در اقدامی که موازنه قدرت در عرصه نظامی-فضایی را به طور جدی به چالش می کشد، شرکت چینی اورین اسپیس روز 11 اکتبر با موفقیت قدرتمندترین و بزرگترین راکت حامل سوخت جامد جهان با نام گِرَویتی-1 (Gravity-1) را از یک سکوی دریایی در سواحل استان شاندونگ به فضا پرتاب کرد.

این پرتاب که منجر به قرار گرفتن سه ماهواره در مدار شد، صرفاً یک پیشرفت علمی نیست، بلکه یک گام استراتژیک برای شکستن انحصار غرب در دسترسی سریع و واکنش فوری به فضا محسوب می شود.

این راکت 30 متری که وزنی معادل 405 تن و نیروی پیشرانی برابر با 600 تن دارد، قادر است محموله هایی به وزن 6.5 تن را در مدار پایینی زمین (LEO) قرار دهد. اما ویژگی اصلی و برگ برنده گِرَویتی-1 که آن را به یک کابوس استراتژیک برای رقبای غربی تبدیل می کند، استفاده کامل از موتورهای سوخت جامد است. این فناوری به چین اجازه می دهد تا در شرایط اضطراری و برخلاف راکت های سوخت مایع که هفته ها زمان برای آماده سازی نیاز دارند، ظرف تنها 24 ساعت یک پرتاب فضایی را عملیاتی کند.

این قابلیت واکنش سریع، به خصوص در دورانی که نقش ماهواره ها در جنگ های نیابتی (مانند جنگ اوکراین که شبکه استارلینک آمریکا نقشی حیاتی در آن ایفا می کند) بیش از پیش آشکار شده، یک مزیت تعیین کننده است.

این پرتاب در شرایطی انجام می شود که پنتاگون اولین گام ها را برای توسعه اولین سامانه ضدموشکی مستقر در فضا برداشته است. ارزان سازی و افزایش بهره وری در پرتاب ماهواره ها توسط راکت هایی مانند گِرَویتی-1 ، به چین این امکان را می دهد که با هزینه ای به مراتب کمتر، شبکه های ماهواره ای خود را گسترش داده و سامانه های پدافندی و آفندی فضایی خود را مستقر کند. گزارش های غربی پیش از این نیز نگرانی عمیق خود را از پیشتازی چین در توسعه قابلیت های جنگ فضایی، از جمله ساخت ماهواره های شکارچی با توانایی حمله به ماهواره های دشمن، ابراز کرده بودند.

نکته جالب توجه این است که شرکت اورین اسپیس در سال 2020 توسط کهنه کاران شرکت های فضایی دولتی چین تأسیس شده و بسیاری از مهندسان آن، سابقه کار بر روی پروژه های راهبردی مانند راکت های لانگ مارچ را در کارنامه دارند. این هم افزایی بی نظیر میان چابکی بخش خصوصی و حمایت استراتژیک دولت، به یکی از دلایل اصلی پیشرفت های برق آسای چین در صنایع دفاعی و هوافضا تبدیل شده است.

این پرتاب موفقیت آمیز، پیامی روشن به جهان مخابره می کند: چین نه تنها در حال پر کردن شکاف فناورانه با آمریکاست، بلکه در حال تعریف قواعد جدیدی در عرصه جنگ های آینده است؛ جنگی که میدان اصلی آن، نه زمین و دریا، بلکه فضاست.