توسعه پایدار در جامعه پیچیده و چند بعدی امروز که آماج اخبار، ابداعات و اختراعات نوین، فرهنگ ها، نظریات و سلایق مختلف قرار گرفته است، نیازمند مطالعه و برنامه ریزی مستمر، استفاده از تجارب بزرگان و در نهایت یاری و مشارکت همه ظرفیت های جامعه و گروه های اجتماعی مختلف است.
یکی از ظرفیت های قابل اعتنا و مهم در توسعه بخشی جوامع انسانی، حضور بانوان در عرصه های مختلف اقتصادی، مدیریتی، فرهنگی، مذهبی و آموزشی است.
برخی ویژگی های بانوان نظیر صبر و حوصله بیشتر و داشتن سلیقه از مهم ترین خصلت هایی است که آنها را در برخی تصمیم سازی ها و رفتارهای مدیریتی و اجرایی یاری می بخشد.
هر چند شاید احساسات آنها نیز در مواردی باعث کاهش راندمان مدیریتی و اجرایی آنها محسوب شود ولی در مجموع نقش زنان در فرایند توسعه، نقشی کلیدی و تاثیرگذار است و در ایجاد تحول در همه جوامع انسانی، عاملی بنیادی محسوب می شود.
با این حال باید اذعان داشت زنان به عنوان نیمی از جمعیت فعال جهان در فرایند توسعه آن گونه که باید و شاید مورد توجه قرار نگرفته اند و از این رو تلاش های بسیاری در سراسر دنیا آغازشده برای بهره مندی از این ظرفیت آغاز شده است.
باید پذیرفت در میان گروه های اجتماعی زنان نیمی از جمعیت کشور را تشکیل می دهند و به دلیل ارتباط مستقیم آنان با گروه های سنی جوانان، نوجوانان، کودکان و نیز تاثیر نیم دیگر جمعیت، یعنی مردان از مهم ترین و موثرترین گروه های اجتماعی به شمار می آیند.
در کشور ما نیز در سال های اخیر شاهد حضور چشمگیر بانوان در عرصه های مختلف به ویژه ساختار مدیریتی جامعه هستیم و ماحصل آن نیز کسب افتخارات و مقام های مختلف توسط بانوان در حوزه های اقتصادی، مدیریتی، ورزشی و ... است.
زنان و مردان دو بال رسیدن به توسعه هستند و هیچ جامعه ای نمی تواند ادعای توسعه کامل کند مگر اینکه نیمی از جمعیت خود، یعنی زنان، در تمامی عرصه های اقتصادی، سیاسی، آموزشی و فرهنگی مشارکت فعال و تاثیرگذار داشته باشند. در حوزه اقتصاد، مشارکت زنان در نیروی کار، کارآفرینی و دسترسی به منابع مالی، نه تنها باعث کاهش فقر و افزایش تولید ناخالص داخلی می شود، بلکه به دلیل الگوهای سرمایه گذاری متفاوتی که زنان در خانواده دارند (تمرکز بیشتر بر آموزش و سلامت فرزندان)، منافع اقتصادی را به طور مستقیم به نسل های آینده منتقل می کند و چرخه ی فقر را می شکند. از نظر اجتماعی، زنان به عنوان اولین مربیان و حافظان سلامت در خانواده، نقشی محوری در ارتقاء سطح سواد عمومی، بهبود شاخص های بهداشتی (مانند کاهش مرگ و میر نوزادان و ارتقای سلامت مادران) و تقویت انسجام اجتماعی ایفا می کنند.
در مقوله آموزش نیز زنان به دلایل ذکر شده با صبر و حوصله بیشتر فرایند آموزش را پیگیری می کنند. علاوه بر این، حضور زنان در سطوح تصمیم گیری و مدیریتی، از پارلمان ها گرفته تا شوراهای محلی، به ایجاد سیاست هایی منجر می شود که عادلانه تر، فراگیرتر و پاسخگوی نیازهای واقعی تمام اقشار جامعه هستند و با تزریق دیدگاه های متفاوت، تبعیض های موجود را کاهش می دهند. دیدگاهی که زنان را به حاشیه می راند، دیدگاهی ناکامل، شکننده و ناپایدار است؛ زیرا نادیده گرفتن پتانسیل های زنان، به معنای نادیده گرفتن نیمی از سرمایه ی انسانی توانمند برای حل چالش های مختلف است. بنابراین، توانمندسازی زنان، از طریق دسترسی برابر به آموزش، شغل، مالکیت و نمایندگی سیاسی، سنگ بنای توسعه ای است که نه تنها پایدار است، بلکه عدالت و برابری را در کالبد جامعه نهادینه می سازد.
امیدواریم با برنامه ریزی صحیح و داشتن نگاه جامع و آینده محور شاهد حضور گسترده تر و پویا تر بانوان در عرصه های مختلف باشیم و توسعه اجتماعی و اقتصادی جامعه که زیربنای تحول و دستیابی به آرمان های اجتماعی است، محقق شود.