همین اول کار بگوییم که صددرصد ایراد و اشکال از ماست و به طور قطع و یقین امیرخان قلعه نویی، دستیاران و همکاران شان کاملا درست می فرمایند. اصلا مگر می شود کسانی که با هیبرید فورمیشین سر و کار دارند اشتباه کنند؟ ما کم سوادیم که متوجه بعضی مسایل نمی شویم. اینجا هم قصد نقد و غر زدن نداریم که اگر فایده داشت، لابد تا به حال باید افاقه می کرد. موضوع فقط طرح مساله است و می خواهیم شما را هم در نادانسته های خود شریک کنیم.

مثلا وقتی امیر قلعه نویی می گوید: ما بهتر از روسیه بازی کردیم متوجه منظور او نمی شویم. چون چیزی که چشم های ما دید، کمی فرق داشت. حتی آنچه در آمار و ارقام منتشر شده دیدیم هم حاکی از این بود که ایران 10 درصد کمتر مالکیت داشت، صد پاس کمتر داد، نصف روسیه شوت زد و تنها دو ضربه داخل چارچوب داشت که یکی از آنها گل شد. اگر این آمار یعنی ما بهتر از آنها بودیم، بنابراین حرف خاصی باقی نمی ماند.

قبلا در این گونه موارد فقط با کادرفنی تیم ملی اختلاف نظر داشتیم، اما الان بازیکنان هم اضافه شده اند و آنها هم مسائلی به زبان می آورند که حقیقتا غیرقابل فهم است. اصلا انگار قانون نانوشته ای در تیم ملی حاکم شده که بر اساس آن، هر بازیکنی به اردو دعوت می شود باید شبیه کادرفنی فکر کند و حرف بزند! به عنوان نمونه امیرحسین حسین زاده پس از بازی دوم ایران در پنجره فیفا گفته: تانزانیا تیم بسیار باکیفیتی بود که حتی بیشتر از روسیه ما را اذیت کرد. باورکردنی نیست، اما حسین زاده اینها را در مورد تیم 107 رنکینگ فیفا می گوید؛ تیمی با مدافعان بسیار ناشی که هر دو گل بازی را کودکانه به تیم ملی ایران تقدیم کردند.

آیا واقعا تیمی که مدافعش در موقعیت صفر درصدی گل آن طور بی محابا تکل می رود و پنالتی می دهد، بسیار باکیفیت است؟ گفتیم که حتما ما نمی فهمیم، اما کاش می دانستیم اگر حسین زاده جای یک بازیکن ژاپنی بود، پس از پیروزی برابر برزیل از چه تعابیری برای توصیف آن تیم استفاده می کرد!

از آن طرف هم مثلا علیرضا بیرانوند و شجاع خلیل زاده را داریم که یک روز در میان مصاحبه می کنند و می گویند خیلی خوب است که با مربی ایرانی داریم به جام جهانی می رویم؛ خب اصلا چرا؟ این چه تفاخری است؟ ملیت مهم است یا کیفیت؟ مگر دفعات قبلی که با مربی خارجی به جام جهانی می رفتیم اتفاق بدی بود و مایه سرشکستگی تلقی می شد؟ جالب اینجاست که خود این دوستان، همان زمان هم با همین حرارت از مربیان خارجی وقت حمایت می کردند. گویا فقط به زبان آوردن مطالب خوشایند سرمربی مهم است و رفقا بالاخره یک بهانه ای برای پشتیبانی از کادرفنی پیدا می کنند!

این وسط بیرو پا را فراتر هم گذاشته و گفته: من تا الان هر چه گفتم عملی شده و خودم قول می دهم در جام جهانی از گروه مان صعود کنیم. خب اولا قول شما که محلی از اعراب ندارد؛ مگر سواد فنی دارید که چنین وعده ای می دهید؟ دوم این که شاید یادتان رفته در زمان برگزاری جام ملت های آسیا مدام وعده قهرمانی ایران در این تورنمنت را می دادید؛ خب چه شد؟ عملی شد؟ نکته سوم هم این که همه می دانند جام جهانی پیش رو 48 تیمی است و در صورت صعود به دور بعد، تازه عین این است که ما مثل گذشته به جام جهانی 32 تیمی صعود کرده ایم؛ خب الان منت کدام دستاورد بزرگ را پیش خور می کنید و مردم را بدهکار خود می دانید؟!