این مجسمه سگ که از عاج تراشیده شده گویی در حال جهش در هوا است. همچنین با حرکت یک اهرم امکان باز شدن دهان آن وجود دارد که دو دندان پایینی و زبانی قرمز را نمایان می کند. این سگ که در یک مقبره مصر باستان کشف شد، یادآوری می کند که سگ های اهلی حداقل برای 3400 سال است که حیوانات خانگی محبوب انسان ها بوده اند.

به گزارش عصرایران، این مجسمه کوچک سگ که اکنون در موزه هنر متروپولیتن در شهر نیویورک نگهداری می شود، از عاج فیل ساخته شده است. طول آن از بینی تا انگشتان پا 18.2 سانتی متر است و آن را با پاهای کشیده در هوا در حال پرش نشان می دهد.

به گفته موزه متروپولیتن، اهرمی که فک پایین سگ را به حرکت در می آورد و باعث می شود در حال واق واق کردن به نظر برسد، در اصل توسط یک تکه بند چرمی که از سوراخ های کوچک رد شده بود، نگه داشته می شده است. در مقطعی، بند با یک میله فلزی که در شانه سگ محکم شده بود، جایگزین شد.

موزه متروپولیتن این مجسمه سگ را از مجموعه شخصی هاوارد کارتر، مصرشناس مشهور بریتانیایی که در سال 1922 مقبره توت عنخ آمون را در دره پادشاهان کشف کرد، به دست آورد. مشخص نیست که این سگ دقیقاً کجا پیدا شده است، اما به گفته موزه متروپولیتن ممکن است در مقبره ای نخبه در زمان سلطنت آمنهوتپ سوم، پدربزرگ توت عنخ آمون، در قرن چهاردهم پیش از میلاد قرار داده شده باشد. اما هدف آن مشخص نیست. ممکن است یک اسباب بازی یا یک شیء تشریفاتی جادویی بوده باشد.

مصریان باستان علاقه زیادی به سگ های خود داشتند. در حالی که برخی برای شکار، گله داری یا به عنوان سگ نگهبان استفاده می شدند، بسیاری از آنها حیوانات خانگی بودند. کاترین روهریگ، متصدی بازنشسته موزه متروپولیتن، درباره این اثر باستانی نوشت: "این مجسمه قطعاً سگی اهلی را نشان می دهد زیرا خطوط حک شده در اطراف گردن آن یک قلاده را تشکیل می دهد."

طی دوره پادشاهی نوین مصر (1550 تا 1070 پیش از میلاد)، قلاده های سگ به طور فزاینده ای تزیین می شدند و اغلب با نام سگ حکاکی می شدند، مانند آنهایی که در مقبره مایهرپری (Maiherpri) یافت شده اند. این مجسمه سگ نامی به قلاده خود متصل ندارد، اما موزه متروپولیتن اشاره می کند که برخی از نام های رایج سگ مصری به "سیاهی"، "پسر ماه" و "بی خاصیت" ترجمه می شوند.

نژاد این مجسمه سگ نیز مشخص نیست. مصریان باستان به نگهداری از نژادهای سگ پرانرژی تمایل داشتند و آنهایی که اغلب در هنر آنها نشان داده می شدند، شامل اجداد سگ شکاری باسنجی، تازی ایبیزان و تازی فرعونی بودند.

سگ ها همچنین در اسطوره شناسی مصر با آنوبیس، خدای مردگان و با زندگی پس از مرگ مرتبط بودند. آنها گاهی اوقات به عنوان نوعی واسطه بین دنیای زندگان و مردگان دیده می شدند. کشتن سگ - به ویژه سگ قلاده دار - جنایتی سنگین بود و خانواده ها برای مرگ سگ خود مانند یک خویشاوند انسانی با تراشیدن ابروهای خود سوگواری می کردند.

با این حال، مصریان بر این باور بودند که دوباره سگ های خود را در زندگی پس از مرگ ملاقات خواهند کرد، که احتمالاً دلیل مومیایی کردن و دفن آنها در گورستان های ویژه حیوانات خانگی است.