اکرم هدایتی؛ فعال صنفی و عضو مجمع فرهنگیان ایران اسلامی:

ما مادرها همیشه دلمان می خواست در کنار معلمان، سهمی در شادی و رشد فرزندانمان داشته باشیم. از همان روزی که پای بچه هایمان را به مدرسه باز کردیم، باور داشتیم آموزش تنها در کلاس درس شکل نمی گیرد؛ بلکه در پیوند میان خانه و مدرسه معنا می یابد. مشارکت و حضور والدین در مدرسه، اگر درست و آگاهانه باشد، می تواند پلی میان دنیای عاطفی خانه و فضای آموزشی مدرسه بسازد. در این پیوند، کودک یاد می گیرد که احترام، همکاری و احساس تعلق، بخشی از مسیر رشد اوست.

اما در سال های اخیر، این مشارکت در بسیاری از موارد از مسیر اصلی خود دور شده است. آنچه قرار بود بستری برای همدلی، همکاری و تربیت جمعی باشد، گاه در سایه ی تجمل گرایی و چشم وهم چشمی رنگ باخته است. فعالیت هایی که باید فرصتی برای همکاری و مهربانی باشند، امروز گاه به میدان نمایش توان مالی و رقابت های ظاهری تبدیل شده اند. پک های گران قیمت، میزهای پرزرق وبرق و جشن هایی که بیشتر شبیه مراسم تبلیغاتی اند تا آیین های تربیتی، روح ساده و صمیمی مدرسه را خدشه دار کرده اند.

بسیاری از مادران، با نیت خیر وارد عرصه ی فعالیت های مدرسه می شوند، اما کم کم در چرخه ای از مقایسه و رقابت گرفتار می شوند. خانواده هایی که توان مالی کمتری دارند، در سکوت و معذوریت کنار می کشند و این، به تدریج نوعی شکاف اجتماعی را حتی در فضای مدرسه شکل می دهد. کودکان نیز از همان سال های نخست، ناخودآگاه یاد می گیرند که ظاهر و نمایش بر محتوا و معنا برتری دارد. و این همان نقطه ای است که تربیت از مسیر واقعی خود فاصله می گیرد.

اما واقعیت این است که آموزش، پدیده ای چندبعدی است؛ رشد فکری، عاطفی و اجتماعی کودک در گرو همکاری صادقانه ی خانواده و مدرسه است. والدینی که با آگاهی و صداقت در کنار معلمان حضور دارند، نه تنها به ارتقای کیفیت یادگیری کمک می کنند، بلکه باعث می شوند معلمان نیز شناخت عمیق تری از شرایط فردی و خانوادگی دانش آموزان پیدا کنند. این تعامل، زمینه ساز تربیتی متوازن تر، انسانی تر و اثربخش تر است.

مشارکت واقعی والدین، زمانی ثمربخش است که بر پایه ی احترام متقابل، درک نقش ها و تمرکز بر رشد همه جانبه ی کودک شکل بگیرد، نه بر محور رقابت و نمایش. مدرسه، زمانی محیطی پویا و کارآمد خواهد بود که والدین و معلمان، نه در دو سوی جدا، بلکه در یک مسیر مشترک حرکت کنند.

امروز بیش از هر زمان دیگر، به بازنگری در فرهنگ مشارکت والدین نیاز داریم؛ به بازگشت به سادگی، معناگرایی و همکاری صادقانه. تربیت، نیاز به تظاهر ندارد. کودکان ما از رفتار ما می آموزند، نه از گفتارمان. اگر ما ساده تر، صادق تر و همدل تر باشیم، آن ها نیز خواهند آموخت که ارزش انسان در اخلاق و دانایی است، نه در زرق وبرق و هزینه های بیرونی.

بازگرداندن مفهوم اصیل مشارکت والدین به جایگاه واقعی اش، یعنی احیای پیوند میان خانه و مدرسه در مسیر تربیت نسلی آگاه، فروتن و مسئول؛ نسلی که مدرسه را نه صحنه ی نمایش، بلکه خانه ی دومِ عشق و یادگیری بداند.