مهدی مجاهد، معاون پیگیری های ویژه ی دفتر شهید رییسی گفت: واقعیت این است که در روزهای پایانی دولت قبل، بی اعتمادی متقابل به نقطه ی بحرانی رسیده بود. جناب آقای ظریف، وزیر خارجه وقت، خودشان صریحاً می گفتند: چینی ها و روس ها معتقدند ایران آن ها را زاپاس می داند ؛ یعنی احساس می کردند جمهوری اسلامی در تعاملات بین المللی، غرب را اصل قرار داده و شرق را صرفاً جایگزینِ روزِ نیاز.

به گزارش نامه نیوز، یکی از نمونه های روشن، توافق پنهانی میان آقای ظریف و وزیر خارجه آمریکا درباره ی مکانیسم ماشه در برجام بود؛ موضوعی که بعدها علنی شد. اما موارد دیگری نیز وجود داشت که کمتر شنیده شده است.

برای مثال، پس از خروج رسمی آمریکا از برجام و اقدام ترامپ در پاره کردن آن و حتی بعد از ترور شهید سردار سلیمانی در روزهایی که مردم ایران هنوز در سوگ آن عزیز و دنبال انتقام بودند انتظار می رفت حتی جریان های غرب گرا در ایران دریابند که آمریکا غیرقابل اعتماد است.

ولی اتفاق غیرقابل باوری رخ داد؛ آقای ظریف چند ماه پس از ترور سردار سلیمانی به دنبال مذاکره ی مجدد با ترامپ رفت. او از رییس جمهور روسیه خواسته بود میانجی شود تا باب مذاکره ی تازه ای باز شود و پیشنهادهای عجیبی هم برای معامله ی جدید در خصوص پروتکل الحاقی و گفت وگوهای منطقه ای داده بود.

استدلال ظریف این بود که مخالفت با برجام مربوط به مایک پمپئو، وزیر خارجه وقت آمریکا است و باید ترامپ را قانع کنیم بدون اطلاع پمپئو، این گفت وگو را پیش ببرد. پوتین هم بنا بر ادبیات دیپلماتیک پذیرفت پیام را منتقل کند. اما پاسخ ترامپ از طریق پمپئو بازگشت و منفی بود.