان استقلال دیروز و دیکتاتور بی رحم امروز، بیش از سه دهه است که در زمان متوقف شده است. در اریتره نه انتخاباتی برگزار می شود، نه قانون اساسی اجرا می شود، نه رسانه مستقلی وجود دارد و نه جامعه مدنی.

در واقع باید گفت اریتره یک زندان روباز است که در آن، "خدمت ملی نامحدود" رویای هر جوانی را به کابوس بردگی مدرن تبدیل کرده و فرار، تنها راه امید برای صدها هزار نفر از شهروندانش بوده است.

سنگ بنای تراژدی اریتره، ساختار سیاسی آن است. پس از یک جنگ استقلال 30 ساله و خونین از اتیوپی که در سال 1993 به پیروزی رسید و در حالی که انتظار می رفت با جدا شدن از اتیوپی، این کشور جدید شاهد یک دموکراسی باشد اما این امید به سرعت رنگ باخت

آفورکی، رهبر کاریزماتیک جبهه مردمی برای آزادی اریتره (EPLF)، پس از استقلال به عنوان اولین و تنها رییس جمهور کشور قدرت را به دست گرفت و با سرکوب بی رحمانه هرگونه مخالفت، حتی از جانب همرزمان سابقش (گروه G-15 که در سال 2001 به دلیل درخواست اصلاحات دستگیر و ناپدید شدند)، یک سیستم تک حزبی مطلق تحت عنوان "جبهه مردمی برای دموکراسی و عدالت" (PFDJ) ایجاد کرد. در اریتره، هیچ تفکیکی بین حزب، دولت و ارتش وجود ندارد. همه چیز در شخص آفورکی خلاصه می شود.

با وجود اینکه یک قانون اساسی دموکراتیک در سال 1997 تصویب شد، اما آفورکی به بهانه "تهدیدات خارجی" (جنگ مرزی با اتیوپی در 1998-2000) هرگز اجازه اجرای آن را نداد. از آن زمان، کشور بدون هیچ چارچوب قانونی مشخصی اداره می شود. هیچ انتخاباتی، چه در سطح ملی و چه محلی، در تاریخ اریتره مستقل برگزار نشده است. پارلمان وجود خارجی ندارد و قوه قضاییه کاملاً تحت کنترل رییس جمهور است. این خلأ قانونی، دست رژیم را برای هرگونه اقدام سرکوبگرانه ای باز گذاشته است.

برخلاف بسیاری از دیکتاتوری ها که به دنبال کسب مشروعیت بین المللی هستند، رژیم آفورکی انزوا را به عنوان یک سپر دفاعی انتخاب کرده است. اریتره به ندرت در مجامع بین المللی شرکت می کند، به گزارشگران ویژه حقوق بشر سازمان ملل اجازه ورود نمی دهد و روابط دیپلماتیک پرتنش و محدودی با جهان دارد. این انزوا به رژیم اجازه می دهد تا بدون هیچ گونه نظارت یا فشاری، به نقض سیستماتیک حقوق بشر ادامه دهد.

اقتصاد اریتره به معنای واقعی اقصتادی بسته، کنترل شده و در حال نابودی است. دولت مالک تمام زمین هاست و بر تمام جنبه های اقتصادی، از واردات و صادرات گرفته تا نرخ ارز، کنترل مطلق دارد.

واحد پول ملی، ناکفا، یک ارز غیرقابل تبدیل است و دولت نرخ برابری آن با دلار را به صورت دستوری و غیرواقعی تعیین می کند. این امر باعث ایجاد یک بازار سیاه پررونق برای ارز شده که در آن، ارزش واقعی ناکفا بسیار کمتر از نرخ رسمی است. دولت برای کنترل این وضعیت، محدودیت های شدیدی بر برداشت پول نقد از بانک ها اعمال کرده است. شهروندان فقط مجاز به برداشت مبالغ بسیار ناچیزی در ماه هستند که این سیاست، اقتصاد نقدی کشور را فلج کرده و مردم را در تأمین نیازهای روزمره خود با مشکل مواجه کرده است.

تنها منبع درآمد ارزی قابل توجه دولت، بخش معدن است. معادن طلا، مس و روی که با مشارکت شرکت های خارجی (عمدتاً کانادایی و چینی) اداره می شوند، صدها میلیون دلار درآمد برای رژیم به ارمغان می آورند. اما این درآمدها به صورت کاملاً غیرشفاف مدیریت شده و هیچ تأثیری بر بهبود زندگی مردم عادی نداشته اند؛ بلکه صرفاً ماشین جنگی و سرکوب رژیم را تغذیه می کنند.

اریتره مجموعه ای از عجیب ترین و سرکوبگرانه ترین قوانین جهان را در خود جای داده که هدف همگی آن ها، کنترل مطلق بر زندگی شهروندان است.یکی از این قوانین خدمت ملی نامحدود ((The Endless National Service ستون فقرات دیکتاتوری آفورکی و اصلی ترین دلیل فرار جوانان از کشور است.

طبق قانون، تمام شهروندان (زن و مرد) پس از پایان دبیرستان باید به مدت 18 ماه وارد خدمت ملی شوند که شامل آموزش نظامی و کار اجباری در پروژه های دولتی است. اما در عمل، این خدمت به یک بردگی نامحدود و مادام العمر تبدیل شده است. بسیاری از شهروندان برای دهه ها با دستمزدی ناچیز (کمتر از 20 دلار در ماه) در ارتش، مزارع دولتی، معادن یا ادارات به بیگاری گماشته می شوند. فرار از خدمت ملی، "خیانت" محسوب شده و مجازات های سنگینی از جمله زندان های مخفی و شکنجه را در پی دارد.

با این همه هیچ شهروندی در سن خدمت (تا 50 سالگی) حق خروج از کشور را بدون دریافت "مجوز خروج" از دولت ندارد. دریافت این مجوز تقریباً غیرممکن است. این سیاست، کشور را به یک زندان بزرگ تبدیل کرده و تنها راه برای خروج، فرار غیرقانونی از مرزهای به شدت کنترل شده است که با خطر تیراندازی مرزبانان یا افتادن به دست قاچاقچیان انسان همراه است.

اریتره یکی از بزرگترین جمعیت های پناهنده در جهان را نسبت به جمعیت خود تولید کرده است. برای ثبت رسمی ازدواج، مرد باید گواهی پایان خدمت ملی خود را ارائه دهد. از آنجایی که خدمت ملی در ظاهر هرگز "پایان" نمی یابد، این قانون بسیاری از زوج ها را از ازدواج رسمی باز می دارد و مشکلات حقوقی و اجتماعی فراوانی برای خانواده ها و فرزندانشان ایجاد می کند.

شاید هیچ رویدادی به اندازه تصمیم فدراسیون فوتبال اریتره، عمق استیصال و پارانویای رژیم را آشکار نکند. در اقدامی بی سابقه، اریتره از شرکت در مسابقات انتخابی جام جهانی 2026 انصراف داد. دلیل این تصمیم، نه کمبود بودجه یا مشکلات فنی، بلکه ترس شدید دولت از پناهنده شدن بازیکنان تیم ملی در کشورهای دیگر بود.

اریتره نمونه ای تراژیک از یک انقلابِ بلعیده شده است که امروز تبدیل به یکی از سرکوب گرترین رژیم های جهان شده است. ایسایاس آفورکی با موفقیت یک ملت را به گروگان گرفته و آن را از جهان منزوی کرده است. مردم اریتره هر روز با واقعیتی تلخ دست و پنجه نرم می کنند: یا بردگی در سیستم خدمت ملی نامحدود، یا به خطر انداختن جان برای فرار به سوی آینده ای نامعلوم. تا زمانی که این ساختار قدرت آهنین پابرجاست و جهان به سکوت خود ادامه می دهد، لقب "کره شمالی آفریقا" نه یک اغراق، بلکه توصیفی دقیق از سرنوشت غم انگیز ملتی خواهد بود که رؤیای آزادی اش به کابوس تبدیل شد.