سیمین کاظمی در اعتماد نوشت: قتل زنانی که در دانشگاه یا رسانه ها یا در سطوح بالای اجتماعی هستند و مخصوصا نسبت به مساله نابرابری جنسیتی و خشونت علیه زنان آگاهی دارند، نشان می دهد که خشونت علیه زنان در جامعه ایران مرزهای طبقه و قومیت و جغرافیا را رد کرده است و صرفا منحصر به زنان فقیر و در مناطق محروم نیست.

البته باید اضافه کنم که قتل زنان در سطوح بالای اجتماعی بازتاب رسانه ای و واکنش های گسترده را به دنبال دارد، اما خشونت علیه زنان فقیر و طبقات فرودست به صورت خاموش در جریان است. قتل زنان دانشگاهی و رسانه ای و شناخته شده زنگ هشدار تشدید خشونت علیه زنان است.

مساله خشونت علیه زنان در ایران به عنوان یک مساله نیازمند مداخله به رسمیت شناخته نشده است. تا وقتی این شناسایی صورت نگیرد هیچ اقدام موثری هم برای کنترل آن انجام نخواهد شد. مساله خشونت علیه زنان یا انکار می شود یا به عنوان یک مساله جدی دیده نمی شود. با وجود تداوم این شکل از خشونت و اصرار و الحاح فعالان حقوق زنان، فعلا حمایت دولتی حداقلی از زنان صورت نگرفته است و اساسا در مورد خشونت علیه زنان سکوت می کنند.

هنوز قانونی برای حمایت از زنان در برابر خشونت تصویب نشده است. در اکثر کشورهای جهان قوانینی برای پیشگیری از خشونت مبتنی بر جنسیت وجود دارد ولی در ایران تصویب این قانون با موانع مختلف متوقف شده است در عوض بعضی قوانین موجود خشونت علیه زنان را تسهیل می کنند.

به این ترتیب و با چنین رویکردی همه زنان در برابر خشونت مبتنی بر جنسیت، آسیب پذیر و بی پناه هستند، چه دانشگاهی چه بی سواد، چه فقیر و چه ثروتمند، چه شهری و چه روستایی.

خشونت و قتل مبتنی بر جنسیت معلول ساختارهای اجتماعی و فرهنگی است. مواردی که پزشکی قانونی برای شخص قاتل تشخیص اختلال روانی مطرح می کند معدود و تقریبا استثنا هستند. قتلی که در نتیجه اختلال روانی صورت می گیرد ربطی به کنترل خشم در افراد عادی ندارد، عموما شخص دچار اختلال بر اثر توهمات و هذیان هایی که دارد دست به دیگرکشی می زند.

توجه داشته باشیم که این زنان هستند که عمدتا به دست مردان کشته می شوند ولی در جامعه ای که عقل مردان را ستایش می کند به موضوع خشونت و قتل زنان می رسد به توجیه دیوانگی لحظه ای مردان متوسل می شود و باز هم زن قربانی را مقصر می داند.

واقعیت این است که نظام فرهنگی و اجتماعی مردسالاری که در ذهنیت جمعی ریشه دوانده برای خشم مردانه حقانیت قائل می شود و بعد زن مضروب و مقتول را متهم می کند که خود با عصبانی کردن مرد موجب قتل خودش شده است. جامعه ای که به جای شکل دادن مطالبه ای برای پیشگیری از خشونت، به سرزنش و محکوم کردن زن قربانی روی می آورد، جامعه تسهیل گر خشونت است.

این قتل ها برای زنان به شدت نگران کننده است. وقتی نابرابری جنسیتی به طور رسمی پذیرفته شده است و هیچ حمایت قانونی از زن ها نمی شود، زنان در خانه هم احساس امنیت ندارند. وقتی به طور رسمی خشونت مبتنی بر جنسیت را به اختلاف خانوادگی تحریف می کنند، زنان باید تنش شان بلرزد که در صورت هر اختلاف و مشاجره، ممکن است جانشان را از دست بدهند. بر این اساس زنان یا باید تسلیم محض خواسته های مردان باشند و خلاف رای آن ها حرف نزنند یا باید منتظر تهدید و خشونت و از دست دادن جانشان باشند.

لازم است رسانه ها فعالانه موارد خشونت و نه فقط قتل را گزارش بدهند. باید زنان تشویق شوند که به جای سکوت خشونت را گزارش کنند، به مراجع قضایی شکایت کرده و شواهد را در پزشکی قانونی مستند کنند. هرگز گمان نکنند که با گذشت زمان و سکوت شخص خشونتگر اصلاح می شود.

با افزایش گزارش ها مقامات رسمی نیز به این نتیجه می رسند که خشونت علیه زنان بسیار گسترده و رایج است و مساله ای نیست که بشود آن را نادیده گرفت. در دانشگاه ها نیز لازم است سکوت نکنند و درباره خشونت به عنوان یک مساله اجتماعی اطلاع رسانی و بحث و گفت وگو و از دانشجویان محافظت کنند.

کنشگران و حرفه مندان سلامت باید خشونت مبتنی بر جنسیت را به عنوان یک مساله بهداشتی و اجتماعی شناسایی کنند که جان و سلامت نیمی از جامعه را تهدید می کند. به طور کلی باید مطالبه ای جدی و پیگیر از درون جامعه برای مقابله با خشونت علیه زنان شکل بگیرد.

برخی پژوهش ها نشان می دهند که با افزایش سرمایه فرهنگی میزان تعارضات و احتمال خشونت های فیزیکی کمتر می شود. البته این به معنای رد تعارض و خشونت در خانواده های تحصیلکرده نیست، فقط ممکن است احتمال آن کمتر از افرادی با سرمایه فرهنگی پایین تر باشد.