نگرانی از قضاوت و نظر دیگران پدیده ای طبیعی است که در سطحی معتدل می تواند باعث رشد و انطباق اجتماعی شود، اما زمانی که این نگرانی شدت می گیرد، به اضطراب اجتماعی تبدیل شده و بر کارکرد مغز اثر منفی می گذارد.

تحقیقات علوم اعصاب نشان می دهد در چنین موقعیت هایی، ناحیه ی آمیگدال که مسئول تشخیص خطر و تهدید است، بیش فعال می شود.

مغز در این حالت واکنشی مشابه موقعیت های تهدید واقعی نشان می دهد؛ گویی قضاوت دیگران خطری جسمی محسوب می شود.

هم زمان با افزایش فعالیت آمیگدال، بخش هایی از قشر پیش پیشانی میانی (Medial Prefrontal Cortex) نیز فعال تر می شوند.

این بخش با خودآگاهی و پردازش افکار مرتبط با تصویر ذهنی از خود در ارتباط است. در نتیجه، فرد بیش از اندازه درگیر افکار خودانتقادی و تحلیل واکنش دیگران می شود.

این فرایند ذهنی مداوم باعث می شود مغز انرژی زیادی صرف نگرانی کند و تمرکز بر رفتار طبیعی یا گفتگو کاهش یابد.

در مقابل، فعالیت نواحی منطقی و خلاق مغز مانند قشر پیش پیشانی جانبی (Dorsolateral Prefrontal Cortex) کاهش می یابد.

این ناحیه در تصمیم گیری، کنترل هیجان ها و خلاقیت نقش دارد. خاموشی نسبی این بخش باعث می شود فرد در موقعیت های اجتماعی احساس “یخ زدگی” یا ناتوانی در بیان طبیعی خود داشته باشد.

بنابراین، می توان گفت نگرانی از نظر دیگران نوعی جابه جایی در تعادل مغزی ایجاد می کند؛ از حالتی منطقی و خلاق، به حالتی دفاعی و ترس محور.

منبع: چندثانیه