پیتر واتکینز، فیلم ساز برجسته و جنجالی بریتانیایی که با مستند-درام ضدجنگ خود با عنوان بازی جنگ برنده اسکار شد، در سن 90 سالگی درگذشت.

به گزارش ایسنا، خانواده این سینماگر در بیانیه ای اعلام کردند او در بیمارستانی در شهر بورگانوف در مرکز فرانسه، جایی که 25 سال گذشته را در آن زندگی کرده بود، چشم از جهان فروبسته است.

در این بیانیه آمده است: دنیای سینما یکی از تیزبین ترین، خلاق ترین و بی همتاترین صداهای خود را از دست داد. از همه کسانی که در این مسیر طولانی و گاه تنها از او حمایت کردند، سپاسگزاریم.

واتکینز از چهره های سرسخت و منتقد نظام رسانه ای بریتانیا بود. او پس از آنکه شبکه بی بی سی از پخش فیلم بازی جنگ در تلویزیون خودداری کرد، از کشورش فاصله گرفت و به ساخت فیلم در خارج از انگلستان روی آورد.

او در مصاحبه ای نادر با روزنامه گاردین در سال 2000 گفته بود: من سی سال است تلاش می کنم تا توازن قدرت بین مردم و تلویزیون را تغییر دهم. اگر تلویزیون در دهه های 60 و 70 مسیر بازتر و مردمی تری پیش می گرفت، امروز جامعه جهانی بسیار انسانی تر و عادلانه تر بود.

پیتر واتکینز در سال 1935 در نوربیتون انگلستان به دنیا آمد و پس از خدمت نظام وظیفه وارد آکادمی سلطنتی هنرهای دراماتیک شد. خودش گفته بود: هیچ وقت نمی خواستم تفنگم را به سوی انسانی بگیرم.

او پس از ساخت چند فیلم کوتاه مستند، از جمله چهره های فراموش شده درباره قیام مجارستان، در سال 1962 به بی بی سی پیوست و برای ساخت فیلمی درباره نبرد کالودن در سال 1746 انتخاب شد. فیلم نبرد کالودن (1964) با سبک مستند و استفاده از بازیگران غیرحرفه ای، تحولی در روایت تاریخی تلویزیون ایجاد کرد.

واتکینز سپس مستند-دارم بازی جنگ را ساخت؛ فیلمی درباره حمله هسته ای به شهر کنتربری. که شبکه بی بی سی در سال 1965 پخش آن را لغو کرد و دلیلش را وحشتناک بودن بیش از اندازه فیلم دانست. اما اثر واتکینز در سال 1967 برنده اسکار بهترین مستند شد و منتقد آمریکایی راجر ایبرت آن را هولناک ترین صحنه های تاریخ سینما خواند.

این فیلم سرانجام در سال 1985، هم زمان با چهلمین سالگرد بمباران اتمی هیروشیما، از تلویزیون پخش شد.

واتکینز پس از اختلاف با بی بی سی، در سال 1967 فیلم امتیاز را ساخت؛ اثری مستند درباره یک ستاره پاپ که برای انحراف افکار عمومی به ابزار تبلیغاتی حکومت بدل می شود. در 1971 نیز فیلم پارک مجازات را کارگردانی کرد که وضعیتی شبه بازی های بقا را در آمریکا به تصویر می کشید، جایی که مخالفان سیاسی برای سرگرمی نیروهای نظامی شکار می شوند.

او سپس شاهکار خود با عنوان ادوارد مونک را درباره نقاش نروژی ساخت که در تلویزیون نروژ پخش شد و بعدتر در سینماها اکران شد؛ اثری که گاردین آن را فیلمی چهارساعته با زیبایی خارق العاده توصیف کرد.

واتکینز در دهه های بعد در اسکاندیناوی فیلم هایی چون آزاداندیش (درباره آگوست استریندبرگ) و مستند 873 دقیقه ای سفر (1987 1983) را ساخت که درباره درک مردم از سلاح های هسته ای بود و به عنوان طولانی ترین فیلم مستند غیرتجربی جهان شناخته می شود.

آخرین فیلم او با نام کومون (2000) بود که به شورش کارگران پاریس در سال 1871 میلادی می پرداخت و به صورت تلویزیونی نیز پخش شد.