مراسم انتخاب و معرفی برترین های فوتبال آسیا در سال 2025 در حالی برگزار شد که مهم ترین خروجی آن، غیبت دنباله دار ایران در مهم ترین بخش جوایز بود.

البته که همه ما به مرضیه جعفری بابت انتخابش به عنوان برترین مربی سال فوتبال زنان افتخار می کنیم و به هیچ عنوان قصد زیر سوال بردن ارزش چنین عنوان مهمی را نداریم. این موضوع در مورد سالار آقاپور و انتخابش به عنوان بهترین فوتسالیست سال آسیا هم صدق می کند. با این حال حقیقت آن است که ویترین اصلی این مراسم، مثل همه نمونه های مشابه خارجی (یوفا، فیفا، فرانس فوتبال و...) بخش فوتبال مردان در رده بزرگسالان است؛ درست همان نقطه ای که غروب غم انگیز فوتبال ایران را بیش از هر جای دیگری نشان می دهد. فوتبالی که هیچ چیز نکاشته و هنگام درو، دستش به طور اندوهباری خالی است.

در این مراسم سالم الدوساری از الهلال و تیم ملی عربستان به عنوان بهترین بازیکن سال آسیا انتخاب شد و لی کانگ این، هافبک 24 ساله اهل کره جنوبی که برای پاری سن ژرمن توپ می زند هم جایزه برترین لژیونر سال قاره کهن را به خودش اختصاص داد. در هر دو بخش، دست فوتبال ایران از جوایز کوتاه ماند و ما حتی نزدیک کسب عناوین هم نشدیم. فوتبال ایران در سال های دور -آن زمان که این دو جایزه از هم جدا نبود و ارزش بیشتری هم داشت- چهار بازیکن را به عنوان مرد سال معرفی کرد؛ علی دایی، خداداد عزیزی، مهدی مهدوی کیا و علی کریمی. از سال 2004 به بعد اما این چشمه خشکیده و بدون تعارف هیچ نشانه ای از جوشش دوباره آن هم به چشم نمی خورد.

بخش متناقض و دردناک تر ماجرا اینجاست که نیمی از این بیست سال محرومیت از کسب عناوین مهم بین المللی، در دوران نسلی سپری شد که بازیکنانش به خودشان لقب نسل طلایی داده بودند! لابد شما هم در این سال ها به طور مکرر شاهد خودستایی بازیکنان نسل فعلی تیم ملی بوده اید؛ کسانی که علیرضا بیرانوند را بهترین دروازه بان تاریخ می دانند و سخاوتمندانه عناوین مشابهی در مورد شجاع خلیل زاده، علیرضا جهانبخش، سردار آزمون و مهدی طارمی به کار می برند. این نسل رو به پایان است و تنها افتخارش هم صرف صعود به مرحله نهایی جام جهانی بوده، بی آن که آنجا دستاورد بزرگی کسب کرده باشد.

خب البته خالی ماندن دست ایران از کسب افتخارات بزرگ، چیز چندان عجیبی نیست. وقتی هیچ تورنمنت بزرگی را نبرده ایم، وقتی تیم های باشگاهی مان در سطح اول و دوم آسیا به بازندگان همیشگی برابر رقبا تبدیل می شوند، وقتی همه تیم های ایرانی در 10 تقابل آخرمان با الهلال (تیم الدوساری، مرد سال فوتبال آسیا) حتی یک مساوی هم نگرفته اند و تمام بازی ها را باخته اند، وقتی هیچ لژیونر موفق و باثباتی در سطح اول فوتبال جهان نداریم، تعجبی هم ندارد که دست مان از این جوایز کوتاه بماند. این شکست آنقدر قاطع است که حتی دلیلی برای اعتراض هم وجود ندارد و همان عبارات قدیمی مربوط به حق خوری و اینها هم دیگر شنیده نمی شود.

و ما اینجا روزشمار حسرت های متنوع راه انداخته ایم؛ بیش از دو دهه ناکامی در کسب جوایز فردی مهم در آسیا، بیش از سه دهه ناکامی در کسب قهرمانی باشگاهی در قاره، حدود نیم قرن ناتوانی در صعود به المپیک، راهیابی به مرحله حذفی جام جهانی و حتی کسب میزبانی تورنمنت های بزرگ. البته که این رنج نامه را تا سحر می توان ادامه داد.