بر سر شاخ بنشسته، بن نبریدن عنوان یادداشت روزنامه اعتماد به قلم نیوشا طبیبی است که در آن آمده است: عادت کردن از آفات و بلایای زندگی آدمی است. در حوزه فردی و امور شخصی، عادت کردن موجب غفلت و خطا در شناختن پدیده ها و مدیریت امور می شود و در ساحت کلان حکمرانی، عادت کردن حاکمان به یک وضعیت، مخاطرات جمعی و گرفتاری های تاریخی به وجود می آورد. مثال عرض کنم: آن ها که در رفاه و برخورداری و تنعم عمر را می گذرانند، غالبا درکی از وضعیتی غیر از آن ندارند. نمی دانند که مردم فرودست چطور زندگی می کنند. رفیق ثروتمندی دارم که گاهی به من نشانی رستوران یا فروشگاهی را می دهد که من می دانم غذا یا اجناس آن رستوران یا فروشگاه بسیار گران است.

گوشزد می کنم که رفیق اینجایی که می گویی جای گرانی است. و چون او به جیب خودش نگاه می کند و دنیا را هم همان طور می بیند، به نظرش آن قیمت ها طبیعی و معمولی می آید و تصور می کند که همه می توانند در آن رستوران غذا بخورند یا از اجناس آن فروشگاه بخرند. حالا اگر این وضعیت پیش حاکمان هم چنین باشد، اوضاع سخت خطرناک می شود. مثلا این تصور پیدا شود که ما برای حکمرانی نیازی به تایید و حمایت اکثریت مردم نداریم و همین که عده قلیلی از طرفداران مان را راضی کنیم، بس است. همین خطای کلان و راهبردی، می تواند پایه و اساسی برای سوءاستفاده دشمنان متعدد ایران شود. اگرچه مردم ایران نشان داده اند که در بزنگاه های تاریخی توان این را دارند که بین مصالح ملی و اختلافات و نارضایتی های داخلی تفاوت قائل شوند، اما این وضعیت ناپایدار و شکننده است.

اظهارات آقای دکتر روحانی درباره همراهی مردم در جنگ 12 روزه جای تأمل دارد. مدیران و طبقه حاکمه، به خصوص آنان که با رای قلیلی در مجلس نشسته و براساس همان تحلیل برخطا نظرات خود و اندک حامیان شان را حق مطلق تصور می کنند، بر ضد منافع ملی و حتی تمامیت ارضی ایران اقدام می کنند. اظهارات شان در مجلس نه تنها به نگرانی های عمومی دامن می زند، بلکه بر ادعاهای دشمنان ایران مهر تایید و تصدیق می نشاند.

دشمنان می گفتند این بحران که فرو بنشیند، حاکمیت به تنظیمات کارخانه باز می گردد و باز هم داستان خودی و ناخودی و خرد کردن دهان منتقدان پیش خواهد آمد. در همین چند روز گذشته بارها سخنانی در ضدیت با اظهارنظر افراد معتدل و باسابقه ای چون آقای محمدرضا باهنر بیان شده است. سخنانی آکنده از فحاشی و غلط کردی و شعور نداری و تهدید به خرد کردن دهان و اصرار بر کارهایی که ازسوی بخش بزرگی از جامعه پذیرفته نیست.

آن رفیق پولدارم چون خود و خانواده و معاشرانش را می دید، تصور می کرد که همه جهان هم به اندازه او و دور و بری هایش مرفه و پولدار هستند. این نمایندگان محترم هم چون در دایره ای از مناسبات خود محدود مانده اند، تصور می کنند که اکثریت مردم جامعه با آن ها همراه و موافق هستند. هر جا هم که کم بیاورند پای انقلاب و شهدا را به میان می کشند و درحالی که نه سن شان کفاف می دهد و نه مطالعات درخوری داشته اند، از انقلاب و اهداف آن و از جنگ مایه می گذارند و در هر نقدی را می بندند.

البته که اهداف سیاسی خاص برای تثبیت جایگاه شان در مجلس یا بر مناصب دیگر علت اصلی تظاهرشان به انقلابیگری است. در زمانه ای که انقلابیگری، به معنای وطن دوستی و پاسداری همه جانبه از وحدت و منافع ملی است، کوبیدن بر طبل تهدید و تصلب و بگیر و ببند، جز به ضرر این دو عنصر مهم نیست.

بعد از اینکه پوتین از تماس دوستان اسراییلی اش و انتقال پیام آن ها به ایران که دیگر قصد حمله و جنگ ندارند خبر داد، گویی خیال این جماعت هم راحت شد. باز به آن احوالی بازگشتند که تصور می کنند هیچ نیازی به مردم ندارند و همان چند درصد اندک طرفداران شان را راضی نگه دارند، کفایت می کند. در ایام جنگ 12 روزه، این نام های شاخص فریاد زن مجلس چندان صدایی نداشتند. در همان حال که تکلیف هیچ چیز معلوم نبود و دشمن با تمام عقبه تبلیغاتی اش به میدان آمده بود، ایرانیانی که نسبتی با این آقایان به اصطلاح انقلابی مجلس نداشتند به میدان آمدند.

در خارج از ایران، در روزهایی که مصلحت اندیشان از هر دو طرف نشسته بودند تا تکلیف و کفه سنگین تر درگیری رخ بنمایاند، هموطنانی بودند که شجاعانه پا پیش گذاشتند و خود را برای میهن به آب و آتش زدند. حالا دوباره زمزمه هایی شنیده می شود که زنان و دختران ایرانی که پوششی مطابق میل بعضی از نمایندگان را ندارند بیگانه و خودفروخته و عامل تهاجم غرب نامیده می شوند. به رغم تاکید مقام رهبری و دیگر ایران دوستان، آنان باز هم بر طبل افتراق و جدایی و تصلب و ایجاد فشار بر مردم میهن دوست و مدافع ایران می کوبند. آقایان! دشمن بدعهد بارها نشان داده که به هیچ پیمان و قراردادی حتی اگر آن را امضا کند پایبند نیست، چه برسد به اینکه پیغامی به دیگری بدهند.

آن دیگری هم که نمی شود چندان روی دوستی اش حساب کرد و در طول تاریخ بارها از پشت به ما خنجر زده. نشسته بر سر شاخ بن مبرید، دیر یا زود دوباره همین مردم عادی که ظاهرشان را بهانه کرده اید، باز هم منجی کیان کشور خواهند شد. در همیشه بر پاشنه بی نیازی از مردم نمی چرخد به این آرامش و صلح ظاهری دلخوش و عادت نکنید، دشمنان ایران زیاد و دوستانش حتی انگشت شمار هم نیستند. قدر این مردم و وطن دوستی ذاتی شان را باید دانست و فهم و درک آن ها را باید ارج نهاد. دوستان واقعی ایران فقط ما مردم عادی هستیم و نه هیچ دولت و حاکم خارجی.