زیرساخت فوتبال در ایران، مدت هاست تبدیل به نگرانی ای جدی شده. در شرایطی که لیگ برتر ایران سال هاست عنوان حرفه ای شدن را یدک می کشد، زیرساخت این لیگ اصلا در حدواندازه های اسمش نیست. از همه بدتر اینکه سال به سال به جای پیشرفت، در این زمینه پسرفت شکل می گیرد تا فوتبال ایران دور باطل و درجا زدن را تجربه کند. نمونه بارز این اتفاقات، از دسترس خارج شدن ورزشگاه آزادی، به عنوان مهم ترین ورزشگاه فوتبال، در ایران است. این ورزشگاه پیر، سال هاست به دلیل مرمت و تعمیر به طور 100 درصدی در دسترس نیست و گفته می شود تا پایان سال 1405 به طور کامل از دسترس خارج خواهد شد. به غیر از ورزشگاه، وضعیت چمن سایر ورزشگاه های بزرگ ایران هم چنگی به دل نمی زند؛ به طوری که تعدادی از تیم های مهم، مجبور به تغییر میزبانی شان در چندین هفته نخست از لیگ برتر شدند.

مشهد، هست؛ ولی نیست!

در روزهایی که ورزشگاه آزادی امکان میزبانی از بازی های بین المللی را ندارد، انتظار می رفت ورزشگاه امام رضا (ع) مشهد به طور جدی، پای کار آمده و جور آبروی فوتبال ایران را بکشد. با این حال، متولیان این ورزشگاه به بهانه های مختلف از میزبانی در مشهد طفره می رفتند. در واقع از زمانی که حضور زنان در ورزشگاه ها برای بازی های ملی و باشگاهی اجباری شده، مشهدی ها به طرز آشکاری، رو به بهانه جویی می آوردند تا زیر بار میزبانی نروند. آخرین باری که آن ها هم میزبان بودند که شبیه فاجعه بود؛ همان بازی معروف تیم ملی ایران با لبنان در مرحله انتخابی جام جهانی، که نه تنها زنان را راه ندادند بلکه به صورت آن ها اسپری فلفل هم پاشیدند تا یک آبرورزی بین المللی دیگر رخ دهد. پس از آن، دیگر بازی فوتبال مهمی در این ورزشگاه برگزار نشد. حتی زمانی که عنوان شد تیم ملی قرار است دوباره در این ورزشگاه از رقبای آسیایی اش میزبانی کند، اگرچه توافقات اولیه صورت گرفت؛ اما در نهایت مشهدی ها دوباره زیر بار میزبانی نرفتند. هرچند که آن ها این بار اعلام کردند خود فدراسیون قید بازی در این ورزشگاه را زد.

آن زمان مسئولان ورزشی ایران با مسئولان سیاسی مذهبی مشهد هم به طور رودررو مذاکره کردند تا مشکلی برای میزبانی و ورود زنان به ورزشگاه پیش نیاید. با این حال، آستان قدس رضوی، به عنوان متولی این ورزشگاه ابتدا درخواست 5 میلیارد تومان و سپس درخواست 3.5 میلیارد تومان کرد تا اجازه دهد تیم ملی در این ورزشگاه به میدان برود. این رفتار و البته ابهام در زمینه ورود زنان به ورزشگاه مشهد، باعث شد تا تیم ملی کلا قید میزبانی در این شهر را بزند. به این ترتیب، یکی از لوکس ترین ورزشگاه های ایران، مدت ها پس از ساخت، با آن همه امکانات و هزینه بدون استفاده، جایی رها شده بود تا بود و نبودش، تفاوتی نداشته باشد.

خروج مشهد از آکبند

اکنون پس از سال ها انتقاد از مسئولان سیاسی مذهبی شهر مشهد که اجازه استفاده از ورزشگاه امام رضا (ع) را به دیگر تیم های ایرانی نمی دهد و این ورزشگاه را آکبند نگه داشته اند، بالاخره تصمیمی اتخاد شد تا یک بازی در این ورزشگاه برگزار شود: نساجی شهید قندی، در چارچوب بازی های جام حذفی. درست است که این میزبانی سهم تیم های مطرح ایرانی و لیگ برتری نشده؛ ولی باز هم همینکه بعد از مدت ها بالاخره یک بازی فوتبال در این ورزشگاه لوکس برگزار شده، جای امیدواری است. به ویژه اینکه مسئولان ورزشی این شهر قول مساعدت داده اند از این به بعد، زمینه را برای میزبانی های بیشتر فراهم کنند؛ هرچند که هنوز هم نگرانی هایی در در این مورد وجود دارد.

تابوشکنی با ورود زنان به ورزشگاه

اینکه مشهدی ها بالاخره اجازه داده اند یک بازی فوتبال در ورزشگاه امام رضا (ع) برگزار شود، بخشی از اتفاقات خوبی است که رخ داده؛ بخش بهتر این داستان مربوط به حضور تقریبی 40 نفر هوادار زن نساجی در این ورزشگاه بود که تیم خودی را تشویق می کردند. این برای اولین بار در فوتبال ایران است که زنان اجازه ورود به ورزشگاه مشهد، همان ورزشگاهی که می گفتند ورود زنان به آن خط قرمز است، داده می شود. به این ترتیب، این 40 نفر در نقش آوانگارد، سهم بسزایی در تابوشکنی در مشهد دارند. درست است که با توجه به گنجایش ورزشگاه مشهد، این تعداد هوادار زن بسیار اندک و ناچیز است؛ اما به نظر می رسد زمینه ساز حضور بیشتر و بهتر زنان علاقمند به فوتبال در این شهر باشد؛ به شرط آنکه مشهدی ها اجازه میزبانی به تیم های مطرح ایرانی در این ورزشگاه را بدهند!