​ ساپینتو یک سرمربی احساساتی است که قبلا این جمله را از خود به یادگار گذاشته که من آدمی نیستم که بتوانم بدون پیروزی به زندگی عادی ام ادامه بدهم و این اتفاق در سه مسابقه پس از فیفادی به صورت مکرر و تصاعدی رخ داده است.

بازی هایی خوب، تهاجمی همراه با نتایج عالی و پیشرفتی که در تیم مشاهده می شود. در واقع استقلال دیگر آن تیم سردرگم و دست و پا بسته پیش از فیفادی نیست و آنها موفق شده اند با پشت سرگذاشتن ترومای شکست مقابل الوصل، در جلد مورد انتظارشان قالب بگیرند.

برای ساپینتو هیچ خبری بهتر از یک پیروزی قاطع خارج از خانه با یک حسن ختام تماشایی (گل گودرزی) نبود و او حق داشت که اینچنین سرمستی خود را با دیگران تقسیم کند. از ساپینتو شادی گل و پیروزی زیاده دیده ایم. او هرگز در این زمنیه امساک به خرج نداده و خودش را خودش را سانسور نمی کند. روحیه ای که ممکن است مورد سوال برخی منتقدینش قرار بگیرد اما هیچ اهمیتی برای او ندارد.