دولت روزگذشته به اظهارنظرها درباره بازگشت دوباره گشت ارشاد به خیابان ها پاسخ داد.

روزنامه هم میهن در سرمقاله خود به این موضوع پرداخت. در متن این یادداشت آمده است: سخنگوی دولت در نشست خبری دیروز خود، در پاسخ به پرسشی درباره بازگشت گشت ارشاد گفت: قطعاً با زور نمی توانیم حجاب را به ایرانیان برگردانیم، کما اینکه با زور هم نتوانستند بردارند. هیچ بودجه ای برای کار ویژه این چنینی اختصاص پیدا نکرده است.

گرچه ما نسبت به سیاست دولت درباره پوشش زنان اعتماد کافی داریم و به یاد داریم که آقای پزشکیان چگونه و با قاطعیت تمام از اجرا و ابلاغ این قانون ضد امنیت ملی استنکاف کرد و خطر بزرگی که ساخته و پرداخته تندروهای مجلس بود را از کشور و مردم دور نمود. این را هم می توان پذیرفت که دولت به طور مستقیم از طرحی که اخیراً زمزمه دوباره آن بلند شده، حمایت مالی نکند.

ولی چرا این اقدامات دولت رافع مسئولیت آن نیست؟ به همان علت که به درستی مصوبه پوشش را اجرا نکردند. چون می دانستند که حکومت مثل یک کشتی است و کلیت آن باید تحت حفاظت و مدیریت و فرماندهی واحد و منسجمی باشد.

این گونه نیست که چند نفر گوشه کشتی را سوراخ کنند و به سرنوشت دیگران اثری نداشته باشد. از نظر مردم و به درستی باید گفت که حکومت یک کل یکپارچه و تجزیه ناپذیر است. درست است که مردم فقط بخش هایی از حکومت را انتخاب می کنند، ولی این بخش ها نمی توانند در برابر اقدامات و سیاست های بخش های غیرانتخابی یا غیردولتی منفعل و ساکت باشند.

مردم و جامعه با کلیتِ یک حکومت مواجه هستند و همه اجزای آن باید پاسخگو باشند. بنابراین، موافق نبودن با این سیاست یا بودجه ندادن به طراحان آن، رافع مسئولیت نیست. تندروهای غیرمسئول در پی آن هستند که یک گوشه این کشتی حکومت را سوراخ کنند تا آب وارد کشتی شود و آن را غرق کند. پس همه غرق می شوند و باید واکنش مناسب داشت.

انسان غبطه می خورد به این همه پشتکار تندروها برای مواجهه با مسئله حجاب و همزمان، تأسف می خورد از این همه بی تدبیری. آنان گشت ارشاد را برای رسیدن به پوششی طراحی می کنند که هیچگاه به پوشش مهسا امینی نخواهد رسید؛ پوششی که چهار سال پیش به آن رضایت نمی دادند و آن همه ماجرا پیش آوردند. امروز پوشش مهسا برای طرفداران گشت ارشاد تبدیل به یک آرزو و رویای پنبه دانه شده است. این سیاست نیز رُویه دیگر آن پشتکار بی پایان است.

اگر چنین پشتکاری را همراه با عقلانیت، علیه فساد و فقر و تورم و رشوه و جرم و جنایت به کار برده بودند؛ امروز سایه شوم همه این آسیب ها از سر مردم ایران رخت بربسته بود. اگر آنان حتی یک نگاه سرسری و کوچک به دستاوردهای گذشته خود در پوشش زنان بیاندازند، متوجه این نتیجه روشن می شوند که از اول در بیراهه گام زده اند.

لجاجت سیاسی هیچ دردی را در هیچ حوزه سیاستی درمان نمی کند؛ سهل است که به نتیجه عکس منجر می شود. انکار کردن طبیعی بودن تغییر و به رسمیت نشناختن آن موجب مقاومت در برابر تغییر و تحول می شود. این امر به تقابل با خواست عمومی می انجامد. سرنوشت ایستادگی در برابر خواست عمومی شکست و تسلیم است.

سیاست تندروها در چند کلمه خلاصه می شود. مقاومت در برابر تحول، تقابل با عاملان و مدافعان تحول، شکست و بالاخره انکار شکست و پرهیز از تسلیم تا رسیدن به اضمحلال. ریشه این بحران نیز از یک سو، در به رسمیت نشناختن مردم و حق عمومی آنان است و از سوی دیگر، ادعای گزاف برای خود که در انقلاب و حکومت حق نسق قائل است و این را تحت پوشش رسالت خودخوانده هدایت مردم از سوی تندروها مطرح می کنند. درحالی که خودشان بیش از همه نیازمند هدایت هستند.

تردیدی نداریم که همه این ادعاها را برای پوشش دادن به انگیزه اصلی خود مطرح می کنند که این انگیزه همان حفظ منافع و انحصار در قدرت است. دنبال منافع و این دستمال کم ارزش از قدرت بودن قابل فهم است؛ ولی نه به قیمت آتش زدن قیصریه بزرگ مردم ایران.