مهرداد خدیر در عصر ایران نوشت: نهیب محمد باقر قالیباف رییس مجلس شورای اسلامی و کاندیدای ناکام انتخابات ریاست جمهوری اسلامی در 20 سال گذشته به رییس جمهوری پیشین ایران و وزیر خارجه دولت او در سال های 1392 تا 1400 خورشیدی به خاطر این که گفته اند بالای چشم روس ها ابروست موضوع روز است!

یک مسلمان شیعه به دو مسلمان شیعه دیگر که یکی هم معمم و روحانی است خرده گرفته که چرا درباره روسیه حرف زده اند!

جل الخالق! وقتی روسیه اتحاد شوروی بود همین جواد آقای اردشیر لاریجانی که از دهان او دُر می ریزد به مسکو رفت و از آندره گرومیکو رییس جمهوری شوروی خواست صدام حسین را برای توقف حملات موشکی به ایران تحت فشار بگذارند و او هم به صورت مشروط موافقت کرد: به این شرط که ایران از مجاهدین افغان حمایت نکند.

جواد آقای لاریجانی در بازگشت نزد امام رفت و پیام گرومیکو را منتقل کرد. او سال ها وزیر خارجه بود و شوروی هم جمهوری واقعی نبود ولی به صوری عنوان رییس جمهوری را برای او تراشیده بودند تا صدر هیأت رییسه اتحاد جماهیر شوروی سوسسیالیستی ناگزیر نباشد از رهبران کشورها در کرملین استقبال و استوارنامه های سفیران شان را دریافت کند.

با این حال گرومیکو مرد شماره 2 شوروی آن روز بود مثل لاوروف امروز در مسکو. امام اما به جواد لاریجانی گفت تجاوز شوروی به کشور اسلامی محکوم است و دشمنی با آمریکا مانع حمایت ما از مجاهدین مسلمان افغان نیست.

حالا اما رییس مجلس ایران بر رییس جمهوری پیشین و وزیر خارجه سابق که هیچ سمت رسمی هم ندارند خرده می گیرد که چرا نقش روسیه در برجام را نقد می کنند در حالی که هر چه می گردیم سخنی علیه روسیه در کلام حسن روحانی یافت نمی شود و احتمالا جناب قالیباف خواب نما شده!

روحانی یی که 16 سال دبیر شورای عالی امنیت ملی و 8 سال رییس جمهوری ایران بوده و به شیخ دیپلمات شهرت دارد و بارها با پوتین و لاروف دیدار کرده می داند روسیه کشوری بزرگ و در حد قاره است و علیه آن موضع صریح نمی گیرد و شگفت آور است که رییس مجلس چگونه به عنوان یک مسلمان شیعه برای خوش آمد غیر مسلمان غیر شیعه برادران خود را می رنجاند؟

روحانی چنین سخنی نگفته و ظریف هم به عنوان دیپلمات کارکشته که سمت رسمی ندارد حق دارد تحلیل حود را ارایه دهد و چون تنها وزیر خارجه سابق و زنده است که سمت ندارد (اگر مهندس موسوی وزیر خارجه تابستان 60 را به خاطر اشتهار به نخست وزیری در سال های بعد در نظر نگیریم) قاعدتا آزادی عمل بیشتری دارد ضمن این که در همان مجلس 6 درصدی که باقر قالیباف رییس آن است برخی از نمایندگان به خود اجازه می دهند روحانی و ظریف را به راحتی متهم کنند و رییس مجلس هم نظاره گر است و ناچار است به آنان امیتاز دهد تا بر خود او نشورند.

مشکل آقای قالیباف این است که در افکار عمومی نه به عنوان رییس مجلس که در سیمای تشنه همیشگی ریاست جمهوری ترسیم می شود و هم رقیب ناکام روحانی بوده و هم رقیب رییس جمهوری فعلی.

بد نیست به یاد آوریم عطش او برای ریاست جمهوری چنان است که در سال 92 تا آیت الله هاشمی رفسنجانی فقید نامزد ریاست جمهوری شد بر او هم خرده گرفت که چرا کاندیدا شده!

برای این که بدانیم این نوع سخن گفتن و به دل گرفتن و عطش ریاست جمهوری در کجا ریشه دارد سخنان او علیه هاشمی رفسنجانی به جرم کاندیداتوری در سال 92 را به نقل از هفته نامه متن مورخ 28 اردیبهشت همان سال عینا نقل می کنم:

سؤال من از آقای رفسنجانی این است که شما 16 سال با قدرت و هماهنگی کامل و بدون این که سر راه شما تنشی وجود داشته باشد یا کسی قدرت مقابله و حتی انتقاد از شما را داشته باشد در قدرت بودید، هشت سال در رأس قوه مجریه و هشت سال هم رییس مجلس بودید (البته 9 سال رییس مجلس بود) و دولت و جنگ در دست شما بود و امام از شما حمایت می کرد و رییس جمهور هم بودید مقام معظم رهبری تمام قد از شما حمایت می کرد و حتی گفتند هیچ کس برای من آقای هاشمی نمی شود چه چیزی تغییر کرده که باز وارد عرصه شده اید؟ ورود آقای رفسنجانی به معنی آن است که کشور حداقل یک دوره چهار ساله دیگر وارد تنش های سخت دو قطبی شود و مردم محروم تر شوند. البته در مناظره ها باید پاسخ دهند بعد از این مدت چه کرده اند؟

او که سال 84 اسب خود را برای ریاست جمهوری زین کرده بود لب آب رفت و تشنه برگشت و به مراد دل نرسید و شهردار تهران شد. سال 88 بازی بزرگان بود و جایی برای اویی نبود که در دهه 60 به عنوان یک رجل سیاسی شناخته نمی شد و خیال می کرد سال 92 رییس جمهور می شود و هاشمی که آمد نگران شد رؤیای او محقق نشود. منت ها وقتی هاشمی را ناباورانه رد کردند (چون انتخاب او قطعی بود و نزد شورای نگهبان رأی آوری گویا نقطه ضعف است!) با روحانی دو قطبی تشکیل داد و نه در 92 و نه 96 از پس روحانی برنیامد و حالا بعد از 12 سال سراغ روحانی رفته که چرا درباره روسیه فلان و بهمان گفته ای در حالی که نگفته!

اگر نظام سیاسی ایران پارلمانی بود و احزاب با هم رقابت داشتند و نمایندگان مجلس با آرای حداقلی کرسی ها را به دست نیاورده بودند و اگر شورای عالی فضای مجازی و شورای عالی انقلاب فرهنگی و شورای هماهنگی اقتصادی سران قوا به نام سیاست گذاری عملا قانون گذاری نمی کردند و رییس مجلس یک هفته بعد از انتخاب دوباره باردیگر کاندیدای ریاست جمهوری نشده بود می گذاشتیم به حساب این که باقر قالیباف می خواهد نقش هاشمی در دهه 60 را بازآفرینی کند.

ولی شوربختانه باید گفت این عطش مدام ریاست جمهوری است که سبب می شود یک بار به هاشمی بتازد که چرا نامزد ریاست جمهوری شده و با حسن روحانی درآمیزد که دو بار ریاست جمهوری را از چنگ او گرفته بود و عجالتا هنوز به مسعود پزشکیان نتاخته هر چند می خواست با ابلاغ قانون حجاب دست او را در پوست گردو بگذارد و او با شورای عالی امنیت ملی که حالا در کف سلف قالیباف است بازی را تغییر داد.

روسیه کشوری مهم است. در این تردیدی نیست ولی ذهنیت مردم ایران به روس ها مثبت نیست و انچه قالیباف علیه روحانی و ظریف گفته برای آنان اعتبار آورده است.

این که روزگاری به نام دفاع از 96 درصد مردم ایران کاندیدا شوی و حالا در جایگاه رییس مجلسی که تنها متکی به 6 درصد مردم است از جانب همه مردم به رییس جمهوری که آخرین بار 24 میلیون رأی آورده بتازی با هیچ منطقی سازگار نیست. هم سن روحانی بالاتر و تجارب او بیشتر است، هم دو بار رأی بالا گرفته، هم روحانی است و هم به عنوان شهروند حق اظهار نظر دارد و تازه آن که باید ناخرسند باشد و با مصالح ملی ناسازگار بداند علی لاریجانی است که جناب باقر قالیباف جای او نشسته است!

مشکل بزرگ رییس مجلس این است که با این گونه سخن گفتن ها نزد جماعت پایداری هم عزیز نمی شود.

راز خشم و غیظ قالیباف را در 4 نکته باید جُست:

اول این که احتمالا اطلاعات نادرست به او داده اند و سخنان دیگری را به حساب رییس جمهوری پیشین گذاشته است.

دوم این که می خواهد از هر فرصتی برای حمله به روحانی و ظریف استفاده کند تا فشار جبهه پایداری بر او کاهش یابد چون ریاست مجلس یک ساله است و هر سال باید تمدید شود.

سوم این که همچنان عطش ریاست جمهوری دارد و بعید نیست 1407 هم نامزد شود.

چهارم این که مجلس تحت ریاست او کار ایجابی نمی داند و عملا هیچ قانون گره گشایی را تصویب نکرده و تازگی ها از کارهای سلبی هم طرفی نبسته و اگر همین گیر دادن به وزرا را از آن بگیرند کار زیادی ندارد و هر از گاهی می خواهد خودی نشان دهد ولی حالا چرا به خاطر روسیه! باز چین آبرومندتر است. هم نفت ما را می خرد ولو پول آن را دیرتر یا به صورت کالا می دهد. هم سابقه بدی نداریم. هم محصولات و صنعت دارد.

ذهن باقر قالیباف و رفقا همچنان معطوف به این است که بعد از حمله روسیه به اوکراین هندسه دنیا تغییر کرده و امیدوارند در آغوش سرد روس ها این هندسه جدید ترسیم شود.