​استقلال در یکی از حساس ترین مقاطع فصل، همچنان از ورزشگاه آزادی دور است؛ استادیومی که سال ها خانه ی آبی ها بوده اما به دلیل پروژه ی طولانیِ بازسازی از دسترس خارج شده و گفته می شود تا اواخر سال 1405 هم آماده نخواهد شد.

پیام روشن ساپینتو در نشست خبری پیش از بازی با الوحدات این بود: قدرت ما، هواداران ما هستند ؛ اما وقتی بازی ها به شهدای شهر قدس با ظرفیتی حدود 10 هزار نفر منتقل می شود، همان قدرت ذاتی استقلال هم به ناچار کوچک می شود. سرمربی پرتغالی می گوید تفاوت فضا و فشار سکوها در آزادی با هر ورزشگاه دیگری زمین تا آسمان است و همین، یک امتیاز خانگی حیاتی را از تیمش می گیرد.

ساپینتو توضیح داد که با مدیریت باشگاه درباره گزینه های جایگزین صحبت کرده اند؛ حتی ورزشگاه پارس شیراز هم روی میز بوده، اما شرایط میزبانی مهیا نشده است. از نگاه او، مسئله فقط جغرافیا نیست؛ کیفیت میزبانی، دسترسی، امنیت روانی بازیکنان و البته حجم و صدای تماشاگر تعیین کننده اند. استقلالی که باید برای نجات مسیر آسیایی اش بجنگد، حالا مجبور است در استادیومی بازی کند که از نظر ظرفیت و زیرساخت، یار دوازدهمش را محدود می کند.

پیام دوم ساپینتو اما عمل گرایانه بود: تا وقتی آزادی نیست، باید شهر قدس را خانگی کرد. او از هواداران خواست هرچه می توانند سکوها را پُر و پُرصداتر کنند؛ چون در بازی های بسته و فرسایشی (مثل همین جدال با الوحداتِ تدافعی) فشار پیوسته ی سکوها همان میلی مترهای کم یابی را می سازد که بازی را به سود میزبان کج می کند. به بیان ساده، اگر آزادی توربو ی انرژی استقلال بود، حالا تیم باید با بهره وری بالاتر از صدای کمتر نتیجه بگیرد.

از زاویه فنی هم این دوری بی هزینه نیست. تیم ساپینتو برای شکستن دفاع 5-4-1 حریف به ریتم سریع، صبر و تداوم حمله نیاز دارد؛ مؤلفه هایی که با تشویق موج دار و همگانی، پایدارتر می شوند. افت طبیعیِ دامنه ی صدا و تعداد تشویق کننده ها در شهر قدس، همین تداوم را تهدید می کند. سرمربی استقلال رک وراست گفت: بدون حضور پررنگ هواداران، بخش بزرگی از مزیت خانگی تبخیر می شود؛ بنابراین باید با انضباط تاکتیکی، مدیریت احساسات و صدای بی وقفه ی همان 10 هزار نفر این شکاف را جبران کرد.

جمع بندی ساپینتو صریح بود: استقلال فعلاً آزادی را ندارد، اما فینال هایش ادامه دارند. او وعده ی ناممکن نداد؛ فقط خواست که همین بستر موجود به حداکثر برسد: بیایید، 90 دقیقه تشویق کنید و نگذارید بازی لحظه ای بی صدا شود. در نبود آزادی، آزادیِ صدا تنها سلاحی است که می تواند کمبود ظرفیت را جبران کند؛ به ویژه همین حالا که نتیجه ی بازی با الوحدات می تواند مسیر آسیایی استقلال را تعیین کند.