روزنامه هم میهن در سرمقاله امروز به بحث تصویب سی افتی پرداخته است. در این یادداشت آمده است: به در تاریخ مذکور است که حکیم ابوالقاسم فردوسی پس از اتمام شاهنامه، به امید پاداش آن را نزد سلطان محمود غزنوی فرستاد. شاهنامه ای که 30 تا 35 سال از وقت گرانبهای فردوسی را گرفته و ایران را زنده کرده بود. ولی رقبای فردوسی (شاعرانی چون عنصری و فرخی) از شاهنامه بدگویی کردند و آن را بی ارزش و در تضاد با اسلام خواندند.

به گزارش هم میهن، سلطان محمود نیز تحت تأثیر این بدگویی ها، به جای پاداش متناسب با این اثر سترگ، که ده ها هزار دینار طلا بود، تنها اندکی درهم نقره و کم ارزش برای او فرستاد. فردوسی که این رفتار را توهین به خود و شاهنامه دانسته و آزرده خاطر شده بود، این پول ناچیز را نپذیرفت. گویند آن را به حمامی ها و آبجوفروش ها بخشید و از ترس خشم سلطان محمود، ترک دیار کرد.

او در غربت، هجونامه معروف خود را در نکوهش سلطان محمود سرود. سرانجام در زادگاهش توس درگذشت. سلطان محمود پس از مدتی که ظاهراً 7 سال است از کرده خود پشیمان شد و دستور داد همان پاداش شایسته را برای فردوسی ببرند اما هنگامی که کاروان حامل پول به دروازه توس رسید، جنازه فردوسی را از دروازه دیگر شهر بسوی گورستان بیرون می بردند.

پسر فردوسی نیز از پذیرش این پول خودداری کرد. ما نمی دانیم این روایت چه اندازه درست و واقعی، و چقدر افسانه است؟ ولی فارغ از صحت و سقم آن، هر چه هست، شایع و آموزنده است. داستان تأیید و رد CFT در مجمع تشخیص مصلحت نظام و ساختار تقنینی ایران از این الگو و شاید هم بدتر از آن، پیروی کرده است. مجلس دهم که حتی اصلاح طلبان هم در آن دست بالا را نداشتند برای نجات ایران، FATF و مجموعه آن را تصویب کردند ولی ابتدا در شورای نگهبان و سپس مجمع تشخیص با سعایت و بدگویی بدخواهان کشور تأیید نشد.

این لوایح در مجلسی با اقلیت اصلاح طلب تأیید شد، به جای تقدیر آن را نادیده گرفتند و خلاف اسلام و مصلحت و... دانستند. معلوم نشد که 7 سال بعد چه اتفاقی رخ داد که تایید گردید. اگر درباره شاهنامه حداقل و در ابتدا پاداشی ولو اندک برای فردوسی فرستادند ولی اینها حتی پاداشی هم نگرفتند، سهل است که هزینه هم دادند، و بدتر از همه این که ایران هم تحریم شد و راهی برای برون رفت از آن باز نگذاشتند.

در این 7 سال شاخص تورم، جهشی بزرگ و بی سابقه کرد و از متوسط 10 درصد در سه سال پیش از تصویب به یکباره به بالای 30 و 40 درصد رسید و تا امروز به طور میانگین بیش از 40 درصد شده است. اکنون به هر دلیلی این مصوبه را تأیید و رییس مجلس هم آن را ابلاغ کرد، ولی بعید است که گرهی را از ایران بگشاید. بیشتر شبیه نوشدارو است و به قول شهریار: نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی. حالا که آمده و ابلاغ شده ولی دو نکته مهم است. یکم؛ سعایت کنندگان و سنگ اندازان همچنان مشغول کار هستند و هر طور که بتوانند مانع از هر تصمیم مفیدی به سود میهن و مردم خواهند شد.

از کید و فریبکاری آنان غافل نباید شد. هم اکنون شاید امید دارند که اوضاع چنان خراب شود که این مصوبات گرهی از کار فروبسته مردم را نگشاید که البته بی راه هم نمی اندیشند. دوم؛ این ساختار تصمیم گیری منحصر به همین یک مورد نیست در همه حوزه ها جاری و ساری است.

اموری که در جهان به سادگی و سرعت به تصمیم گیری منتهی می شود در ایران ماه ها و سال ها با تاخیر انجام می شود. البته تصمیمات نادرست خیلی سریع اتخاذ می شود. بنابراین بد نیست که نگاهی به دیگر موضوعات و تصمیمات مهم کشور انداخته شود تا مبادا تحت تأثیر القائات بدخواهان مردم همچنان متوقف مانده باشد.