در قرن نوزدهم، همزمان با گسترش راه آهن در آمریکا، مردم شیفته ی سرعت، بخار و صدای غرش لوکوموتیوها شدند. اما این شیفتگی خیلی زود به چیزی عجیب و خطرناک تبدیل شد: تصادف عمدی قطارها برای تفریح! ده ها هزار نفر از سراسر آمریکا جمع می شدند تا شاهد برخورد دو قطار بخار غول پیکر باشند، رویدادی که با انفجار، دود و فریاد جمعیت همراه بود.

براساس گزارش theautopian ، در دهه 1890، مردی به نام اِی. اِل. استریتر، فروشنده تجهیزات ریلی از ایالت ایلینوی، اولین کسی بود که به فکر افتاد دو لوکوموتیو از رده خارج را برای سرگرمی مردم به هم بکوبد.

براساس گزارش theautopian ، در دهه 1890، مردی به نام اِی. اِل. استریتر، فروشنده تجهیزات ریلی از ایالت ایلینوی، اولین کسی بود که به فکر افتاد دو لوکوموتیو از رده خارج را برای سرگرمی مردم به هم بکوبد.

موفقیت استریتر باعث شد تا در سال 1896، ویلیام جورج کراش، نماینده شرکت راه آهن میسوری-کانزاس-تگزاس (Katy)، یک نمایش عظیم تر برگزار کند. او شهری موقت به نام کراش در تگزاس ساخت؛ با سکوی تماشا، ایستگاه تلگراف، چادرها و غذاخوری و امکانات دیگر. ورود برای همه رایگان بود. راه آهن برای رساندن مردم، بلیت رفت وبرگشت را فقط دو دلار تعیین کرد و حدود 50 هزار نفر از سراسر کشور به آنجا آمدند.

دو قطار رنگارنگ، یکی قرمز و دیگری سبز، با سرعت به سمت هم شتافتند. لحظه برخورد با صدایی مهیب همراه شد، اما در اثر فشار بخار، هر دو دیگ بخار منفجر شدند. فلزهای مذاب و قطعات قطار در هوا پخش شد؛ سه نفر کشته و چندین نفر زخمی شدند. با وجود فاجعه، این رویداد در تاریخ ماندگار شد و حتی الهام بخش آهنگی از اسکات جاپلین شد.

پس از آن، ده ها نمایش مشابه در سراسر آمریکا برگزار شد. پرشورترین آن ها را مردی به نام جوزف اس. کانولی، معروف به Head-On Joe، اجرا می کرد. او از سال 1896 تا 1932 حدود 73 تصادف قطار نمایشی ترتیب داد و 146 لوکوموتیو را نابود کرد. کانولی برای جذب تماشاگر، ایده های خلاقانه ای داشت؛ مثلاً قطارها را با نام دو حزب سیاسی رنگ می کرد یا عمداً با دینامیت و بنزین برخورد را مهیج تر می ساخت. گاهی در کنار نمایش، سیرک، موسیقی و غرفه های خوراکی هم برپا می شد؛ نوعی فستیوال مرگ در دل قرن نوزدهم.

با آغاز رکود بزرگ در دهه 1930، دوران این نمایش ها به سر رسید. در زمانی که فقر و کمبود بیداد می کرد، نابودی قطارهای سالم عملی اسراف کارانه و غیرانسانی تلقی شد. آخرین تصادف عمدی کانولی در سال 1932 برگزار شد و بعد از آن، این سرگرمی به تاریخ پیوست.

امروز، تصور تصادف عمدی دو قطار برای تفریح تقریباً غیرممکن است، اما این نمایش ها بخشی از روحیه جسور و بی پروای آمریکای صنعتی قرن نوزدهم را نشان می دهند؛ دورانی که پیشرفت، خطر و نمایش در هم آمیخته بودند.

برای مدتی کوتاه، صدای غرش دو لوکوموتیو که به سوی مرگ می رفتند، پرهیجان ترین موسیقی آمریکایی ها بود.