فرارو- در نشست اخیر رهبران ایالات متحده و چین، دونالد ترامپ و شی جین پینگ نشانه هایی از آتش بس موقت در جنگ تجاری دو کشور دیده شد. بنا بر گزارش مقامات دولتی، توافق حاصل شده میان دو طرف می تواند آغازگر نوعی بازنگری راهبردی در روابط واشنگتن و پکن باشد؛ هرچند بسیاری از تحلیلگران هشدار می دهند که ریشه های تنش در حوزه تجارت، فناوری و ژئوپلیتیک همچنان پابرجا خواهد ماند.

به گزارش فرارو، در این میان بسیاری از کارشناسان به بررسی علل این آتش بس پرداخته و پرسش های متعددی در این خصوص مطرح کرده اند. در میان پرسش های کلیدی پیرامون این تحولات، این موضوع مطرح است که در این جنگ تجاری کدام کشور موقعیت برتر را داشته و با چه چیز به این موقعیت دست یافته است؟ این پرسش ها، بخشی از محور گفت وگوی اخیر کامرون عبادی تحلیلگر ارشد مسائل بین الملل نشریه فارن پالیسی با آدام توز، ستون نویس نشریه فارن پالیسی است. آنچه در ادامه می آید، نسخه ای خلاصه شده از این گفت وگو است که برای اختصار و وضوح بیشتر تنظیم شده است.

کامرون عبادی در گفت وگو با آدام توز به تضادی در گفتمان واشنگتن اشاره کرد: از یک سو، جنگ تجاری با چین به عنوان نبردی تاریخی و سرنوشت ساز توصیف می شود، اما از سوی دیگر، مذاکرات تجاری ظاهراً بر موضوعاتی پیش پاافتاده مثل سویا و میزان صادرات آن به چین متمرکز است. این تناقض از کجا می آید؟

آدام توز در پاسخ گفت: در نهایت همه چیز واقعاً به سویا برمی گردد؛ چون مردم چین عاشق گوشت خوک هستند. پس از دوران اصلاحات و رشد سریع درآمدها، گله های خوک در چین به شدت گسترش یافتند و این حیوانات نیازمند تغذیه ای غنی از پروتیین یعنی سویا هستند. در دهه های 1990 و 2000، سیاست تجاری آمریکا به گشودن بازار خوراک دام چین کمک کرد و در نتیجه، تولیدکنندگان سویا در آمریکا و آمریکای جنوبی به ویژه در برزیل کشت خود را برای پاسخ به اشتهای عظیم چین افزایش دادند.

به گفته ی توز، این مسئله شوخی بردار نیست: اگر تنها یک شاخص اقتصادی باشد که پکن به طور روزانه رصد می کند، آن قیمت گوشت خوک است. افزایش این قیمت، در نگاه دولت چین نشانه ای از تورم است. گوشت خوک در چین همان جایگاهی را دارد که بنزین برای آمریکایی ها دارد. او تاکید کرد که با وجود تنش های سیاسی، روابط تجاری همچنان ادامه دارد. تازه ترین داده ها نشان می دهد چین تا پایان سال جاری حدود 12 میلیون تُن سویا از آمریکا خریداری خواهد کرد و این رقم در سال های آینده به 25 میلیون تُن در سال خواهد رسید. هرچند این میزان هنوز به سطح پیش از جنگ تجاری نرسیده، اما نسبت به پایین ترین مقاطع، افزایش چشمگیری دارد. برای ایالت های کشاورزی آمریکا به ویژه ایالت های حامی جمهوری خواهان این خبر بسیار خوشایند است و همین امر موضوع را سیاسی می کند، زیرا ترامپ به رأی کشاورزان وابسته است و موفقیت در صادرات سویا برای او اهمیت انتخاباتی دارد.

در پایان، توز می گوید: نباید سویا را کالایی ساده یا بی اهمیت دانست. سویا تجسم مادی جهانی شدن است؛ محصولی که تقریباً همه به آن نیاز دارند. از اشتیاق میلیاردها نفر به گوشت خوک تا توازن صادرات در کشاورزی جهانی، همه چیز به این دانه کوچک گره خورده است.