در اوج نوآوری های فنی دهه 1920، پروفسور یی. جی. کریستی (E. J. Christie) از ماریون، اوهایو، طرحی را رونمایی کرد که با هدف شکستن تمامی رکوردهای سرعت زمینی در جهان، نگاه ها را به خود خیره ساخت. این اختراع، که به تک چرخ کریستی شهرت یافت، به دلیل ابعاد عظیم و مکانیسم فرمان نامتعارف، به عنوان مادر تمام تک چرخ های موتوری شناخته می شود.

تک چرخ کریستی یک وسیله نقلیه معمولی نبود و از مشخصات فنی غول پیکری برخوردار بود:

این وسیله دارای قطر چرخ حیرت انگیز 4.26 متر بود.

قرار بود نیروی محرکه توسط یک پیشرانه هواپیمای قدرتمند 250 اسب بخار تامین شود که نشان دهنده ماهیت جدی این پروژه بود.

پروفسور کریستی مدعی بود که این تک چرخ می تواند به سرعت خیره کننده حدود 400 کیلومتر بر ساعت، و در بهترین حالت تا 644 کیلومتر بر ساعت دست یابد.

حل مشکل پایداری و فرمان در یک تک چرخ ، بزرگترین چالش کریستی بود. او با استفاده از یک راهکار مکانیکی هوشمندانه به این چالش پاسخ داد:

دو چرخ ژیروسکوپی 227 کیلوگرمی در دو طرف راننده تعبیه شده بودند که وظیفه حفظ تعادل افقی را بر عهده داشتند.

راننده با چرخاندن فرمان، موقعیت این ژیروسکوپ ها را روی محور اصلی به طرفین جابه جا می کرد. این جا به جایی مرکز ثقل، تک چرخ را بدون نیاز به کج شدن، مستقیما به سمت دلخواه هدایت می کرد.

اگرچه تک چرخ کریستی در مجلات علمی مانند Popular Science در آوریل 1923 با هیجان فراوان معرفی شد و توجه زیادی را به خود جلب کرد، اما گزارش ها حاکی از آن است که در آن مقطع زمانی، ساخت و مونتاژ آن در فیلادلفیا هنوز به طور کامل به پایان نرسیده و تست های سرعت وعده داده شده هرگز به طور کامل محقق نشدند. با این وجود، این پروژه به عنوان یکی از مهم ترین تلاش های مهندسی برای دستیابی به سرعت های مافوق تصور در اوایل قرن بیستم باقی مانده است.