فرارو- مهدی دهقان؛ این روزها با افزایش تعداد برنامه های گفت ‎وگومحور، چهره های جدیدی به فرهنگ عامه معرفی می شوند. طبیعی است که در چنین شرایطی کژفهمی ها و کژگویی ها نیز افزایش پیدا کنند.

به گزارش فرارو، در چند سال گذشته، بارهاوبارها پیش آمده است که افرادی به عنوان کارشناس یا مهمان های معمول برنامه های مختلف، حرف هایی بزنند که حواشی زیادی را به دنبال داشته باشد. این حرف ها را در بسیاری از مواقع افرادی می زنند که از قضا یا کباده علم ودانش را می کشد و یا حتی بدتر از آن، درواقع انسان های بادانشی هم هستند. سوالی که وجود دارد این است که این حجم از بدگویی و بدفهمی چطور به وجود آمده است؛ در ادامه به تعدادی از این حرف های حاشیه ساز خواهیم پرداخت.

اخیرا در برنامه اکنون ، مجتبی شکوری، ابیاتی را به مولانا نسبت داد که به شکل واضحی جعلی بودند. این مسئله واکنش های متفاوتی را به همراه داشت. عده ای شکوری را بابت این اشتباه سرزنش کردند و عده ای نیز با تکیه بر این موضوع که باید در مقابل چنین خطاهایی بخشنده بود، از وی دفاع کردند. باوجوداین، مسئله ای که همچنان باقی است، این است که چرا و چطور در چند سال گذشته با این میزان از حواشی یکسان برخورد کرده ایم.

مجتبی شکوری، در حالی ابیاتی را که متعلق به مولانا نیستند به او نسبت داد که در همین برنامه ادعا کرده بود که مولانا و مثنوی، او و زندگی اش را نجات داده اند؛ ابیاتی که شکوری به نام مولانا می خواند، در واقع متعلق به معینی کرمانشاهی هستند. نکته غم انگیز مسئله این است که شعری را که شکوری به مثنوی مولانا نسبت می دهد، حتی در وزن مثنوی هم نیست و نکته غم انگیزتر داستان اینکه مجتبی شکوری، حتی همین ابیات جعلی را هم اشتباه می خواند.

پیشتر از مجتبی شکوری، مجددا در برنامه ای از سروش صحت، مسعود فراستی با اشتباهات فاحشی که در شاهنامه خوانی داشت، حاشیه ساز شد. فراستی علاوه بر اشتباهاتی که در خوانش شاهنامه داشت، در خوانش شعری از مهدی اخوان ثالث هم اشتباهاتش را تکرار کرد تا حواشی بیشتر از پیش باشند. اشتباهات فراستی در خوانش شاهنامه تا حدی ابتدایی و زیاد بودند، که نمی توان این اشتباهات را به پای پیش آمد گذاشت. این در حالی است که فراستی به عنوان کارشناس در برنامه سروش صحت حضور پیدا کرده بود و طبیعتا توقع می رفت که لااقل یک بار پیش از ضبط برنامه، شعری را که خودش انتخاب کرده بود بخواند. ازاین گذشته، چندان معقول به نظر نمی رسد که مسعود فراستی را به عنوان ادیب بشناسیم و در برنامه ای که میلیون ها مخاطب دارد، از او به عنوان کارشناس ادبی دعوت کنیم.

این اشتباهات را افراد متفاوتی و به کرات انجام داده اند. حامد بهداد در برنامه ای که برای سال نو ترتیب داده شده بود، از خدا خواست که دست در جیفه الهی برده و بر سر و روی مردم ایران بریزد. جیفه در واقع به معنی لاشه یا مردار است. در ادبیات فارسی جیفه دنیا بالکنایه به معنی مال و منال دنیا استفاده شده است. اما حتی همین کنایه هم بار معنایی مثبتی ندارد. جیفه دنیا در واقع کنایه از مال بی ارزش و پست دنیا دارد. با توجه به این معانی، دعای حامد بهداد چه معنایی می تواند داشته باشد؟

از این دست اشتباهات زیادند و الحق که بعضی از آن ها هم سهوی و طبیعی هستند. بااین حال نمی توان انکار کرد که در بسیار از موارد هم ضعف اطلاعات و مسائلی از این دست هستند که باعث همچین اشتباهاتی می شوند. مسائل زیادی را می توان به عنوان دلایلی برای این ضعف ها دانست که به هرحال جای بررسی بیشتر دارند؛ از انتخاب افراد نامناسب برای صحبت در مورد حیطه های مختلف گرفته تا رسالت برنامه هایی از این دست برای جذب مخاطب به قیمت استفاده از چهره های غیرمتخصص اما مشهور و...