امپراتوری گوگوریو از سال 37 پیش از میلاد تا 668 میلادی ادامه داشت، در حالی که امپراتوری اشکانی از 247 پیش از میلاد تا 224 میلادی حاکم بود. این دو سلسله حدود 261 سال هم زمان بودند و در این دوره، فرصت هایی برای تبادلات غیرمستقیم فرهنگی از طریق جاده ابریشم فراهم شد.

به گزارش تیردادنامه، گوگوریو یکی از سه پادشاهی کره بود که در شمال شرقی آسیا قدرت داشت. اشکانیان هم در ایران باستان، با شبکه های تجاری گسترده، بر خاورمیانه حکومت می کردند. اگرچه روابط مستقیم نداشتند، اما جاده ابریشم آن ها را به هم وصل می کرد و اجازه داد تا ایده ها، تکنیک ها و هنرها بین شرق و غرب جابه جا شوند.

اشکانیان، که به پارت ها هم معروف هستند، از اقوام nomadic ایرانی بودند و امپراتوری شان از شمال شرقی ایران تا بین النهرین گسترش یافت. آن ها به خاطر تاکتیک های جنگی نوین مانند “تیراندازی پارتی” شهرت داشتند، که در آن سواران اسب در حال عقب نشینی به سمت عقب تیر می انداختند. این روش در نبرد کاره علیه رومیان در سال 53 پیش از میلاد، پیروزی بزرگی برای آن ها به ارمغان آورد و نشان دهنده مهارت بالای نظامی شان بود. اشکانیان همچنین نقش مهمی در تجارت جاده ابریشم داشتند و کالاهایی مانند ابریشم، ادویه و فلزات را جابه جا می کردند.

در مقابل، گوگوریو از شمال کره تا بخش هایی از منچوری و چین گسترش یافت و یکی از قدرتمندترین پادشاهی های شرق آسیا بود. این سلسله با امپراتوری های چینی مانند دودمان هان و وی جنگید و فرهنگ های متنوعی را جذب کرد. اوج قدرت گوگوریو در قرن های چهارم تا ششم میلادی بود، زمانی که پایتختش در پیونگ یانگ شکوفا شد و هنر، معماری و نظامی گری پیشرفت کرد. جاده ابریشم نه تنها تجارت، بلکه دانش و فرهنگ را بین این دو منطقه منتقل می کرد و اقوامی مانند هسیونگ نو (Xiongnu) به عنوان واسطه عمل می کردند.

یکی از جالب ترین نمونه های تبادل فرهنگی، ظاهر شدن تکنیک تیراندازی پارتی در هنر گوگوریو است. در نقاشی های دیواری مقابر گوگوریو، مانند مقبره مویونگ چونگ در قرن پنجم میلادی، صحنه هایی از سواران که در حال عقب نشینی تیراندازی می کنند، به تصویر کشیده شده است. این تاثیر پیش از رسیدن به چین مرکزی، در گوگوریو ظاهر شد و نشان می دهد که این تکنیک از غرب آسیا به شرق رسیده است.

منشأ این روش به اقوام سکایی و کیمری بازمی گردد، اما اشکانیان آن را کامل کردند و به نام “پارتی” معروف شد. انتقال آن به گوگوریو احتمالاً از طریق هسیونگ نو اتفاق افتاد، که با هر دو منطقه در تماس بودند. این تأثیر نه تنها در جنگ، بلکه در هنر هم دیده می شود؛ نقاشی های گوگوریو صحنه های شکار و نبرد را با جزییات زنده و پویا نشان می دهند و این تکنیک را به عنوان نمادی از قدرت نظامی به کار می برند.

سبک های هنری اشکانی و ایرانی نیز به گوگوریو رسیدند. در دوره دوم نقاشی های دیواری گوگوریو (اواسط قرن پنجم تا اوایل قرن ششم)، عناصری مانند بیان پویای فیگورها، منحنی های نرم و رنگ های زنده از غرب جذب شد. این سبک ها از طریق آسیای مرکزی و روابط با دودمان های چینی وارد شدند.

برای مثال، در مقبره جانگ چئون شماره 1، تصاویر بودا، فرشتگان پرنده و صحنه های آسمانی با تنوع پوزیشن ها دیده می شود که شبیه به هنر ایرانی-هندی است. ایرانی ها مانند سوگدیان ها در جاده ابریشم نقش واسطه داشتند و بوداییسم را همراه با عناصر هنری به شرق بردند. این نفوذ باعث شد هنر گوگوریو غنی تر شود و شامل ترکیبی از فرهنگ های محلی و خارجی باشد، که در معماری مقابر و نقاشی ها مشهود است.

اگرچه هیچ سند مستقیمی از روابط دیپلماتیک بین گوگوریو و اشکانیان وجود ندارد، اما تبادلات فرهنگی از بیش از 1600 سال پیش آغاز شد. متون پارسی مانند کوش نامه به روابط با پادشاهی سیلا اشاره می کنند، اما این الگوها می تواند به گوگوریو هم تعمیم یابد، زیرا هر سه پادشاهی کره در شبکه جاده ابریشم شرکت داشتند.

چینی ها اشکانیان را با نام “آن شی” می شناختند و تغییرات سیاسی ایران را ثبت می کردند، که این اطلاعات احتمالاً به گوگوریو رسیده بود. این روابط غیرمستقیم شامل تجارت کالاها، ایده های نظامی و هنری بود و به غنی سازی تمدن های آسیایی کمک کرد. برای نمونه، فلزکاری و تکنیک های ساخت سلاح از غرب به شرق منتقل شد و در سلسله گوگوریو استفاده گردید.