مینی ون کمیاب و غیرعادی اولدزموبیل سیلوئت مدل 1994، که به دلیل شکل خاص خود در آن دوران با لقب داست باستر شناخته می شد. طراحی آیرودینامیک این خودروی آمریکایی در زمان خود بسیار بحث برانگیز بود. این خودرو در فاصله سال های 1994 تا 2004 تولید و دو نسل از آن روانه بازار شد.

چرا سیلوئت عجیب و غریب به نظر می رسید:

سیلوئت دماغه ای بلند و شیشهٔ جلو با زاویه ای بسیار تند داشت، طوری که شیشه تقریباً با کاپوت یکی می شد. این طراحی برای کاهش مقاومت هوا (درَگ) و بهبود آیرودینامیک بود، اما باعث شد ظاهرش بیش تر شبیه بشقاب پرنده یا فضاپیما شود تا یک مینی ون خانوادگی.

بدنه از کامپوزیت پلاستیکی ( SMC ) ساخته شده بود، نه ورق فولادی معمول. این تصمیم باعث شد خطوط بدنه نرم تر و جریان هوا روان تر شود، اما در آن زمان مردم به این جنس و فرم های منحنی بی اعتماد بودند.

طراحان به دنبال دستیابی به ضریب درگ پایین (حدود 0.32 Cd) بودند، که برای یک مینی ون عالی بود. ولی نتیجه، ظاهری غیرعادی و غیرآمریکایی داشت. مردم به شوخی به آن لقب " Dustbuster " (جاروبرقی دستی برند بلک اَند دِکِر) دادند چون از پهلو شبیه آن بود!

در آن زمان، خریداران مینی ون ها به دنبال ظاهر سنتی تر، مربعی تر و مینی تراک گونه بودند مانند داج کاروان. طراحی بیش ازحد آیرودینامیک سیلوئت باعث شد بسیاری آن را زشت یا عجیب بدانند.

اگرچه از نظر مهندسی، آیرودینامیک سیلوئت واقعاً پیشرفته بود، اما از نظر ذائقهٔ بازار و درک عمومی از زیبایی خودرو، جلوتر از زمان خود بود. به همین دلیل طراحی آن هم تحسین شد (در میان مهندسان) و هم تمسخر (در میان مشتریان).