مهرداد احمدی شیخانی در شرق نوشت: پیش از انقلاب در شهرمان خرمشهر، در حسینیه ای جمع می شدیم به نام حسینیه اصفهانی ها و آنجا کلاس هایی تشکیل می شد و استادانی می آمدند و مجموعه درس هایی را آموزش می دیدیم ازجمله تاریخ، جامعه شناسی، شناخت، تاریخ اسلام، نقد مارکسیسم، ایدئولوژی اسلامی و از این قبیل.

از آن جمعی که در آن حسینیه جمع می شدیم، تقریبا امروز کسی در قید حیات نیست و اکثرا یا در جنگ به شهادت رسیدند یا از عوارض جراحات و مصدومیت های شیمیایی جنگ، به مرور از این عالم خاکی رفتند و جز تعدادی انگشت شمار از آن جمع باقی نمانده است. ازجمله آن کلاس ها که برخی آموزش هایش را به یاد دارم، درس شناخت بود. یادم هست یکی از روزها، استاد آن درس در مورد این روایت مشهور از حضرت رسول (ص) صحبت می کرد که انّما الاَعمالُ بِالنِیّات یعنی چه؟

استادمان از این می گفت که در رفتار آدمی، آنچه مهم است، نیت انسان است؛ ولی مسئله آنجاست که هیچ کس به قلب و ذهن انسان راه ندارد که بتواند با اطمینان بگوید نیت هرکس در انجام کاری که می کند، دقیقا چیست و جز خداوند باری تعالی، کسی از نیت انسان ها باخبر نیست.

برای همین در حیات بشری و در زندگی روزمره، آنچه داوری می شود، همان عمل انسان هاست و نه نیت آن ها و این اعمال، نتایجی را به بار می آورد که آن نتایج مهم است و نه ادعای اینکه مثلا من قصدم از انجام فلان کار، بهمان نتیجه بود و حالا که آن نتیجه حاصل نشده، چون من قصدم این نتیجه حاصله نبوده، پس مقصر نیستم، که اتفاقا در این جهان، ما مسئول نتایجیم و نه ادعاها و نیت هایمان. و بعد داستان حضرت موسی و خضر نبی را نقل می کرد که به همراه هم به روستایی در کنار دریا رسیدند و خضر نبی، قایق ماهیگیری کودکی یتیم را سوراخ کرد و موسی معترض شد.

اما فردا وقتی ماهیگیران به دریا رفتند و در توفان قایق شان غرق شد، موسی به نیت خضر از سوراخ کردن قایق پی برد، اما همین سبب جدایی شان شد، چراکه در دنیا قرار نیست داوری در رفتار آدمی براساس اتفاقی که معلوم نیست در چه وقت در آینده رخ دهد، انجام شود و برای همین است که انسان ها برای اداره جامعه قانون وضع می کنند و لازم است که این قانون برای همه یکسان اجرا شود و تفاوتی بین افراد نگذارد و این طور نباشد که برای یک عده قانون اعمال شود و عده ای دیگر، مصون از قانون باشند و هر کاری که خواستند و هر وقت که خواستند، انجام دهند.

هفته گذشته، مانند تمام این 47 سال، اتفاقاتی رخ داد که می تواند مبین همین مقدمه ای باشد که در بالا آمد که برای جلوگیری از اطاله کلام، تنها به دو مورد آن اشاره می کنم.

تصویر اول حاصل یک خبر است و اینکه فیلترینگ همچنان ادامه خواهد داشت؛ آن هم زمانی که همه فیلترشکن دارند. اینکه گفتم نتیجه است که مبنای داوری است و نه نیت ها، شاید بیش از همه در همین خبر خود را نشان دهد.

هیچ کس هیچ وقت نخواهد فهمید در دل آن کسانی که بر ادامه فیلتریگ اصرار دارند، چه می گذرد، ولی وقتی فیلترینگ هیچ مانعی ایجاد نمی کند و فقط ادامه فیلترشکن فروشی را تثبیت می کند، نیت هرچه باشد، نتیجه روشنش پرکردن جیب فیلترشکن فروشان است و وقتی این خبر را هم می شنویم که تا دو سال دیگر در همه نقاط زمین، دسترسی به استارلینک برای همه مقدور خواهد بود، نتیجه این ممنوعیت، فقط این می شود که انگار قرار است تا آخرین روزی که استارلینک چادرش را بر همه دنیا بپراکند و تا آخرین لحظه ممکن، فیلترشکن فروشان بتوانند به کاسبی شان ادامه دهند و بعد از آن هم اصطلاحا خدا بزرگ است.

و اما تصویر دوم، تجمع در سالنی خالی بود که برخی نمایندگان مجلس که در این سال ها اصرار عجیبی بر قانون عفاف و حجاب و بعد حمایت از لاوروف در مجلس داشتند، دعوت به تجمع برای محاکمه روحانی-ظریف کردند؛ تجمعی که قرار بود مردمی باشد و مطابق عکس های منتشرشده، حداکثر 25 نفر آمده بودند که چهار نفرشان هم کودک بودند.

به گمان من این حق هرکسی است که برای خواسته اش تجمع برگزار کند و مردم را هم دعوت به حضور در آن تجمع کند و اصلا هم مشکلی ندارد که خواستار محاکمه چه کسی باشند. مشکل آنجاست که عده ای با این قلت که حتی تعدادشان از افراد دعوت کننده هم کمتر بود؛ یعنی حتی آن هایی که دعوت به تجمع کرده بودند، خودشان هم نیامد بودند ولی جزء مهم ترین بدنه تصمیم گیری و تصمیم سازی و قانون گذاری کشورند.

یعنی اینکه گفته می شود اینها نماینده سه درصد مردم هستند، با این تجمع معلوم شد حتی نماینده خودشان هم نیستند. اما مشکل تر اینجاست که آیا همه اجازه دارند چنین تجمعاتی برگزار کنند و خواهان محاکمه هرکس نمی پسندند شوند یا چنین اجازه ای مختص برخی افراد است و بس؟