مهراب قاسم خانی - نویسنده سینما و تلویزیون به موضوعات مختلفی از جمله امکان ساخت اثری با محوریت اُفتو ، فضای کمدی در سینمای ایران، نگاهش به چهره های جدید طنز، خطرهای تولید محتوا، دلایل عدم همکاری با تلویزیون و تأثیر شبکه های اجتماعی بر سینما پرداخت.

به گزارش ایسنا، قاسم خانی درباره امکان ساخت اثری سینمایی با محوریت کاراکتر اُفتو به ایسنا گفت: این موضوع بیشتر از اینکه یک ایده باشد، به آن علاقه داریم. هنوز به مرحله تصمیم گیری قطعی، طراحی و تولید نرسیده ایم، ولی احساس کردیم این قابلیت را دارد که یک محصول مستقل از آن تولید شود؛ حالا چه سینمایی، چه سریال یا هر قالب دیگری. در حال حاضر داریم به آن فکر می کنیم و دوست داریم این اتفاق بیفتد.

وی در پاسخ به سوالی درباره فضای فیلم های کمدی در سینمای ایران توضیح داد: واقعیت این است که من تقریباً هیچ وقت سینمای ایران را دنبال نکرده ام. هر سال که می گذرد، کمتر هم دنبال می کنم و در نتیجه واقعاً نمی دانم کیفیت فیلم ها چگونه است و نمی توانم نظر کارشناسی بدهم که منتقدان گاردشان به حق است یا به ناحق. عملاً ارتباطم با این فضا قطع است اما اینکه تعداد فیلم های کمدی زیاد باشد به ذات خودش چیز بدی نیست، می تواند بر اساس نیاز تماشاگر تولید شود. ولی من واقعاً آثار کارگردانان کمدی ساز ایران را دنبال نکرده ام.

این نویسنده در ادامه درباره چهره های جدید حوزه طنز اظهار کرد: امروز چهره های جدیدی در حوزه طنز دیده می شوند، و کارشان تفاوت زیادی با دوران ما دارند اما خوب یا بد بودن آن را هنوز نمی توانم قضاوت کنم؛ باید صبر کرد و دید. با این حال من شخصاً از این چهره های جدید استقبال می کنم؛ یکی مثل امیرحسین که فنش هستم و یا ابوطالب که کاملاً آثارش را دنبال می کنم. همچنین بچه های دیگری مثل زینب موسوی که تعدادشان کم نیست و من دنبالشان هستم. این افراد بیشتر از اینکه صرفاً چهره باشند، نویسنده اند، فضا خلق می کنند، کاراکتر می سازند و شوخی های نو انجام می دهند. این باعث می شود آثارشان بولد و ماندگار شود و امیدوارم مسیرشان همینطور ادامه پیدا کند.

قاسم خانی درباره خطرهای تولید محتوا گفت: خطرهایی در تولید محتوا حس می کنم، اما ارزشش را دارد که به جلو برویم، فضا را باز بگذاریم و ببینیم چه اتفاقی می افتد. این خطرها مربوط به تولیدکنندگان محتوا است که طبیعتاً به خاطر جذب ویو، سفارش پذیر می شوند، تحت تأثیر نظر مخاطب قرار می گیرند و محتوا می تواند تکراری و به مسیر نامناسبی برود. بنابراین من اصولاً کسانی که کارهای جدید می کنند، بیشتر می پسندم، مثل امیرحسین یا ابوطالب که از فضای کلی فاصله گرفته اند و یک جنس شوخی متفاوت و مسیر جدید باز کرده اند.

وی درباره حمایت از استعدادهای جوان عنوان کرد: مثلاً امیرحسین و ابوطالب را حتی قبل از اینکه در برنامه خندوانه حضور پیدا کنند و معروف شوند، از توییتر پیدا کرده بودم و با آن ها رفاقت کردم. با هم گروهی داشتیم و در آن با هم کار می کردیم. اما واقعاً ورود چهره های جدید را خیلی دوست دارم و این فضا نیاز به آن ها و نویسندگان تازه دارد.

او افزود: فارغ از اسم این افراد، چیزی که در بچه های تازه وارد می بینم و برایم جذاب است، باتوجه به اینکه بیشتر در فضای کمدی فعال بودم نوآوری در شوخی و ذات کریتور و نویسنده بودن آن هاست. برای من مهم تر از اینکه طرف بامزه باشد یا میمیک و اداهایش خوب باشد، این است که توانایی خلق فضای جدید داشته باشد. این باعث می شود دنبال کننده کارهایشان شوم.

فیلمنامه نویس پاورچین درباره بازگشت به تلویزیون توضیح داد: در حال حاضر، حاضر نیستم به تلویزیون بگردم و کار کنم، ولی واقعاً بحثم تحریم تلویزیون نیست. تلویزیون مال ماست، مال تولیدکننده ها و مردم است و هیچ وقت مال مدیرانش نبوده است. در تمام سال هایی که بودم، آن صندلی هایی که از پشتشان به من می گفتند چیکار بکن و چیکار نکن، بارها آدم هایش عوض شدند و هیچ کس اسمشان را هم یادش نمانده است. فکر می کنم تحریم کردن تلویزیون اول از همه خود خالق اثر را محروم می کند از کارهایی که می تواند بکند، از رزومه ای که می تواند بسازد و از درآمدی که می تواند داشته باشد.

دوم، بیننده را از اثری که می توانست خوب باشد محروم می کند. در واقع، تحریم تلویزیون هیچ آسیبی به مدیران نمی زند، چراکه برایشان اهمیت ندارد. آخرین کسی که ممکن است ناراحت شود همان ها هستند و نگران نیستند چرا کیفیت برنامه ها پایین می آید چرا آمار مخاطبان کم می شود. آن ها تنها برای بینندگان خاص کار می کنند و حقوق بگیر همان ها هم هستند و رضایت آن اقلیت برایشان مهم است در نتیجه آن هایی که تلویزیون را تحریم می کنند فقط فکر می کنند که اتفاق خاصی می افتد.

قاسم خانی ادامه داد: تلویزیون ظرفیت زیادی برای جذب مخاطب دارد اما من برای از دست دادن این ظرفیت متاسفم، اما خوشحالم که پلتفرم ها این فضا را پر کرده اند. هرچه تلویزیون افت کند، به نوعی خودزنی می کند و این برای پلتفرم ها خوشحال کننده است.

این نویسنده درباره فیلم های کمدی سینمای ایران گفت: در حال حاضر فضای سینما تحت تأثیر شبکه های اجتماعی و نظر مستقیم مردم است. وقتی فیلمی می سازند و قصه را به دهه 60 می برند و مخاطب می پسندد، همان را دوباره در ساخت آثار تکرار می کنند درواقع سفارش دهنده ها و نویسنده ها دنبال چیزی می روند که ریسک کمتری داشته باشد و مردم آن را دوست دارند. به نظر من این یک مد مقطعی است مردم ممکن است مدتی دنبال فیلم هایی با حال وهوای دهه 60 باشند، ولی بعد از مدتی خسته می شوند و علاقه شان تغییر می کند. این روند طبیعی است.

قاسم خانی در پاسخ به اینکه آیا تابه حال از طنز و کمدین های مردم عادی در فضای مجازی شگفت زده شده است، گفت: بله، خیلی وقت ها. بعضی ویدیوها از آدم های معمولی واقعاً مرا شگفت زده کرده است. من بچه ها را ریزریز دنبال کرده ام و فالوشان می کنم. به عنوان مثال، بعضی کارهای متئو و فرهنگ در فضای مجازی باعث کیف من شده است. به نظرم این ها کمدین های جسوری هستند و دنبالشان می کنم، حتی گاهی دوست دارم آن ها را پیدا کنم و با بعضی از آن ها کار کنم.

وی درباره رویداد تولیدکنندگان محتوای آپارات مطرح کرد: روزی که به من پیشنهاد شد تا بیایم و در قالب آن صحبت کنم و پنلی داشته باشم واقعاً احساس کردم باید درباره این موضوع صحبت کنم که آنچه اسمش را احترام به مخاطب گذاشته اند واقعاً چیز مزخرفی است و این قدر دنبال نظر مستقیم مردم نباشید این خودش در واقع بی احترامی به مخاطب است. اینکه تولیدکننده محتوا صرفاً به دنبال نظر مستقیم مخاطب باشد و همان را بسازد، به نظر من بی احترامی مطلق است. یعنی وقت نمی گذاریم برای فکر جدید، بلکه می گوییم چون مخاطب این را دوست دارد، من هم همان را می سازم.

فیلمنامه نویس نقطه چین در پایان توضیح داد: تولیدکنندگان محتوا باید خواسته مخاطب را ول کنند و با تشخیص خودشان پیش بروند. آن ها متخصص هستند و درست نیست که نظر یک غیرمتخصص، مسیر کارشان را تعیین کند. باید ریسک کنند، نوآوری داشته باشند تا این فضا بتواند حرکت کند و درجا نزند. این حس من است و به آن معتقدم.