فرارو- اکران فیلم سینمایی اگر پا داشتم میزدمت (If Had Legs I’d Kich You) به زودی در سینماهای جهان آغاز می شود.

به گزارش فرارو، در روزگاری که فیلم های سینمایی درگیر فضای بصری جذاب و ریتم تندند، اگر پا داشتم میزدمت برخلاف این مسیر گام برداشته، اثری تلخ و عمیق با نگاهی انسانی که پرتره ای دردناک از مادران را نشان می دهد که در دل فشارها به تدریج در حال فروپاشی است.

داستان درباره مادری خسته و درمانده به نام لیندا که با مشکلات فراوان از جمله بیماری دخترش و فرو ریختن ناگهانی سقف خانه اش دست و پنجه نرم می کند. او مدام به روان درمانگر و همسرش می گوید نیاز دارد تنها باشد اما کسی به او اهمیتی نمی دهد. همچنین همسرش مدام تصمیم می گیرد تا به لیندا یادآوری کند در حال کم کاری در انجام وظایف است. با این حال ورود یک همسایه پر سروصدا همه چیز را به هم می ریزد. در عین حال او خود یک روان درمانگر حرفه ای است که به خاطر مشکلاتش به مرور توانایی خود در معالجه دیگران را از دست رفته می بیند. ماجرا از جایی شروع می شود که یکی از بیمارانش در جلسه درمان از اتاق بیرون می رود و نوزاد را پیش او جا می گذارد. این نوزاد تبدیل به آیینه ای می شود که لیندا آینده خود را درون آن می بیند.

در سراسر فیلم، موسیقی به عنوان یک عنصر حیاتی نقش خود را به درستی ایفا می کند. موسیقی تپنده و وهم آلود مخاطب را وادار به فکر کردن درباره سرنوشت لیندا می کند. در عین حال اگر بیننده چشمانش را ببندد از طریق آهنگ ها و صداها، سردرگمی کاراکترها را متوجه می شود. حفره به وجود آمده در سقف خانه، نمادی از درون لیندا ، فضایی که نمادی از بخش تاریک و ترسناک اوست که به بیرون نشت کرده است. در خلوت شبانه که همه خوابیده اند با خود واقعی اش روبرو می شود و سفری به سیاه چاله درونش آغاز می کند. سفری که پایان ندارد.

فیلم مخاطب را وادار می کند از خود بپرسد، بدترین اتفاقی که برای تو رخ داده چیست؟ در حقیقت اگر پا داشتم، میزدمت بیننده را دعوت می کند به بازنگری در تعریف درد و چگونگی بقا در میان دردهای زندگی. در عین حال فیلم نشان می دهد که چگونه یک مادر می تواند در برابر مشکلات مقاومت کند، در حالی که به شدت آسیب پذیر است. مادری که در جامعه تبدیل به یک نقش کلیشه ای، پیش پا افتاده و بی اهمیت شده است.

در واقع اگر پا داشتم میزدمت پیش از آنکه یک اثر جذاب سینمایی باشد، نقدی به رفتار جامعه با زنان به خصوص مادران است. فیلم نشان می دهد که چگونه زنان حتی از جانب نزدیک ترین افراد به خودشان نادیده گرفته می شوند و همراهی در لحظات سخت زندگی ندارند. در عین حال مسئولیت های سنگین مادری که بدون حمایت می ماند به تدریج روان انسان را از بین می برد و ممکن باعث جنون و خشونت شود. در نهایت اگر پا داشتم میزدمت روایتی صادقانه و گاه وحشتناک از فشاری که روی زنان در جامعه وجود دارد.