فرارو- جنگنده بمب افکن سوخو 34، که در ناتو با نام فول بک شناخته می شود، یکی از پیشرفته ترین هواپیماهای تهاجمی نیروی هوایی روسیه است که بر پایه پلتفرم سوخو 27 توسعه یافته و برای مأموریت های ضربه ای زمینی و دریایی طراحی شده است.

به گزارش فرارو، این هواپیما با بهره گیری از دو موتور توربوفن AL-31F-M1، توانایی دستیابی به سرعت حداکثر 1.8 ماخ (حدود 2200 کیلومتر بر ساعت) را دارد و برد عملیاتی آن با مخازن سوخت کامل به حدود 4000 کیلومتر می رسد. با استفاده از سوخت گیری هوایی، این برد می تواند تا 7000 کیلومتر افزایش یابد. وزن خالی این جنگنده حدود 22,500 کیلوگرم، وزن بیشینه برخاست 45,100 کیلوگرم، طول بدنه 23.3 متر، عرض بال ها 14.7 متر و ارتفاع آن 6.1 متر است، که آن را به یک پلتفرم بزرگ و مقاوم تبدیل کرده است.

قابلیت های تسلیحاتی سوخو 34 شامل توانایی حمل تا 12,000 کیلوگرم تسلیحات متنوع از جمله موشک های هوا به زمین مانند Kh-59MK (موشک کروز ضدکشتی با برد 285 کیلومتر)، بمب های هدایت شونده KAB-500L با هدایت لیزری، موشک های ضد رادار Kh-31P، و موشک های هوا به هوای کوتاه برد R-73 برای دفاع از خود است. این جنگنده مجهز به مسلسل 30 میلی متری GSh-301 با نرخ آتش 1500 تیر در دقیقه و ظرفیت 180 گلوله است. سیستم راداری لنینتس B-004 با قابلیت شناسایی اهداف زمینی و هوایی در برد 200 تا 250 کیلومتر، همراه با سیستم هدف گیری الکترواپتیکال پلاتان، امکان اجرای حملات دقیق را فراهم می کند. کابین دوسرنشینه این هواپیما به خلبان و افسر تسلیحات اجازه می دهد وظایف ناوبری، هدف گیری و مدیریت تسلیحات را به صورت تقسیم شده انجام دهند، که در مأموریت های پیچیده و طولانی مدت مزیت بزرگی محسوب می شود. علاوه بر این، سیستم جنگ الکترونیک Khibiny امکان اختلال در رادارهای دشمن و محافظت در برابر موشک های هدایت شونده را فراهم می کند.

در مقابل، سوخو 35، که با نام فلانکر-ای در ناتو شناخته می شود، یک جنگنده تک سرنشینه با تمرکز بر برتری هوایی و قابلیت های چندمنظوره است. این هواپیما با موتورهای AL-41F1S مجهز به رانش جهت دار، سرعت حداکثر 2.25 ماخ (حدود 2700 کیلومتر بر ساعت) و برد عملیاتی 3600 کیلومتر (قابل افزایش با سوخت گیری هوایی) دارد. وزن خالی سوخو 35 حدود 16,500 کیلوگرم و وزن بیشینه برخاست آن 34,500 کیلوگرم است، که آن را سبک تر و چابک تر از سوخو 34 می سازد. رادار پیشرفته Irbis-E این جنگنده توانایی شناسایی اهداف هوایی تا برد 400 کیلومتر را دارد و می تواند تا 8,000 کیلوگرم تسلیحات شامل موشک های هوا به هوای دوربرد R-77، موشک های ضدکشتی Kh-35، و بمب های هدایت شونده را حمل کند. مانورپذیری بالای سوخو 35، به ویژه به دلیل سیستم رانش جهت دار، آن را در نبردهای هوایی بسیار موثر می سازد.

با توجه به نیازهای نیروی هوایی ایران، که شامل نوسازی ناوگان قدیمی مانند اف-4، اف-5، اف-14 و میگ-29 است، انتخاب بین سوخو 34 و سوخو 35 به اولویت های عملیاتی و تهدیدات منطقه ای بستگی دارد. ایران در محیط ژئوپلیتیکی خود با تهدیدات هوایی و موشکی از کشورهای همسایه و قدرت های فرامنطقه ای مواجه است، که نیاز به یک جنگنده با قابلیت برتری هوایی را برجسته می کند. سوخو 35 با رادار قدرتمند، مانورپذیری بالا و توانایی درگیری با اهداف هوایی در فواصل دور، گزینه ای مناسب تر برای جایگزینی جنگنده هایی مانند اف-14 تامکت است، که همچنان ستون فقرات دفاع هوایی ایران محسوب می شوند. گزارش ها حاکی از آن است که ایران قراردادی برای خرید 48 فروند سوخو 35 امضا کرده و تحویل این جنگنده ها در جریان است، که نشان دهنده اولویت تهران به تقویت قابلیت های دفاع هوایی است.

هرچند سوخو 34 برای مأموریت های تهاجمی زمینی و دریایی، مانند هدف قرار دادن زیرساخت های دشمن یا کشتی های جنگی، بسیار مناسب است، اما نیاز ایران به چنین قابلیت هایی در حال حاضر کمتر از نیاز به برتری هوایی به نظر می رسد. سوخو 34 با توانایی حمل تسلیحات سنگین و انجام مأموریت های طولانی مدت می تواند مکمل ناوگان باشد، اما هزینه های بالای نگهداری و پیچیدگی لجستیکی آن ممکن است با توجه به تحریم ها و محدودیت های اقتصادی ایران چالش برانگیز باشد. در مقابل، سوخو 35 با طراحی چندمنظوره، هزینه های عملیاتی نسبتاً کمتر و انطباق بهتر با نیازهای دفاعی ایران، انتخاب منطقی تری به نظر می رسد. این انتخاب با توجه به قراردادهای اخیر و گزارش های تحویل جنگنده های سوخو 35 به ایران تأیید می شود.