هادی حجازی فر بازیگر فیلم ناتوردشت گفت: بنظرم این اثر و پایانش کار شجاعانه ای بود.

به گزارش ایسنا، طبق گزارش رسیده، اکران دانشجویی فیلم سینمایی ناتوردشت ، محصول سازمان سینمایی سوره، به کارگردانی سیدمحمدرضا خردمندان، تهیه کنندگی مهدی فرجی و نویسندگی حمید اکبری خامنه در سالن قدیر دانشگاه آزاد تهران مرکز برگزار و سپس جلسه نقد و بررسی با حضور هادی حجازی فر بازیگر این اثر، کارگردان، نویسنده در جمع دانشجویان برپا شد.

پس از اکران فیلم، ابتدا محمدرضا خردمندان کارگردان اثر عنوان کرد: بسیار خوشحالم که در کنار شما هستم چراکه از این جمع انرژی می گیرم. می خواهم از همه شما به ویژه از هادی حجازی فر صمیمانه تشکر کنم که با وجود تمام سختی ها و سرماخوردگی، امروز در اینجا حاضر شد. چون حالشان چندان مساعد نبود به ایشان گفتم که نیایند، اما عشق و تعهدشان به هنر و مخاطب، باعث شد تا با همان حال ناخوش بیایند و در کنار ما باشند.

هادی حجازی فر بازیگر ناتوردشت بیان کرد: برای همه شما احترام زیادی قائلم و باعث افتخارم است که اینجا در جمع شما هستم. انرژی شما دانشجویان عالی و درجه یک است. ما برای ساخت این فیلم، تمام تلاشمان را کردیم، شاید فیلم می توانست لحظات بهتری هم داشته باشد؛ اما کار فراتر از امکانات و توان ما بود. خوشحالم که در کنار تیمی درجه یکی مثل سعید آقاخانی، میرسعید مولویان، شبنم قربانی و بقیه دوستان بودم و باید بگویم ما کم نگذاشتیم. خوشحالم که در این فیلم حضور داشتم.

حمید اکبری خامنه یکی از نویسندگان فیلم سینمایی ناتوردشت گفت: بعد از ده سال، امروز به این ساختمان برگشتم. ده سال پیش، اینجا کمیته امداد بود و من در طبقه اول آن سرباز بودم. حالا بعد از این سال ها، در کنار شما برای نمایش فیلم ناتوردشت هستم.

وی درباره فرآیند نگارش فیلمنامه بیان کرد: باید بگویم که در خرداد ماه سال 1403، محمدرضا خردمندان با من تماس گرفت و طرحی پنج صفحه ای درباره ماجرای ربایش یسنا برایم فرستاد. به دنبال چنین تجربه ای بودم، زیرا من پیش از این، بیشتر در حوزه کمدی کار کرده بودم و ناتوردشت اولین تجربه جدی من در سینمای اجتماعی بود. ما اولین جلسه نگارش را در یک کافه دوساعته در هتل شروع کردیم و تا چهار صبح کار کردیم. در آن جلسه، شکل اصلی داستان شکل گرفت. ناگفته نماند این فیلم برای من فرصتی بود تا به یک داستان اجتماعی عمیق بپردازم.

محمدرضا خردمندان کارگردان این اثر بیان کرد: در فضای رسانه ای کشور، معمولاً در مواجهه با چنین اخباری مانند ربایش یک نوع انفعال و درماندگی وجود دارد. اما در ماجرای یسنا، یک موج عظیم انسانی شکل گرفت و مردم با هر وسیله ای که داشتند، برای کمک به پیدا کردن او وارد عمل شدند. این مشارکت گسترده، الهام بخش ساخت فیلم شد. ما در فیلم ناتوردشت به نقش رسانه ها و مسئولیت اجتماعی افراد پرداختیم. شخصیت اصلی فیلم، یک محیط بان است که در گذشته خطایی مرتکب شده و سال ها سعی کرده آن را فراموش کند. گم شدن یسنا، وجدان او را بیدار کرد و او را وادار به کنشگری کرد.

وی درباره انتخاب بازیگران عنوان کرد: از همان روزهای اول نگارش، به فکر بازیگران مناسب بودیم و هادی حجازی فر از همان ابتدا در ذهن ما برای نقش انتخاب شده بود. خوشبختانه ایشان با خواندن فیلمنامه، به داستان علاقه مند شد و با وجود مشغله زیاد آن را پذیرفت و همچنین همکاری ارزشمندی با ما داشت. ایشان وقتی به کار اضافه شد، بسیار کمک کرد و تمام تلاش خود را به کار بست تا وجوه خوبی از احمد پیران را نشان دهد.

در ادامه این نشست عوامل فیلم به سوالات دانشجویان پاسخ دادند.

هادی حجازی فر در پاسخ به سوالی درباره پایان فیلم ناتوردشت گفت: فیلمنامه نویس برای پایان فیلمنامه گزینه های مختلفی پیش رو دارد. برخی از مخاطبان درباره پایان یکی از آثاری که در آن بازی داشتم، گفتند که عشق خیلی دیر پیدا شد، در حالی که داستان به درون انسان اشاره داشت. گاهی وقت ها داستان های کوتاهی که می نویسم با خود می گویم، مخاطب خسته و کسل نمی شود؟ این را بدانید که در نهایت شیوه کار افراد با یکدیگر فرق می کند.

سپس محمدرضا خردمندان کارگردان اثر درباره باز بودن پایان فیلم و ساخت فیلم بر اساس واقعیت گفت: ما فیلم داستانی ساختیم و فیلم مستند نساختیم؛ لذا در فیلم داستانی از واقعیت الهام می گیریم. ما به تمام قسمت های داستان وفادار بودیم اما جزییات در دست نویسنده و کارگردان است. قصه ما درباره محیط بانی است که درگیر داستانی می شود که این شخصیت نقاط ضعفی هم دارد.

وی ادامه داد: به یاد دارم در پیش تولید کار، وقتی با هادی حجازی فر صحبت می کردیم می گفت که شخصیت احمد پیران زن ندارد و تنها زندگی می کند. لذا با این حس زندگی می کند و دوست دارد دیده شود. پایان داستان اوج دیدن احمد پیران شد و بالاخره احمد می توانست خود را نشان دهد.

هادی حجازی فر خاطرنشان کرد: خیلی از مخاطبان شاید احساس کنند پایان فیلم به شکلی است که کامل نیست، اما اینگونه نبود. می توانیم بگوییم احمد پیران یک عمر می ترسید رازی برملا نشود. لازم است بگویم که واقعا هر کارگردانی چنین اثری نمی سازد و این برایم با ارزش بود.

اکبری خامنه با اشاره به اینکه بیش از بیست پایان مختلف را برای فیلم بررسی کرده اند بیان کرد: در نهایت، پایان فعلی را انتخاب کردیم که به تکامل شخصیت احمد پیران کمک کرد. اگرچه ممکن است برای برخی از مخاطبان، این پایان کاملاً پررنگ نباشد، اما برای ما اولویت، رشد شخصیت اصلی بود. باتوجه به دلهره پایانی فیلم انتخاب ما این بود.

خردمندان درباره استفاده نکردن از لهجه منطقه مورد بحث فیلم گفت: همه شرایط فراهم بود تا از لهجه برای این کار استفاده کنیم اما این یک تصمیم سلیقه ای بود، زیرا ما نمی خواستیم فیلم را به یک جغرافیای خاص محدود کنیم. درست است که فیلم با یک الهام واقعی از یک جغرافیای واقعی ساخته شده است، اما سعی کردیم بعد ملی و جهانی فیلم را حفظ کنیم. مخاطبی که خارج از مرزهای ایران زندگی می کند متوجه لهجه نمی شود و این مساله می تواند به جهان شمول بودن داستان خدشه وارد کند.

وی در ادامه درباره سینمای اجتماعی گفت: سینمای اجتماعی خیلی لاغر است و واقعا یک فیلمساز برای اینکه یک فیلم اجتماعی بسازد باید خیلی بیشتر از حالت معمول تلاش کند. جذب یک سرمایه برای یک اثر اجتماعی کار سختی است. شما دانشجو هستید و می توانید به فیلم های اجتماعی که می دانید موفق هستند، کمک کنید و تبلیغ اثر داشته باشید تا سینمای اجتماعی از بین نرود.

کارگردان فیلم از دلیل انتخاب عنوان ناتوردشت برای اثرش بیان کرد: ناتوردشت اصطلاح ادبی در گلستان سعدی ست و مترجمی خوش ذوق برای رمانش استفاده کرده که به معنی محیط بان است. همه نشانه ها ما را به این سمت و سو برد که نام فیلم را ناتوردشت بگذاریم.

هادی حجازی فر در پایان در پاسخ به این پرسش که دقیقا قصد داشته است چه چیزی را به نمایش بگذارد، خاطرنشان کرد: یک خوب بودن ظاهری داریم که احمد پیران تا جایی شبیه آدم های تعریف شده بیرونی است؛ یعنی چهره ای که برای بیرون ارائه می کند. احمد پیران شبیه بعضی مسئولان نسبتا خوب جمهوری اسلامی است که تلاش می کند و ته دلش خوشحال است. بنظرم این اثر و پایانش کار شجاعانه ای بود، البته شاید به ضرر فروش فیلم باشد، اما گاهی حرف هایی می شنوید، ویدئوهایی می بینید که تعجب می کنید. نقش احمد پیران فرصتی بود تا به خود فکر کنم.