به قول اسدالله میرزای دایی جان ناپلئون: عشقای بچگی و جوونی دست خود آدم نیست. نه اینکه عشق های دیگر زندگی دست خود آدم باشد اما انگار عشق نوجوانی رنگ و بوی دیگری دارد. چموش است و پرگیر و دار. عجیب اینکه داستان این عشق و عاشقی ها، برای ما شنیدنی تر هستند. همین سوژه ناب عشق های نوجوانی، باعث شاعرانگی کارگردانان زیادی شد تا ما را به شنیدن یه داستان خاص دعوت کنند. به بهانه اکران فیلم غریزه و دوباره شنیده شدن داستان عشق های نوجوانی در ادامه به برخی از آثار مشابه می پردازیم. عاشقانه هایی از جنس بلوغ و نوجوانی.

به گزارش برترین ها، دقیقا جایی که فکر میکنی تمام هدف زندگی ات را پیدا کردی، عشق از راه می رسد و معادلات را به هم می زند.کامران، پسرکِ سینه فیل(کسی که عاشق سینماست) نیز یکی از زخم خوردگان این ماجراست. دقیقا جایی در کوچه پس کوچه های نوجوانی اش که فکر می کند هیچ عشقی فراتر از عشق به پرده ی نقره ای نیست، عاشق دختری می شود که انگار از ستاره ی تمام فیلم های مورد علاقه اش هم زیباتر است. فیلم غریزه، یکی از تازه ترین عاشقانه های سینمای ایران است که رنگ و بوی عشقِ سال های فیلمفارسی را برای ببیننده تداعی می کند.

انگار که کیمیاییِ تازه نفس، دوباره دست به کار شده تا خون به جگر بیننده کند. آنچه این فیلم را از سایر آثار مشابه اش متمایز می کند، روند جدید در داستان سرایی برای کارکترهاست که شاید باعث ایجاد تحولات خوبی در سینمای ایران شود. از نقش پررنگ معشوق و دور شدن از انفعال او، تا نشان دادن ابعاد جدیدی از عشق نوجوانی که اگر دوست دار سینما باشید، از آن لذت خواهید برد.

قانون نانوشته: "هیچ عاشقی به معشوق لیلی نامش نمی رسد!" سریال دایی جان ناپلئون هم با همین قانون نانوشته و با داستان عشق دو نوجوان آغاز می شود. البته درست تر است بگویم عشق یک نوجوان: سعید؛ کسی که در عشق یک طرفه به لیلی، مجنون شده و اولین تجربه اش از عشق را با سختی و مشقت سپری می کند. نه خبری از دلسوزی بزرگ ترها برای واسطه گری هست نه روی خوش از لیلی که او را در این مسیر سخت همراهی کند.

انگار که همه چیز دست در دست هم داده تا سعید، آتش اولین عشق را با اندوه تجربه کند. همان سرنوشت تکرای که معمولا برای عشق های نوجوانی رقم می خورد. این تلخی و اندوه اما چیزی از شیرینی داستان کم نمی کند چرا که انگار هدف از روایت این عشق چیز دیگری بود. آنجا که عمو اسدالله، به سعید ناکام از عشق لیلی می گوید: "لیلی خیلی مهم نیست. این خیلی مهمه که تو عشق رو شناختی و این مرز مرد شدنه. همین یک جمله، هدف تمام سختی های عشق سعید به لیلی را آشکار می کند و همین موضوع باعث می شود عشق نافرجام سعید را بیشتر دوست بداریم و راحت تر آن را لمس کنیم."

عاشقانه های مهرجویی سرشارند از مشکلات. زوج های بخت برگشته ای که مهرجویی راوی داستان آن هاست، یا در مشکل هستند یا قرار است به مشکل بخورند. اما این بار "سکوت شرم آور درخت گلابی" قلب روایتگر مهرجویی را نیز ذوب می کند و او را وادار می کند یک عاشقانه ی زیبا خلق کند. داستانی از دل آخرین تابستان و میمچه خانم.

به هرحال او مهرجویی است و می تواند از عشق دو نوجوان هم درس فلسفی بسراید برای همین چیزی که در درخت گلابی شاهد آن هستیم گذشته ی پرشور و حالی است که حالا جایش را به میانسالی کسل کننده داده. شور و حالی که به واسطه عشق شایان در 12سالگی رقم خورده و او حالا در 61سالگی در غیاب آن عشق، فرسوده و پژمرده شده است. شاید پر بی راه نباشد اگر بگوییم عشق شایان به میم ، درواقع عشق او به زندگی است. وقتی میم نباشد، زندگی نیست و وقتی زندگی نباشد درخت گلابی عمر شایان نیز، نایی برای میوه دادن ندارد .

"بلاتکلیفی" همان خصوصیت بارز دوران نوجوانی است که آن را با باقی عمر متمایز می کند. حال، عاشق شدن در این بلاتکلیفی هم می شود قوز بالا قوز! آنجا که هم از خودت شکایت داری و هم از جفای معشوق. مثل احوال "امیر دیوونه" در سریال وضعیت سفید که سال هاست نتوانستیم او را فراموش کنیم. این دوگانگی مشهود در عشق امیر که شاید در بسیاری از موارد با طنز و سرخوشی نشان داده می شود، همان بلاتکلیفی مورد انتظار در دوره نوجوانی است که به بهترین شکل تصویر سازی شده است.

گله مندی امیر هم از خودش است هم از شیرین. انگار که شیرین آمده تا زندگی را از امیر بگیرد اما امیر هم قصد مقاومتی در برابر این ظلم ندارد. در زبان می گوید: "خانوم شیرین، من قبل از شما خیلی راحت بودم" اما خودش هم دوست ندارد به روزهای قبل از دیدن شیرین بازگردد. امیر این بلاتکلیفی را طوری زندگی می کند که انگار قبل آن هیچگاه زنده نبوده و همین موضوع داستان تلخ عشق آن ها را برای ما شیرین می کند.