فرارو- حضور یا عدم حضور ایران در نشست شرم الشیخ با توییت عباس عراقچی تعیین تکلیف شد و ایران در این نشست حاضر نشد، اما فارغ از این تصمیم گیری، سایر تصمیم های ایران برای مسائل مرتبط با سیاست خارجی در روزهای پس از فعال سازی اسنپبک، نیز مورد توجه کارشناسان سیاست خارجی قرار دارد.

به گزارش فرارو، سید عباس عراقچی در شبکه ایکس نوشته است: ایران از دعوت رییس جمهور السیسی برای حضور در نشست شرم الشیخ سپاسگزار است. با وجود تمایل به تعاملات دیپلماتیک، نه رییس جمهور پزشکیان و نه من، نمی توانیم با کسانی وارد تعامل شویم که به مردم ایران حمله کرده اند و همچنان ما را تهدید و تحریم می کنندایران همواره نیرویی کلیدی برای صلح در منطقه بوده و خواهد بود. برخلاف رژیم نسل کش اسراییل، ایران به دنبال جنگ های بی پایان نیست، به ویژه به هزینه متحدان ادعایی، بلکه در پی صلح پایدار، شکوفایی و همکاری است.

سخنگوی وزارت خارجه نیز در مورد انتقادات به عدم حضور ایران در نشست شرم الشیخ، گفت: بازیگری در تحولات منطقه ای با مشارکت فیزیکی و یا عدم مشارکت در رویداد شکل نمی گیرد. قطعاً نفوذ و اثر گذاری ایران چیزی نیست که بخواهیم به شرکت یا عدم شرکت در نشست بین المللی محدود کنیم.

محسن جلیلوند، تحلیلگر ارشد سیاست خارجی، در گفت وگو با فرارو به بررسی این موضوع پرداخته است که ایران اکنون چه شیوه هایی برای اتخاذ ابتکار عمل در دست دارد:

محسن جلیلوند به فرارو گفت: دیپلماسی یعنی دریبل زدن حریف در بازی. سیاست از این نظر به بازی فوتبال شباهت دارد. نه می شود با تکل دوپا ساق پای حریف را نشانه رفت و از بازی اخراج شد و نه می شود بازی نکرد و نتیجه را واگذار کرد. باید بازی کرد، تکنیک های مختلف را به کار بست و هر جا نتیجه بد شد، تغییر ایجاد کرد. ما باید یاد بگیریم در دیپلماسی مثل لیونل مسی بازی کنیم. حفظ موقعیت های دیپلماتیک بسیار مهم است. حتی در موقعیت جنگی هم هیچکس به اندازه سیاستمداران و دیپلمات ها نمی تواند اثرگذاری داشته باشد. در آن دوران که آمریکا ویتنام را بمباران می کرد، کسینجر مذاکره می کرد. بنابراین اهمیت مذاکره در دیپلماسی عمومی یک کشور بسیار مهم است. چرچیل می گوید: مذاکره همه جا و همه وقت به نفع طرفین است. این که ما نخواهیم مذاکره کنیم اشکالی ندارد، اما اگرچه من با آقای ظریف اختلاف نظر دارم، اما این جا با ایشان همنظرم که می گوید اگر پشت میز ننشینید، پرونده شما را روی میز می گذارند.

وی افزود: این که مقامات سیاست خارجی و رییس جمهور به این نتیجه رسیده اند که در نشست شرم الشیخ شرکت نکنند را نمی توان در کوتاه مدت قضاوت کرد، بلکه باید دید تبعات این تصمیم در بلندمدت چه خواهد بود. برای دیپلماسی مقاومتی باید یک تعریف دقیق ارائه کنیم. قرار نیست با دیپلماسی دست به مقاومت بزنیم. قرار است با دیپلماسی دست به توافق بزنیم. مقاومت تعریف دیگری دارد. مقاومت در میدان است. اینجا میدان نیست. اینجا به دنبال رسیدن به یک توافق هستیم. این که این توافق چگونه باشد بحثی دیگر است. نمی شود از مقاومت دیپلماسی خارج کرد. بلکه باید توافق پیدا کرد.

این کارشناس ارشد سیاست خارجی در ادامه گفت: برای این که بخواهیم ابتکار عمل را در دست بگیریم، ابتدا باید دستور کار را مشخص کنیم. به اعتقاد من، اکنون، دستور کار ایران مشخص نیست. اصلا دستور کار ایران را نمی دانیم که بخواهیم بگوییم از کدام مسیر و چگونه می توان ابتکار عمل داشت. در خصوص صلح غزه و این که ترامپ ابتکار عمل را در دست گرفت، به این دلیل بود که از مدت ها پیش روی این مسئله برنامه ریزی کرده بود. هر چند از دید من اتفاقا همین توافق 20 ماده ای را هم خود ترامپ طراحی نکرده بود. بلکه از دید من این طرح را نتانیاهو طراحی کرده و به ترامپ داده بود. ما باید بدانیم راهبردمان چیست که بر اساس آن راهبرد، ابتکار عمل را در دست بگیریم. من اما هنوز راهبرد مشخصی نمی بینم.

وی افزود: از زمان حضور آقای پزشکیان در نیویورک تا کنون، اظهارنظرها و نوع سخنان سران کشور ما به وضوح نشان می دهد که باب مذاکره به طور کلی بسته است. وقتی ایران می گوید با آمریکا مذاکره نمی کند طبعا با اروپا و حتی با آژانس نیز مذاکره ای نخواهد داشت. این شرایط باعث می شود طرف غربی بتواند ما را در بی تعادلی استراتژیک نگه دارند. این بی تعادلی استراتژیک را باید هر چه سریعتر بشکنیم، چون فشار این وضعیت روی جامعه توزیع می شود. بخش زیادی از تبعات بی تعادلی استراتژیک روی قدرت خرید مردم و قیمت کالاهای مختلف نمایان خواهد شد. زمانی می توان از بی تعادلی استراتژیک خارج شد که یا توافق جامع ایجاد شده باشد یا یک تقابل کامل.