در اوایل دهه 1980، پس از چندین سال تولید خودروی فیات 126پی (نسخه لهستانی 126) تحت لیسانس، کارخانه لهستانی تولید خودروهای کم حجم FSM تصمیم گرفت تا امکان جایگزینی این مدل قدیمی را با یک خودروی مدرن تر بررسی کند.

وظیفه طراحی و ساخت نمونه های اولیه این خودروی جدید، به مرکز تحقیق و توسعه خودرو BOSMAL سپرده شد. این مرکز که در سال 1972 تأسیس شده بود و همکاری نزدیکی با FSM داشت (ظاهراً FSM در دهه های 70 و 80 کنترل آن را در اختیار داشت)، مأموریت یافت تا خودروی جدید را با امکانات تولیدی کارخانه سازگار کند.

در سال 1981، تیم طراحی به رهبری مهندس ویسلاو وایاتراک کار روی بِسکید 106 را آغاز کرد و تا سال 1982 نقشه های طراحی تکمیل شدند. پس از آن، مراحل توسعه شامل مدل سازی و ساخت نمونه اولیه آغاز شد و در بهار سال 1983، اولین نمونه اولیه این خودرو تکمیل و رونمایی شد. نام "بِسکید" از یک رشته کوه می آید که در نزدیکی شهر بیلسکو-بیالا، محل استقرار کارخانه FSM و مرکز بوسمال، می گذرد.

برجسته ترین ویژگی بِسکید 106، که قطعاً اولین چیزی است که به چشم می آید، طراحی بدنه بسیار زیبا و آیرودینامیک آن است. این طرح که توسط کریشتوف مِیسنر از آکادمی هنرهای زیبای ورشو ارائه شد، با دقت در تونل باد آزمایش شد و دارای ضریب درگ بسیار پایین 0.29 و سطح جلویی 1.71 متر مربع بود. برای دستیابی به این مقاومت کاهش یافته که در کاهش مصرف سوخت حیاتی است (مصرف سوخت در سرعت ثابت 90 کیلومتر بر ساعت، تنها 3.9 لیتر در هر 100 کیلومتر اندازه گیری شد) بخش زیرین این خودروی کوچک نیز به صورت صاف طراحی شده بود.

نکته جالب اینجاست که رنو تویینگو، که در اوایل دهه 90 معرفی شد، از بسیاری جهات به بِسکید شباهت دارد و به همین دلیل، بِسکید اغلب به عنوان "تویینگو لهستانی" شناخته می شود.

حدود هفت نمونه اولیه از بِسکید در سه مدل مختلف ساخته شد. همه آن ها دارای فاصله محور 2150 میلی متر، ارتفاع 1364 میلی متر، عرض 1530 میلی متر، فاصله از سطح زمین 135 میلی متر و وزن کمی بیش از 630 کیلوگرم بودند. در حالی که نمونه های اولیه سری سوم طول بیشتری (3.5 متر) داشتند، بقیه 3235 میلی متر طول داشتند.

سیستم ترمز در نمونه های اولیه اولیه در جلو و عقب کاسه ای بود که بعداً ترمزهای دیسکی در جلو اضافه شدند. سیستم تعلیق مستقل در هر چهار چرخ شامل کمک فنر مک فرسون در جلو و بازوهای دنباله ای در عقب بود.

اکثر نمونه های اولیه در حجم موتور (از 594 سی سی تا 1116 سی سی) متفاوت بودند، که بیشتر آنها بر اساس موتور دوزمانه، چهار سیلندر و آب خنک فیات 126پی طراحی شده بودند. موتور 594 سی سی مورد استفاده در نمونه اولیه، 20.6 کیلووات (27.6 اسب بخار) قدرت تولید می کرد، در حالی که یک مدل 703 سی سی، 22 کیلووات (29.5 اسب بخار) قدرت داشت. هر یک از این پیشرانه ها برای رساندن بِسکید به سرعت بالای 120 کیلومتر بر ساعت کافی بود (در حالی که فیات 126پی به سختی به 100 کیلومتر بر ساعت می رسید).

برای به حداقل رساندن هزینه تولید انبوه، نمونه اولیه از قطعات زیادی از فیات 126پی (مانند پیشرانه های ذکر شده و چرخ های کوچک) استفاده می کرد. با این حال، بِسکید یک خودروی دیفرانسیل جلو با موتور جلو بود و فضای کافی برای چهار یا حتی پنج سرنشین بزرگسال داشت. اگرچه فضای صندوق عقب این خودروی اقتصادی کوچک، عظیم نبود، اما ظرفیت بالاتری نسبت به 126پی داشت. صندلی های عقب بِسکید همچنین قابلیت تا شدن داشتند تا یک خودروی دونفره با فضای صندوق عقب 800 لیتری (یا حتی بیشتر در مدل های سری سوم) ایجاد شود. یکی دیگر از ویژگی های کاهش هزینه بِسکید این بود که ساختار فولادی آن نسبت به فیات، به نصف تعداد پرس کاری نیاز داشت.

آخرین سال توسعه بِسکید، سال 1987 بود. متأسفانه، این طرح بسیار امیدوارکننده هرگز به تولید نرسید.

مرکز تحقیق و توسعه خودرو BOSMAL نیز به عنوان یک نهاد مستقل با فناوری بالا به کار خود ادامه داد و با خودروسازان مختلف قراردادهایی منعقد کرد. در سال 1991، آن ها 126پی کابریو را به تولید محدود رساندند و بعداً نمونه های اولیه پیکاپ و ون فیات 500 را توسعه دادند و یک نمونه اولیه سه چرخ جالب ساختند.

منبع: عصر ایران