فرارو- چاهی که حضرت یوسف (ع) توسط برادرانش در آن انداخته شد، یکی از نقاط پر رمز و راز و پر اهمیت در تاریخ و ادبیات دینی جهان است. این چاه در قرآن کریم در سوره یوسف آیه 10 به عنوان غیابت الجب (یعنی بخش تاریک و پنهان چاه) ذکر شده است.

به گزارش فرارو، در مورد محل دقیق این چاه، منابع اسلامی و تاریخی دیدگاه های گوناگونی دارند، اما مشهورترین نظر آن است که این چاه در سرزمین کنعان (واقع در شمال فلسطین امروزی) قرار داشته است.

بسیاری از مفسران و مورخان اسلامی، از جمله طبری و مسعودی، باور دارند که این چاه در منطقه ای به نام دوثان (Dothan)، در نزدیکی شهر نابلس در کرانه باختری رود اردن واقع بوده است. این منطقه در گذشته جزو سرزمین کنعان به شمار می رفته و مسیر کاروان های تجاری از شام به مصر از آن عبور می کرد؛ همان مسیری که کاروانیان یوسف را پس از بیرون آوردن از چاه خریدند و به مصر بردند.

در دوران معاصر نیز در نزدیکی شهر نابلس (نابلس امروزی در فلسطین) چاهی وجود دارد که مردم محلی آن را به نام چاه یوسف (Bir Yusuf) می شناسند. این چاه حدود 30 متر عمق دارد و درون آن نشانه هایی از بازسازی و مرمت در طول قرن ها دیده می شود. زائران مسلمان، مسیحی و یهودی از دیرباز این مکان را زیارت کرده اند و آن را محل واقعی افتادن حضرت یوسف می دانند.

با این حال، برخی پژوهشگران باستان شناس بر این باورند که تعیین محل دقیق این چاه با اطمینان کامل ممکن نیست؛ زیرا منابع باستانی جغرافیایی کافی در دست نیست و در طول تاریخ، چاه های متعددی در فلسطین، اردن و حتی سوریه به یوسف نسبت داده شده اند.