صادق زیباکلام، استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران درباره بسته شدن پرونده این کنوانسیون ها در داخل کشور گفت: دلیل اصلی حل این مسئله در داخل کشور این است که عملاً ارتباط ما با جبهه مقاومت دیگر مثل قبل نیست. هنوز به آن ها کمک می کنیم اما به صورتی که پیش از واقعه 7 اکتبر در جریان بود. دیگر آن ارتباطات حیاتی گذشته جریان ندارد.

به گزارش هم میهن، وی افزود: زمانی گستره این فعالیت ها و کمک ها وسیع بود و چند منطقه از سوری تا لبنان و فلسطین و از سوی دیگر تا عراق و یمن را در بر می گرفت اما در حال حاضر اینگونه نیست.محور مقاومت از بین نرفته، اما خیلی کوچک و محدودتر از قبل شده است. بنابراین دیگر برای تهران هم مهم نیست که نتواند اقدامات و کمک های گذشته را انجام دهد. چون آن زمان باید انجام می شد اما امروز اقدام حیاتی محسوب نمی شود.نه تنها در ایران بلکه در کشورهای مذکور هم مسائل زیادی پس از 7 اکتبر و دو سالی که پشت سر گذاشتیم، تغییر کرد. تمام این عوامل را باید مد نظر قرار داد.

او ادامه داد: اگر ایران 10 سال قبل و پس از برجام این پرونده را هم حل کرده بود، گشایش بیشتری رخ می داد. چراکه کمپانی های بزرگ غربی بعد از ورود به ایران دیدند که نمی توانند به صورت عادی و از کانال رسمی به نقل و انتقال پول بپردازند. ایران می توانست اما آن ها نمی توانستند و در نهایت صبورترین شان ظرف یک سال ایران را ترک کرد. مشکل این بود که ایران دو کنوانسیون پالرمو و CFT را تعیین تکلیف نکرد. آن ها دیدند به رغم به دست آمدن توافق هسته ای و نشانه هایی که نمایان شده بود، سیاست های ایران همچنان مثل قبل است و چیزی تغییر نکرده است. این مانع بزرگ، بیشترین زیان را به برجام وارد کرد و در نهایت ترامپ اردیبهشت 1397 به پیکر بی جان آن تیر خلاص زد. علاوه بر اینکه تندروهای داخلی از این سمت به روند ایجادشده ضربه می زدند.

او در توضیح اهمیت حل پرونده این دو کنوانسیون گفت: پالرمو و CFT و در نهایت حل پرونده FATF قدم مکملی بود که باید پس از برجام برداشته می شد اما این اتفاق نیفتاد. در واقع نشان دادیم که اینجا چیزی تغییر نکرده و تنش زدایی در کار نیست. چراکه برجام توقعاتی به وجود آورده بود. اینطور نشان می داد که تحولاتی در جریان است و قرار است که تنش زدایی هایی با غرب صورت بگیرد و سیاست های پیشین و مسائلی که اصطکاک ایجاد می کرد، تعدیل شود اما تندروهای داخلی نشان دادند هیچ چیز عوض نشده و همان مسیر جریان دارد.

زیباکلام درباره این که آیا ایران نمی توانست خود دست به مدیریت این شرایط و حل پرونده ها بزند؟ گفت: من معتقدم اگر 7 اکتبر و تمام تحولات بنیادین پس از آن رخ نداده بود و هندسه خاورمیانه تغییر نمی کرد، همچنان شاهد پیوستن ایران به این دو کنوانسیون نبودیم. اگر عراق و گروه های عراقی در برخی روابط با ایران تجدیدنظر نمی کردند، اگر دولت لبنان همان مسیر پیشین را داشت یا در سوریه همچنان آقای اسد حکومت می کرد، احتمال پیوستن به این کنوانسیون ها همچنان منتفی بود اما در حال حاضر به این نقطه رسیدیم چون پیوستن یا نپیوستن دیگر خیلی تفاوت نمی کند. بسیاری مسائل تغییر کرد.

اگر سیاست تنش زدایی پس از برجام با قدرت ادامه پیدا می کرد امروز خیلی مسائل می توانست تغییر کند. برجام به تنهایی قرار نبود کار کند بلکه قدم هایی مکمل داشت که باید به آن ها توجه می کردیم. اما حقیقت این است که ما سیاست تنش زدایی را در پیش نگرفتیم و برعکس، خیلی خوب نشان دادیم که چیزی عوض نشده است.