روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: ملاحظه اظهارنظرها و توصیه های مختلف درباره حضور یاعدم حضور ایران در اجلاس شرم الشیخ مصر با موضوع امضای پیمان صلح غزه که در روزهای گذشته تقریباً فضای مجازی و صفحات مطبوعات را به تسخیر درآورده بودند و نوع مواجهه دولت با این اظهارنظرها و توصیه ها فارغ از اصل موضوع، حاوی پیام ارزشمندی است که باید مورد توجه خاص قرار گیرد.

اینکه افراد مختلف از جناح های سیاسی و همینطور فعالان سیاسی مستقل درباره لزوم حضور رییس جمهور ایران در اجلاس شرم الشیخ که با حضور رییس جمهور آمریکا و با موضوع خاص توقف جنگ غزه برگزار می شد، نظر موافق یا مخالف خود را اعلام کنند و دولت نیز با اطلاع یافتن از این نقطه نظرها موضوع را در هیأت وزیران به بحث و بررسی بگذارد و به این نتیجه برسد که شرکت نکند ولی از هر اقدامی برای سرافرازی صلح حمایت و ابراز خرسندی نماید، به این معناست که در جامعه همه باید نظر خود را مطرح کنند و دولتمردان نیز بعد از اطلاع یافتن از نظرهای مختلف و با توجه به اطلاعاتی که از صحنه بین الملل و منطقه دارند تصمیم مقتضی را بگیرند و به آن عمل کنند.

در جامعه امروز ما آنچه مهم است همین تنوع نظرها و تصمیم گیری براساس جمع بندی مجموعه نظرها و اطلاعات است بدون آنکه هیچیک از اطراف ماجرا اصرار داشته باشند نظر خودشان عین حق است و نظر دیگران عین باطل.

هنوز هم البته در جامعه ما افرادی وجود دارند که خود و نظر خود را حق مطلق می دانند و دیگران را لشکریان جبهه باطل می پندارند. این جهالت خطرناک، که متأسفانه دامنگیر بعضی رسانه ها هم هست، مشکلات زیادی را برای کشور به وجود می آورد که در گذشته تجربه های تلخی از آن داشتیم و در حال حاضر با اینکه در مسیر کاهش قرار دارد ولی هنوز هم اصحاب این جهالت تاریکخانه ای در تلاش هستند تفکر ارتجاعی خود را به جامعه بیدار دوران جریان آزاد اطلاعات تحمیل کنند.

اگر آن ها هم بدون اصرار بر تحمیل، درصدد اعلام نظرات خود برآیند و بر آنچه معتقدند درست است پافشاری کنند و به مخالفین نظر خود انگ وابستگی نزنند، کار آن ها نیز قابل تحسین و به نفع جامعه است. آنچه هنوز تا حدودی جامعه ایران را آزار می دهد فاصله ای است که عده ای از اظهارنظرکنندگان اعم از اصحاب رسانه و فعالان سیاسی و جناحی با آزاداندیشی و قائل شدن حق اظهارنظر برای دیگران دارند. این انحصارطلبی فکری بیماری خطرناکی است که باید معالجه شود.

جهان پیشرفته امروز برای منازعه بر سر مقولاتی که همه می توانند درباره آن ها نظر بدهند و دست اندرکاران اجرایی نیز آزادانه تصمیم بگیرند و البته پاسخگوی آن نیز باشند، فرصتی ندارد. در ایران امروز، مشکلات بقدری زیاد است که باید همگان اولویت را به حل آن ها بدهند و درباره موضوعات اختلافی بعد از اظهارنظرها سریعاً به وحدت عملی برسند. وجوه مشترک فراوانی وجود دارند که تمام افراد اطراف منازعات درباره آن ها اتفاق نظر دارند.

همه معتقدند رژیم صهیونیستی اشغالگر و نامشروع است و نباید کاری که موجب تأییدش شود انجام گیرد. همه معتقدند بهترین راه برای حل اختلافات با غرب، راه دیپلماسی است. همه معتقدند برای حفاظت از تمامیت ارضی و اعتبار بین المللی ایران باید با تکیه بر همبستگی ایستادگی کرد. همه معتقدند در مذاکرات و تعاملات سیاسی، منافع ملی خط قرمز است و در هر حال باید صیانت شود.

با وجود اینهمه وجوه مشترک، دامن زدن به منازعات که وقت، توان و امکانات کشور را به هدر می دهد کار عاقلانه ای نیست. اگر حضور در فلان اجلاس ممکن است باعث تضعیف ایران شود می توان دیپلماسی را از نقطه دیگری دنبال کرد که با این مشکل مواجه نباشد. مردم ایران به میزانی از بلوغ سیاسی رسیده اند که بتوانند آزادانه از انحصارطلبی های فکری عبور کنند. اکنون نوبت جناح ها و فعالان سیاسی است که با کنار گذاشتن این خصلت منفی، بلوغ فکری خود را به اثبات برسانند.