داستان حمل ونقل در اروپای دهه 1950 میلادی اساساً توسط خودروهای میکرو نوشته شد. این خودروها ارزان، ناراحت و اغلب دارای طراحی هایی بودند که سازندگان، سیستم دسترسی عجیب را یک قابلیت می دانستند، نه یک نقص. نمونه های شاخص این روند در آلمان شامل ب ام و ایزتا، هاینکل کابینه و زونداپ یانوس بودند؛ اما اگر به دنبال نمونه های واقعاً نادر باشید، به مدل لهستانی اسمیک می رسید.

شهر شچچین لهستان پس از جنگ جهانی دوم، یک شهر صنعتی معمولی نبود، بلکه پیشینه ای غنی داشت؛ پیش از جنگ، کارخانه استوور خودروهای لوکسی در آنجا تولید می کرد. اما پس از جنگ، بقایای استوور به کارخانه موتورسیکلت شچچین تبدیل شد که مدل های جوناک را تولید می کرد. در همین حال در ورشو، دفتر طراحی BKP-Mot در سال 1957 تصمیم گرفت که لهستان نیز به یک خودروی میکروی مردمی نیاز دارد.

مهندسان کارول وویچیکی، یانوش زیگادلوویچ و آندری زگلیچینسکی بدنه ای یکپارچه با سیستم تعلیق مستقل (میله های پیچشی و اتصالات) طراحی کردند که در نوع خود چندان هم بد نبود. قدرت این خودرو توسط یک موتور تک سیلندر جوناک تأمین می شد که تنها حدود 14 اسب بخار خروجی داشت.

اما ویژگی اصلی و عجیب این خودرو درب ورودی آن بود. تنها یک درب وجود داشت، اما این درب نه به طرفین و نه به جلو (مانند ایزتا) باز می شد؛ بلکه به سمت پایین می افتاد، شبیه به پل متحرک یک قلعه! برای سوار شدن به خودرو، دو بزرگسال و دو کودک باید از روی این درب پایین افتاده بالا می رفتند که گاهی اوقات صندلی جلوی قابل تاشو (به زحمت!) به آن ها کمک می کرد.

ورود به این خودرو شبیه به یورش بردن به یک قلعه قرون وسطایی بود؛ قلعه ای که حداکثر سرعتش 70 کیلومتر بر ساعت بود.

حدود 17 یا شاید 20 نمونه اولیه از اسمیِک ساخته شد (هیچ کس رقم دقیق را نمی داند، که این خود نکات زیادی را روشن می کند). این طرح ها شتاب زده و دارای نقص بودند و تا سال 1959، کل پروژه متوقف شد. در عوض، لهستان به سراغ مدل میکروس MR300 رفت که اساساً یک کپی از خودروی آلمانی گوگو (Goggo) بود؛ اما این مدل نیز پس از تولید چند هزار واحد به سرنوشتی مشابه دچار شد.

و بدین ترتیب اسمیک به عنوان یک یادداشت نادر در حاشیه تاریخ خودروهای میکرو پس از جنگ باقی ماند.