فرارو- در تاریخ ادبیات فارسی، هستند چهره هایی که بیشتر شهرتشان را مدیون یکی از سروده هایشان باشند. ابوالقاسم عبدالله فرد، متخلص به ابوالقاسم حالت، یکی از این چهره هاست.

به گزارش فرارو، ابوالقاسم حالت تحت عناوینی از قبیل شاعر، مترجم و طنزپرداز شناخته می شود. با وجود این، او امروزه بیشتر شهرتش را مدیون سرودن شعرِ اولین سرود ملی ایران بعد از انقلاب 57 است.

ابوالقاسم حالت در سال 1292 در تهران زاده شد. پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی و متوسطه، به استخدام شرکت ملی نفت ایران درآمد و تا زمان بازنشستگی در همان جا خدمت کرد. او در جوانی به آموختن زبان عربی پرداخت و از سال 1314 به شعر و شاعری روی آورد. از او تعدادی مثنوی و غزل و قصیده و رباعی به جا مانده است.

حات، از سال 1317 با مجلهٔ طنزآمیز توفیق همکاری داشت و بحر طویل هایش را با نام هدهد میرزا و اشعارش را با تخلص هایی چون گاو ، شوخ ، فاضل مآب و ابوالعینک منتشر می کرد. حالت در ترانه سرایی نیز دستی بر آتش داشت و ترانه های طنز و انتقادی اش بازتابی از اوضاع اجتماعی و سیاسی زمانه بود. او با نشریات مختلفی همکاری داشت و به دعوت ملک الشعرای بهار در کنگرهٔ نویسندگان ایران شرکت کرد. پس از انقلاب 1357 نیز از سوی انجمن ادبی ایران، نخستین سرود ملی پس از انقلاب را سرود.

پس از انقلاب سال 57، دست اندرکاران وقت، دستور به ساخت سرودی جدید به عنوان سرود ملی جمهوری اسلامی ایران دادند. محمد بیگلری پور به عنوان آهنگساز و ابوالقاسم حالت به عنوان شاعر در ساخت این سرود همکاری داشتند. فرآیند تولید سرود از 25 بهمن سال 57 تا 15 اسفند همان سال ادامه پیدا کرد. بعداز اجرا به وسیله ارکستر سمفونیک و گروه کر ملی، برای اولین بار در تاریخ 12 فروردین سال 1358 و بعداز اعلام نتایج همه پرسی، این سرود به شکل رسمی منتشر شد. این سرود که با نام پاینده بادا ایران شناخته می شود، بین سال های 1358 تا 1371 سرود ملی رسمی جمهوری اسلامی ایران، بود.

شُد جمهوری اسلامی به پا

که هم دین دهد هم دنیا به ما

از انقلاب ایران دِگر

کاخ ستم گشته زیر و زِبَر

تصویر آیندهٔ ما، نقش مراد ماست

نیروی پایندهٔ ما، ایمان و اتحاد ماست

یاریگر ما دست خداست

ما را در این نبرد او رهنماست

در سایهٔ قرآن جاودان

پاینده بادا ایران